Ja hoor, er zijn nu meer dan een half miljoen werklozen. Een groot deel 1/5 hiervan is 45 jaar of ouder. Laatst weer in het nieuws, dat de werkloze 55 plusser nauwelijks meer kansen op de arbeidsmarkt hebben. Individueel blijven zij positief, maar de kansen nemen zienderogen af. En wat zijn hiervan de effecten?
In de zorg zijn 17000 vacatures, maar ik word vrijwel niet uitgenodigd voor een gesprek. Ondanks dat ik voldoe aan de profielen ontvang ik boodschappen hier onvoldoende aan te voldoen in vergelijking tot anderen. Verbazingwekkend! In de handel zijn 20000 vacatures, zakelijke dienstverlening 12500 en in de industrie 10500. Zwaar onvoldoende om alle werklozen aan een baan te helpen. En er zijn twee groepen zwaar de klos. De jonge starters op de arbeidsmarkt en de oudere 55 plusser. Deze laatste zijn te duur en niet flexibel. Althans dat zijn de berichten die rond gaan. De jaren ervaring worden blijkbaar niet meer mee geteld en vooronderstellingen worden te veel voor waarheid aangenomen.
De verkiezingen staan voor de deur. De NOS heeft een rubriek: vraag het Den Haag. Ik heb hier een vraag gesteld over dit onderwerp. Ik schrijf er vaker over. De boodschap lijkt echter nog steeds niet door te komen.
Het gaat niet alleen over het feit dat de oudere werkloos wordt (vaak na heel veel dienstjaren), maar het gaat om de effecten. Immers het is niet alleen de werkloosheid. We leven in een dure (luxe) maatschappij. De overheid heeft grote woorden over het feit dat iedereen mee moet doen. Op dit moment wordt een grote groep uitgesloten! Het gaat economisch niet goed. Veel oudere werklozen hebben een eigen huis en andere vasten lasten. Daarom komen zij na, maximaal drie jaar ww, niet in de bijstand. Dan ontvangen zij niets meer. De hypotheek is niet meer te betalen. Maar, het huis verkopen lukt ook niet, want de woningmarkt is in elkaar gestort. Daarnaast is het beleid van de banken erg rigide geworden. Een hypotheek is nauwelijks meer te krijgen. Maar ook op andere gebieden zijn banken niet meer coulant en draaien zij de duimschroeven aan. Zelf ben ik nu twee jaar werkloos. Het wordt allemaal erg krap en steeds zwaarder. Zonder zicht op een goede uitkomst. Zonder dat ik er vat op krijg of er echt iets aan kan doen. Ik heb mij al eerder geërgerd aan de woorden van minster Kamp. Aan de ene kant ben en blijf ik hoopvol. De andere kant is juist somber, wanneer ik teveel denk aan de realistische gevolgen. Straks tel ik niet meer mee. Maar niet alleen ik, nee een steeds groter wordende groep. Maar ook een groep die hard gewerkt heeft onze maatschappij op te bouwen. Als grof vuil wordt je aan de kant gezet. Oudere pensioenengerechtigden hebben het al zwaar, maar de generatie daaronder komt al op jongere leeftijd in een zelfde zwaar weer. Het komt op het nieuws, het wordt gemeld en er wordt over geschreven. Oplossingen worden echter van geen kant geboden. De politiek ziet het niet als item.
Vreemd, want we hebben het hier niet alleen over een relatief grote groep (die steeds groter wordt), maar ook over een groep met een relatief groot economisch belang. Blijkbaar stevent de politiek wederom af op grote economische achterstand en zal Nederland over enkele jaren weer horen tot de armste landen van Europa, zoals begin 19e eeuw. We zijn hard op weg, maar we sluiten onze ogen en kopen liever een nieuwe I-pad, televisie, of een andere getgad. Sluit die ogen maar, en zak in de armoede. Dat is nog mijn enige troost. Niet alleen ik zak af naar diepe dalen, de hele samenleving zal volgen. Tenminste wanneer er niets gebeurt en de politiek niet wakker wordt. Ik houd mijn hart vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten