Volkomen kut, dat is hoe ik mij nu voel.
En vandaag was een enorme klote dag. Ik kan wel janken. Wat kan er op een dag
een hoop mis gaan, of het lijkt zo. Ik zie er even helemaal geen gat meer in.
Een gevoel van hopeloosheid beklijft bij mij, maar het zal vast wel een
momentopname zijn. Nu is het in ieder geval zwaar shit.
Reina is de
afgelopen drie weken al niet lekker. Maandag hebben we de arts er bij gehaald
en hij constateerde een longontsteking. Medicatie gehaald, maar het ging niet
echt beter. Vandaag het advies gekregen om in Fethye naar het ziekenhuis te
gaan. Om half twee gingen we er naar toe. We werden naar een particulier
ziekenhuis verwezen. Een drukte van jewelste. Er moest een longfoto worden
gemaakt: 300 Lira betalen. Anders werd die foto zeker niet gemaakt. Gelukkig
had ik het. Ja, we kwamen via de Emercency binnen. Na de foto plaats nemen bij
de longarts. Reina zo ziek als een hond en maar wachten. Pas na half vijf waren
we aan de beurt en dan nog omdat Wilma stennis ging maken. En ja hoor, de
linkerlong was helemaal besmet. Dus moest Reina blijven. In een rolstoel naar
de opname receptie. Ja, 750 Lira per
nacht (de verwachting is dat Reina zeker drie nachten moet blijven). De indruk
werd gewekt dat er direct al betaald moest worden. Reina en ik naar buiten, en
Wilma druk aan de telefoon. Naderhand kwam ze naar buiten. We mogen betalen als
ze weg gaat… wel cash! Engelsen hebben dat probleem hier niet, maar
Nederlanders wel. We moeten het zelf maar van onze verzekering terug zien te
krijgen. Dat zal zeker lukken, maar hoe kom ik straks aan zoveel cash? We staan
al zo rood.
Enfin, wij
naar boven. Ik stel Reina haar mobieltje in voor Wi-Fi en er schiet een
berichtje aan mijn ogen voorbij van de mobiele telefoon compagnie dat de
rekening van 375 euro niet geïncasseerd kon worden. Ik schrok me de pleuris,
maar had gelijk zo iets als: dat kan toch niet? Ik heb het niet gezegd en snel
de Wi-Fi geïnstalleerd.
Voor we naar
het ziekenhuis gingen nog een ander geintje. Hassan vroeg of de auto op mijn
naam stond. Mijn reactie was ontkennend. Thuis toch nog even na gekeken. Nee,
de auto staat wel op mijn naam, maar de verzekering op de naam van Reina. Kut.
Dan moet ik de auto straks, als ik in Nederland, in Antalya achter de douane
parkeren, tot ik weer terug ben. Ik wilde in Nederland mijn paspoort verlengen,
maar dat wordt lastig, omdat in mijn paspoort staat dat mijn auto in Turkije
is. Dat staat weer niet in het nieuwe paspoort. Ik moet mijn paspoort wel
verlengen, omdat dit weer voor de verblijfsvergunning van belang is.
Daarbij
hebben we de afgelopen drie weken, dat Reina al ziek was, weinig zaken
geregeld, die eigenlijk al in gang gezet hadden moeten worden. Hoe we dit
moeten oplossen… geen idee op dit moment.
Omdat ik het
belangrijk vrienden en familie te informeren over het feit dat Reina in het
ziekenhuis ligt trek ik mijn IPad open. En mijn mailbox. Eerst zie ik een
mailtje van de makelaar (verhuur). De kijkers willen niet huren. Godverdomme.
Kopers haken ook al af. Hoezo trekt de markt aan? We willen van die kutwoning
af. Het is een last, maar die lijkt niet te slijten. Het huis staat maar leeg,
de gemeente wil zijn OZB innen, en we krijgen zowat geen cent binnen. Juist
door hier te zitten zouden we het net moeten kunnen rooien. Maar zelfs de
voorwaarden daarvoor lijken een onmogelijke opgave. Niets lijkt enig
perspectief te bieden. Nee, de stront wordt alleen maar stroperiger.
Dan een
volgend mailtje. Van mevrouw bakker van de Rabobank. Of ik, naar aanleiding van
ons telefonisch onderhoud op 23 september direct contact met haar op wil
nemen. Wat verdomme is dat nu weer?
Of er meer
verkeerd kan gaan? Wel, de dag is nog niet om. Maar, ik heb het wel gehad.
Volgens mij als we het huis voor 490000 in de verkoop zetten wordt het nog niet
verkocht. Nee, alles zit tegen. En die klote honden blijven ook maar blaffen,
de kat dringt zich steeds op (Elif) en niets lijkt meer goed. Wat de fuck is
het dat het zo ontzettend tegen kan zitten? Wat is er dat wij dat naar ons toe
trekken? Echt, dat alles tegen kan zitten.
Ja, dan zit
je lekker in Turkije. God verhoede, nog iets wat niet helemaal ellende is.
Alhoewel ik op dit moment echt niet weet waar ik wel zou willen zitten.
Op dit moment
zie ik geen oplossing. Alleen maar grote beren op de weg en veel pijn in mijn
rug. Zal de stress wel zijn, die erin trekt.
En dan mijn
liefste. Die ligt alleen in dat vreemde ziekenhuis. Al weken voelt zij zich
niet goed en ik mij regelmatig machteloos. Omdat ik te stom ben om goed voor
haar te zorgen,, haar signalen niet op pik, maar ondertussen wel mijn best doe.
Ik vind het kut voor haar. Ik zie haar al die weken lijden. Van redelijk tot
erg. Maar ik kan er niets aan veranderen. Ik zou mij ziek willen voelen, opdat
het met haar goed gaat. Vandaag was zij een triest hoopje, wachtend in de gang
totdat de arts eens tijd had. Na het spreekuur.
Eenmaal op
het ziekenhuisbed zag ik de rust over haar heen komen. Het gevoel dat ze moest
hebben in goede handen te zijn. Zicht op het einde van haar ellendig lijden en
de pijn die zij al weken voelt. De start weer langzaam beter te worden.
We hadden
gedacht na het vertrek van Lina ons leven hier echt op te gaan bouwen. Er is
niets van terecht gekomen. Het lukte niet, want Reina werd ziek. We zijn niet
een keer gezellig samen een borrel gaan drinken aan het water, hebben de honden
’s avonds niet langs de haven uitgelaten… Nee, een lege sleur, waarbij we elkaar
met enige regelmaat een verwijt naar het hoofd slingerden. Niet omdat het
terecht was, maar omdat we het beiden eigenlijk anders wilden. Waarom moest ze
nu, juist nu, ziek worden? Al bijna twee jaar was ze niet meer in het
ziekenhuis. En nu ligt ze er weer. Kon het niet een half jaartje later, wanneer
we een aantal zaken wel geregeld hebben? Ik zit nu alleen thuis. Opeens is het
een vreemd huis. Wat doe ik hier eigenlijk? Ik ben hier, maar kan niet eens
doen wat ik wil. Reina ligt dertig kilometer verderop, de auto moet straks
achter de douane, mevrouw Rabo wil dat ik direct bel, en niemand wil ons huis
kopen of huren. Mag ik mij dan even kut voelen?
Wanneer er
niet iets wezenlijks gebeurt, dan weet ik het niet meer. Ik kan geen
oplossingen meer aandragen. Ik word alleen erg ziek. Ziek van de maatschappij. De
Hollandse mentaliteit en de regeltjes. Altijd maar regeltjes. Geen
menselijkheid te zien. Zakelijkheid is de nieuwe Nederlandse menselijkheid. Dan
komt dat ziekenhuisverhaal er nog eens bovenop. Hier toch niet ook al? Op dit
moment voel ik mij ongelofelijk verdwaald. Ik zit midden in het doolhof, maar
ik zal blijven vechten de uitgang te vinden. Alle hobbels en drempels zal ik
beslechten. Het moet alleen niet te lang meer duren. Ook mijn energie raakt nu
langzaam op. Ik neem een biertje. Ik heb nog twee halve liters. O ja, en het
gas is ook op…. En dan het positieve lichtpuntje van vandaag. In het ziekenhuis
kreeg ik ook eten. Dat is Turks!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten