De Createur

foto: Reinder Weidijk

Denk aan jezelf, want niemand denkt aan jou. Jaren heb ik vooral aan anderen gedacht. Daarmee ben ik door het stof gegaan en nu inderdaad merk ik dat niemand aan mij denkt. Het wordt tijd voor mijzelf op te komen en mijn eigen belangen te dienen.

Ooit ben ik in de politiek gegaan, als schreeuwer aan de wal. Het moest beter en ik ben mij actief gaan inzetten. Aan de kant gezet, bijna als oud vuil. Jarenlang heb ik mij ingezet voor mijn werk, geen rekening gehouden met werktijden, of wat dan ook, maar gewoon mijn best gedaan. Een lullige fusie/overname, en ik werd als oud vuil buiten gezet.

Ik ben er graag voor de ander. Nu heb ik de ander even heel hard nodig. Geen inkomsten, geen geld en mijn huis moet donderssnel in de verkoop. Het opstarten van een eigen bedrijf is lastig in deze tijd. Werk voor oudjes als ik als een speld in de hooiberg. Nog even en ik kan naar de voedselbank. Het klinkt als iets wat ver weg ligt, maar de realiteit hiervan loert wel heel dicht om de hoek.

Ik kijk naar het aantal uitgestoken handen om mij heen. Betreurenswaardig weinig.

Natuurlijk heb ik mij nooit voor anderen ingezet om er zelf beter van te worden. Daar heb ik zelfs nooit bij stil gestaan. De ervaringen van de afgelopen jaren hebben mij echter wel doen inzien wat je waard bent als individu. Tot op het laatst heb ik mijn hand uitgestoken gehouden, maar zonder enig succes.

Wat zal ik mij nog druk maken over de slachtpartijen in Syrië, Soedan, Irak, Somalië, of waar dan ook? Het klinkt erg egocentrisch en feitelijk past het niet bij mij, maar nu moet ik maar eens echt aan mijzelf denken. Werken aan mijn eigen geluk en toekomst. Ben ik te goed, of is het naïviteit waar ik aan lijd? Geen idee, maar het water staat mij nu wel tot de lippen, waardoor ik blijkbaar wakker ben geworden. Hé, hallo wereld! Hier, hier ben ik! Ik ben goed, ik ben belangrijk en ik kan hele goede dingen. Voor mijzelf, ik als mens. Ik ga mij niet inzetten voor de maatschappij, maar voor mijn eigen kwaliteiten. En ik weet zeker dat er een tijd komt dat menigeen achter zijn/haar oor krabt en zegt: shit, met die gozer hadden wij misschien wel eens anders om moeten gaan. Al zal het na mijn dood zijn…, stiekem zal ik in mijn vuistje lachen.

Gisteren heb ik ruim vijf uur aan een stuk door geschilderd. De gelukkigste dag van het jaar, goed, dat jaar is nog heel erg kort. Ik weet wel, dat als ik zo hard werk en schilder, ik mij prima voel. Dan ben ik, zeker voor mijzelf, iets waard. En of de mensen nu van mijn schilderingen houden, het zijn knappe werkjes. Het plaatje, het verhaal, de kronkel die ik aan het doek toevertrouw. Op die manier word ik weer echt mens. Natuurlijk weet ik dat ik moet gaan verkopen. Brood op de plank. Vertrouwen heb ik er voorlopig nog niet in. Wie betaald er in deze tijd duizend of tweeduizend euro voor een plaatje aan de wand? En dan mijn stijl. Die past niet echt in deze tijd. Ooit heb ik gezegd dat een kunstenaar die zijn werk niet verkoopt zich geen kunstenaar mag noemen. Inmiddels ben ik ouder en wijzer. En ik noem mij misschien geen kunstenaar, omdat ik de term createur veel mooier (en breder) vind.

Het nieuwe jaar is begonnen en de teleurstelling(en) zet ik om in constructieve ideeën, al hangt het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Waar woon ik straks? Wat is er te eten? Hoe gaat het met mijn hondjes? Mijn maag draait zich om bij die gedachten, waar ik dagelijks regelmatig last van heb. Maar inmiddels weet ik; niemand denkt aan mij. Daarom ben ik niet langer teleurgesteld. Letterlijk met verve ga ik mijn toekomst tegemoet. Rijkdom die van binnen zit en die ik koester.

Noortje Dressing was in haar laatste aflevering afgereisd naar Nieuw Zeeland. Naar een man en een vrouw, die twee dagen lopen van de bewoonde wereld leven. Al vele jaren. Zij hebben voor zichzelf gekozen en overleven. Ja, zoals ik zag meer dan overleven. Zij leven! Dat is wat ik nu ook ga doen: leven. Al lang genoeg heb ik het leven van anderen en voor anderen geleid. Nu, eindelijk, is het de beurt aan mijzelf. Samen met Reina wil ik eenvoudig gelukkig worden. Dat gaat lukken, al blijf ik hopen dat er ergens nog wel wat helpende handen reiken. Immers, het begin zal even verdomd lastig worden, maar zelfs wanneer niemand mij helpt zal ik het redden. En nu stop ik. Nog even boodschappen doen en dan: schilderen!