Ouders

Als knulletje van acht werd ik af en toe naar café Bartje (Santpoort Noord) gestuurd, om in de slijterij achter de bar een fles jenever voor mijn vader te halen. De fles werd in een groezelig papiertje gewikkeld. Schuchter en bedolven onder stoer mannenpraat verliet ik de kroeg dan weer. Wanneer het voor kwam was het meestal op de tweede helft van de zondagmiddag.

Op zondag was bij ons thuis het ritueel om vijf uur een borreluurtje te houden. Zoutjes op tafel en regelmatig vrienden en vriendinnen over de vloer. Er was niets lekkerders het laatste restje van het citroenjenever, van mijn moeder, leeg te mogen lepelen.

Ouderen kijken altijd met enig sentiment naar vroeger dagen. Het leek toen allemaal veel mooier en beter. Ik weet dondersgoed dat schijn hier bedriegt. En ook nu is er wezenlijk niet veel veranderd. Maar de maatschappij is wel veranderd.

Zo kan ik mij nog een voorval herinneren dat ik van mijn achterbuurvrouw een mep kreeg, nadat ik iets geheel verkeerds gedaan had. Wat het was weet ik niet meer, maar die tik vergeet ik nooit meer. En mijn ouders?... Die gaven de achterbuurvrouw groot gelijk. 

Nix18... Onder de 18 kan je nergens drank of tabak kopen. Volgens de regels. Ouders mogen kinderen geen corrigerende tik meer geven en wanneer een buur het kind terecht wijst zullen de ouders wel even verhaal halen. Bij de buur natuurlijk. Het kind is een soort heilig voorwerp geworden, waar ouders kritiekloos blind op varen. De maatschappij is geïndividualiseerd. Daarbij leven wij in een geglobaliseerde maatschappij met moderne en snelle communicatietechnieken. Was er vroeger een relletje bleef dit lokaal bekend. Is er nu een relletje geniet de hele wereld mee. Werd je vroeger een keer in elkaar geslagen, tegenwoordig ontvang je doodsbedreigingen via de sociale media. 

De overheid probeert steeds de antwoorden te vinden. Ouders mogen kinderen niet meer slaan. De leeftijdsgrens voor tabak en alcohol wordt opgetrokken van zestien naar achttien. Kortom, daar waar de overheid met beheersmaatregelen kan komen zullen ze het niet na laten en wordt onze vrijheid en vooral die van onze kinderen steeds meer beperkt en betutteld. Maar verder gebeurt er niets...

Afgelopen week zag ik een cartoon. Links ouders, kind en juf. De ouders waren boos op het kind. Rechts het zelfde plaatje, maar nu is iedereen boos op de juf. De boosheid van de ouders is blijkbaar gebleven en ook worden zij nog in het midden getekend. En daar gaat het juist om; de rol van de ouders.

In alle wetten, regels en discussies lijkt de ouder geen rol meer te hebben. Nix18 bevestigt dit. Een paar passieve ouders, meer zie je niet. De kinderen, die maken de belofte en de ouders reageren of de kous daar mee is afgedaan. Kinderen moeten leuk zijn, je moet ze vertroetelen en beschermen, maar verder gaat je verantwoordelijkheid niet.

Vroeger speelde ik buiten, bouwde hutten in het zand. Wanneer ik thuis kwam moest ik mijn broek laten zakken; wormeninspectie. Vaak met succes. Tegenwoordig mag een kind amper buiten spelen (en dan het liefst nog op een veilige kinderspeelplaats) en daarna drie keer je handen wassen. Niet gek dat allergie zo ontiegelijk veel voorkomt bij de jeugd. O ja, en daarna zet je ze voor de tv. Lekker rustig.

En wanneer het kind gaat puberen wordt het dus veelal erg lastig. Ouders verliezen vat op het kind, die juist nu de wereld gaat ontdekken. Waren de ouders er niet, nu haken ze helemaal af. De overheid is verantwoordelijk.

Wat er in Veen gebeurde is niet nieuw. Het comazuipen is niet nieuw. Alleen vroeger bleef het klein en pakte je het binnen het gezin op. Nu gaat het de wereld over en de ouder probeert alleen nog het kind te redden. Te beschermen, wat juist averechts werkt omdat de ouders nog steeds de voorbeeldrol vervullen, de steunpaal is die de kinderen richting moeten geven. Daar moet je investeren en dit is wat er juist aan ontbreekt. Ja, het kind kiest toch zijn eigen weg. Net als vroeger, maar nu veel stuurlozer.

 

bron: NRC

Alcohol en tabak is niet goed voor de mens, voor het kind. Toch zullen er altijd verslaafden zijn. Daarom is het niet goed een leeftijdsgrens zo maar op te trekken. Je sluit hiermee je ogen voor het echte probleem, ja zelfs voor de realiteit.

De rol van de ouder moet weer in ere hersteld worden als voorbeeld, opvoeder en verantwoordelijke voor het kind. De discussie moet eens wat minder over het kind gaan, maar juist meer over de ouders. Help ze bij het opvoeden, help ze de nieuwe tijd in. Het vroegere saamhorigheidsgevoel is veranderd in individualisme en egocentrisme. Hoe moeten ouders met deze verandering om gaan? Leer het ze en spreek ze er op aan! En stop met het naïeve gedoe kinderen via de wet en overheid te vertellen wat wel en niet mag. Leg die rol terug bij de ouders en laten wij het dáár komend jaar eens goed over hebben!