Voorbij

Na de traditionele televisie van het Nieuwjaarsconcert en Garmisch Partenkirchen (vier schansen toernooi) wordt alles weer helemaal normaal. De boom en alle kerstversiering is de kamer uit. Sint Maarten, Sinterklaas, kerst en de jaarwisseling… we hebben het weer allemaal achter de rug. Alleen al die stomme nieuwjaarswensen overal staan nog te wachten. Maar ook dat is veelal snel voorbij.

De jaarwisseling is het enige uit het rijtje wat mij wel aan staat. Verder ben ik vooral blij dat alles weer voorbij is. Natuurlijk, ik heb best genoten van alle sfeer, gezelligheid en de donkere dagen, maar de daarbij behorende irritaties zijn nu ook weer weg. De grootste overigens is het vuurwerk. De afgelopen weken hoorde je ze overal; de knallen. Groepjes jongetjes, met veelal wat domme en uitdrukkingloze koppies, stonden bij elkaar en verhulden zich telkens in de blauwe rook. Goh, wat een lol. Niet alleen zonde van al dat geld, maar ook gewoon heel vervelend. Siervuurwerk kan ik prima zien, maar die knallen, daar heb ik niets mee. Zelfs houd ik overigens jaarlijks een Nieuwjaarsvuur. In een grote korf op straat.

De website van GroenLinks heeft 80.000 klachten opgeleverd. Zonder veel moeite heb ik er wel vijftig aan kunnen toevoegen. Ik ben daar echter te lui voor. Velen waarschijnlijk met mij… Van mij mag het vuurwerk aan banden gelegd worden. In de lokale politiek is in Velsen geen enkele oor voor te vinden, ondanks dat landelijk ieder jaar meer geluiden op gaan met de jaarwisseling het vuurwerk op centrale plaatsen af te steken, en de losse knallen gewoon te verbieden. Daar denk ik dan aan, op zo een nieuwjaarsdag. Ja, in 2013 heb ik heel wat verloren. Letterlijk en figuurlijk. Maar, het is het leven. Je gaat door, je moet door. Hoe, dat weet ik alleen even niet. Een soort omgekeerde verliefdheid rommelt door mijn maag; zorgen. Hoe kom ik aan werk, geld… hoe wordt mijn toekomst dit jaar (en verder)? Het voelt niet goed en ik heb er last van. Toch blijf ik de optimist en ga er van uit dat het nu alleen nog maar beter kan. Laat ik dat gevoel vooral vast houden.

Ieder jaar wensen we elkaar weer het beste. Wat houden wij ons zelf eigenlijk voor ogen? Afgelopen jaar was niet leuk. Natuurlijk waren er absoluut hele fijne en mooie momenten. We hebben een goede zomer gehad, ben veel in de tuin geweest, ben weer als een trein gaan schilderen, is Lina op zichzelf gaan wonen, en veel meer. Daarnaast hebben wij Gerard verloren. Nu al bijna een jaar geleden. Het politieke debacle en de pijn daarvan. Het werk, wat nu over is. Ik wil niet stil blijven staan bij het negatieve. Nog een keer zal ik schrijven over de lokale politiek en hoop daarmee ook hier een punt achter het verhaal te kunnen zetten.

Er is weer veel voorbij, maar voor mij ligt een toekomst. Met beide handen moet ik die aanpakken. Misschien wat stuurloos, maar ik ga er wel voor. Straks ga ik naar beneden, en weer flink schilderen. Lekker.

Soms vraag ik mij af, waarom het leven zo ingewikkeld is, waarom mensen het elkaar zo moeilijk maken en waarom organisaties het allemaal zo moeilijk maken. De wereld is niet zwart-wit. De jeugd van 16 en 17 is twee jaar lang de pineut. Ze mogen opeens niet drinken. Althans geen alcohol. Kon dat niet iets genuanceerder ingevoerd worden? 2013 heeft gevoeld als een soort keurslijf. In 2014 wil ik dat afgooien. Ik wil daar niets meer mee te maken hebben. Alle regeltjes waar ik vorig jaar weer tegenaan gelopen ben. Eigenlijk is het de moeite niet waard. Vorig jaar heb ik misschien wel begrepen dat wat het leven wel waard is. Dat gevoel neem ik mee dit jaar.

Over 264 dagen zit ik hier misschien weer. Dan kijk ik op dezelfde wijze terug. Wat zal 2014 mij dan gebracht hebben? Ja, er zijn goede jaren en minder goede jaren. 2010, dat was een top jaar. Vorig jaar was duidelijk een van die mindere jaren. Ik ben voor het eerst sinds lange tijd maar een keer de grens over geweest. Dat was voor de crematie van Gerard. En dat voor een toch wel reislustig typje als ik. Maar goed, dat is allemaal voorbij. Of er gisteren een nieuw leven begonnen is. Eind van dit jaar staan die jongetjes er weer. Dagen voor het einde van het jaar. Bij elkaar. Lege bleke koppies. Zonder mimiek worden de rotjes op straat gegooid. Een leuke dag. Zelfs zo bekeken heb ik een goed jaar achter de rug. Misschien is het helemaal niet zo een slecht jaar geweest en moet ik mij vooral op de positieve dingen focussen. Mijn goede witte wijn. Mijn werk. Het schilderen. Ach, het maakt allemaal niet zo veel uit. 2013 is immers voorbij!