bron: alle-test.nl |
Je blèrt wat door een
microfoon of je speelt een leuk spelletje en je loopt binnen. De Bekende
Nederlander. Wat stelt het voor, vraag ik mij regelmatig af. Misschien is het
de kift, alhoewel het vooral een mechanisme is waar ik op de een of andere manier
niet met mijn pet bij kan.
Ik
beperk mij inderdaad even tot Nederland. De creatieve uitingen welke leiden tot
roem en succes. Hoe vergankelijk dit soms ook mag zijn. Om te beginnen zijn er
van die programma’s waar je op een slachtbank gaat liggen, wat zingt, of danst,
en wanneer je de slachtbank overleeft zit je goed.
Een
leuke kop, een beetje acteren en voor je het weet ben je een bekende
Nederlander. Daarnaast is er nog een categorie dombo’s die werkelijk niets presteren
en daarmee een succesformule blijken. Dat begon ooit met die Ruud in Big
Brother. Tegenwoordig zie je zo’n dom blondje (Brit meen ik) en die Haagse
bende met weer zo een blond type. Dan zijn er nog de meer serieuze kandidaten.
Mensen met een muziekopleiding, een band, en aardige muziek. Ze kunnen het (of
je er nu wel of niet van gecharmeerd bent) en
behalen succes. De een na de
ander drijft boven. De meesten zakken weer weg in de vergetelheid.
Britt Dekker bron: ad.nl |
De
acteurs van Goede Tijden Slechte Tijden. Naar mijn idee een voor een gezakt
voor het examen van de toneelschool, maar idolen in de serie. Met een stalen
smoel en een brutaal bekkie kom je er wel in Nederland. Heb je echt iets te
bieden wordt het al een stuk moeilijker. In ieder geval is het van belang dat
je iets mediagenieks hebt. Op basis van deze minimale vereiste treedt je toe
tot het leger Bekende Nederlanders. Het gevolg hiervan is veelal een redelijk
tot zeer goed gevulde portemonnee.
Sporters,
en met name voetballers, zijn het summum. Jongens die het een beetje maken
realiseren niet alleen roem, maar ook rijkdom. Afhankelijk van de tak van
sport, want hier zitten overigens wel vreemde verschillen in. Duidelijk is dat
voetballers het beste scoren.
eigen collectie |
In
deze tijd leven wij in economische zware tijden. Overal wordt op bezuinigd en
daarnaast zie je de excessen. Het verschil tussen arm en rijk wordt niet alleen
groter, maar het lijkt ook in toenemende mate scheef te groeien. Deels begrijp
ik dit. Zang, dans, film, tv (ja, zelfs auteurs) en sport. Iedereen betaalt er
een beetje aan mee en opgeteld kom je tot grote sommen geld. En daarmee kom ik
tot het schisma. Bij een kunstenaar loopt het heel anders. Wil je een beeld of
schilderij kopen, dan moet je in je eentje het hele bedrag ophoesten. Een beeld
of schilderij is veelal een uniek exemplaar. Duizend mensen betalen liever tien
euro voor de bioscoop (of een voetbalwedstrijd), dan tienduizend euro voor een
groot kunstwerk. Kunst is geen cultuur meer.
Ans Markus, Hugo Kaagman, Rob
Scholte en Peter van de Klashorst zijn momenteel bekende schilders en
kunstenaars. Zij hebben het wel voor elkaar, maar percentueel is dit minuscuul.
Verder zijn de kunstenaars hooguit lokaal een bekendheid en veruit de meesten
sappelen wat af om maar tot hun creatieve uitingen te komen. De andere grote
schilders zijn er eigenlijk niet meer. Willink, Margrite, Dali zijn voorbeelden
van grote schilders, die bij leven (in deze moderne tijd) het nog voor elkaar
hadden. Maar goed, ik beperk mij tot Holland en Margrite en Dali allen af.
Karel Appel en Corneille, wel Nederlandse voorbeelden. Het blijft een beperkt
groepje, zeker wanneer je het afzet tegen al die andere gasten (op andere
terreinen), die het wel voor elkaar hebben. En dan nog heb ik hier en daar mijn
twijfels. Ans Markus maakt mooie schilderijen en heeft absoluut kwaliteit, maar
het is ook wel erg veel van het zelfde. Hugo Kaagman heeft een eigen stijl,
maar weet daarbinnen uitstekend te variëren. Ach, zo kan ik nog een hele tijd door
gaan.
Ans Markus bron: forum-libelle.nl |
Laat
ik wat dichter bij huis blijven. Mijn eigen Reina. Ze maakt schitterende
schilderijen. Er is ook zeker waardering voor haar werk. Daar blijft het op
hangen. In mijn omgeving zijn diverse schilders en kunstenaars die schitterend
werk leveren, maar ieder dubbeltje om moeten draaien en maar hopen dat er weer
geld is voor nieuw materiaal. En verkopen; sporadisch.
Corneille bron: de ondernemer.nl |
Kijkend
naar mijn eigen werk. Wanneer ik een doek schilder van 60 bij 70 centimeter dan
ben ik hier al snel een 60 tot 80 uur mee zoet. Stel ik reken een uurtarief van
25 euro en ga uit van een lage aantal uren. Dan zit er aan arbeidsloon al 1500
euro in het werk. Met alle bijkomende kosten moet dit werk al snel 2000 euro
opleveren en wordt hier nog een artistieke waarde aan toegevoegd zit je op 2500
euro. Dat verkoopt niet. Iets meer dan de helft kan je er voor vragen, en dan
nog verkoopt het niet. En ja, ik lever zeker kwaliteit! Een voetballer (topper)
zit al snel 10 keer zo hoog. En welke bekende zanger, acteur of televisie
bekendheid werkt nog voor een uurtarief van 25 euro (all in!)? In feite moet ik
misschien wel tegen de tienduizend euro voor mijn werk vragen. Je wordt recht
in je gezicht uitgelachen. Toch worden die anderen niet recht in hun gezicht
uitgelachen. Daarmee mag duidelijk zijn hoe de scheefgroei ten aanzien kunst en
cultuur is. Kunst verkoopt niet. In mijn ogen is dit een verarming van de
maatschappij. Toch blijf ik gewoon schilderen. Alleen hoop ik dat vele anderen
ook blijven schilderen en beeldhouwen. We vergeten dat de schilderkunst (ook in
deze tijd) nog steeds de krenten in de pap zijn. En natuurlijk beperk ik mij.
Er zijn meerdere kunststromingen en vormen (bijvoorbeeld fotografie).
De
essentie zit hem in het mechanisme. Hoor je tot de erkende toppers maakt het
niet zo veel uit, maar voordat je hier bent en die kansen hebt ligt een lange,
zware en haast onmogelijke weg. Een weg van een soortement van loterij.
Hoe
kan je de individuele en unieke kunst nu wel bereikbaar en aantrekkelijk maken?
Dat is mijn grote vraag. Wanneer duizend mensen drie euro voor een schilderij
betalen (per persoon) wie mag het schilderij dan ophangen? Of is het een idee
een soort belastingfonds op te richten? Ik ben heel benieuwd naar goede
suggesties.
Hugo Kaagman; wel erg veel met Delfs blauw bron: Medimetic.net |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten