Achter de Voordeur......

Recent stond een artikel in de krant over de armoede in Italië. Daarbij werd een mevrouw (psychologe) geciteerd, die aangaf eigenlijk altijd een onbezorgd leven te hebben geleid, en nu en zo totaal andere realiteit te ervaren. Zij legde de schuld bij de corruptie aldaar.

In Nederland zien we ontwikkelingen die er toe nopen toch een vergelijk te trekken. In hoeverre in Nederland de schuld bij corruptie te leggen is laat ik buiten beschouwing.  Feit is wel dat wij een vreemde regelgeving kennen, althans een regelgeving met vreemde gevolgen, die eigenlijk niet passen binnen een hoogconjunctuur, als waar wij in leven.

Vandaag blijf ik dicht bij huis… mijzelf. Na een dienstverband van 26 jaar stond ik opeens op straat. 26 jaar heb ik gewerkt voor een werkgever. Binnen de organisatie heb ik meerdere functies bekleed en rollen ingenomen. Een baan in de zorg. Zo rond het jubileum van mijn 25 jarig dienstverband… nee, een jaar of twee er voor, dacht ik wel goed te zitten. Een lang dienstverband in de zorg, dat is wel uit te houden tot het pensioen. Behalve mensen in de zorg ken ik dit gedachtegoed ook van veel ambtenaren en werkers in het onderwijs. Die laatste categorie is een wat lastiger verhaal, vooral door de vele soorten onderwijs. Maar als ambtenaar of in de zorg zat je wel goed. En ja, ik leidde een onbezorgd leven. Hard werken, maar gepaste luxe.

Tot de wereld opeens heel anders blijkt te zijn. De sector waar ik werkte was geen corpsbusiness meer. We werden “verkocht” aan een semi commerciële organisatie. Weg was mijn werk, want die organisatie kon niet bieden (of wilde het niet) wat ik deed en waar ik goed in was. Het gevolg dat ik er na ruim een half jaar uit lag. De WW in. Op zich al een vreemde gewaarwording, maar goed. Dan de eerste klap; het salaris. Mooie uitspraken van 75% en dan 70% van het laatste verdiende salaris, maar met mijn nieuwe netto inkomsten kon ik de rekensom niet maken. Bij navraag bleek dat het percentage over een ander brutosalaris berekend werd, dan wat iedere werknemer normaliter als brutosalaris kent. En vervolgens diende ik ook nog mijn ziektekostenverzekering voortaan zelf te voldoen. Een grote inkomensval, en die 70% lijkt dan een lachertje.

foto: GroenLinks Rotterdam

Vervolgens is er crisis. Ik ben de jongste niet meer en de werkloosheid steeg. Inmiddels heb ik al heel wat gesolliciteerd, maar je wordt vrijwel niet eens uitgenodigd. Vreemd, want je voldoet regelmatig aan alle eisen en competenties. De tijd vordert, en langzaam komt de tijd dat ook de uitkering stopt. In mijn geval maak ik geen aanspraak op de WWB.

Ja, ik woon in een mooi huis, in een mooie straat. Voor de deur een BMW Touring. Het ziet er allemaal mooi uit. Maar, achter die voordeur speelt zich een ander verhaal af. Centen die je drie keer om moet draaien, veel dingen die je niet meer kan doen en het gevoel met je rug tegen de muur te staan. Van het UWV kan je weinig verwachten. Niets eigenlijk, behalve dreigementen wanneer je niet geheel aan hun regeltjes voldoet. De bank… Mooie reclames, cliëntvriendelijkheid, maar in de praktijk geeft de bank niet thuis. Er valt niet te praten en het treffen van een regeling is niet aan de orde. Wel halen ze iedere maand je hypotheek rente van je rekening. Dat er dan geen geld is om te eten, interesseert ze geen ene reet. Als zij hun centen maar hebben. En dan komt de spiraal steeds meer in zicht. Je kan een rekening niet betalen, en het schuift op. Broekzakvestzak politiek houdt je nog enigszins overeind, maar het eind komt steeds meer in zicht.

Maar hoe kan je het uitleggen? Ik woon toch mooi? Ik heb toch een auto? Ja, ik heb alles, en misschien wel te veel. Maar ik kan er niks mee, want zelfs spullen verkopen is momenteel een crime.

 

ja, dit is ook Italië 

Eigenlijk schandalig hoe de overheid en het bankwezen (maar ook de verzekeringen) hiermee om gaan en dan herken ik het verhaal van de mevrouw uit Italië helemaal. Je komt in een vreemde wereld. Een wereld die de jouwe niet is, die je niet begrijpt. Het maakt soms ook heel erg moedeloos. Je wilt niet zeuren, niet klagen, en je rug recht houden. De buitenwereld begrijpt je toch niet. De houding van de banken en overheid is misschien wel te vergelijken met de corruptie in Italië. In feite zijn het boevenpraktijken. Miljoenen worden weg geflikkerd in de Fyra, en tal van andere zaken. De economie ligt op z’n kont en ze gaan verder bezuinigen. De banken blijven flink sponsoren, maar hun klanten, daarvoor geven ze niet thuis. En met zijn allen blijven we het maar pikken.

Ik weet de situatie achter mijn voordeur. Ik ken er nog een paar achter andere voordeuren. En soms is de situatie echt heel erg schrijnend. Maar bijna niemand die het er over heeft. We verstoppen ons er voor. Met z’n allen.

Wel moet ik zeggen, dat mijn situatie misschien toch iets anders is. Ja mijn uitkering loopt binnenkort af. Maar ik heb ook perspectieven. Ik werk daar keihard aan en misschien gaat het lukken. Zelf blijf ik daarom positief, maar bij heel veel mensen is het erg donker achter de voordeur, en lijkt een lichtknopje ver te zoeken…