perspectief

Na al die jaren, waarin ik natuurlijk soms kwaad ben geweest, teleurgesteld en zelfs momenten hopeloos, verbaast het mij, zoals ik me nu voel. Toch is het ook wel verklaarbaar. Inmiddels is er eindelijk, en gelukkig, wat rust in mijn leven gekomen. Mijn leven is niet slecht. Acht maanden per jaar woon ik in een mooi land in een schitterend huis. Vier maanden hebben we nu een ”eigen” dak boven ons hoofd in Nederland. Sinds oktober ontvang ik Flex pensioen, dus in feite heb ik niets te klagen. In principe doe ik dat ook niet, alhoewel mijn gevoel toch anders aan geeft.

Wellicht door de balans die is ontstaan merk ik, voel ik, de laatste tijd sterk wat ik allemaal verloren heb. Ja, de afgelopen jaren hebben wij veel verloren, maar er is toch ook veel moois voor terug gekomen. Zeker, maar niets is van ons. De woningen huren wij spaargeld ontbreekt en ondanks het nu dubbele inkomen is het leven erg krap. Krap, maar leefbaar. Het gevoel wat we allemaal verloren hebben komt, denk ik, ergens anders van. Ik mis op de een of andere manier perspectief.

Werken zit er niet meer in. Ik schilder, maar exposeren is meestal te duur, dus onbereikbaar, waardoor ik wel schilder, maar weinig opbouw. Op deze manier verkoop ik ook niet en blijft het aanmodderen, zoals (helaas) bij veel kunstenaars het geval is. We moeten sappelen. Ook dat is niet het ergste. Alleen, het sappelen maakt dat zoveel niet meer mogelijk is. Dingen, die vroeger wel kunnen, die ik wel deed, maar nu bijna, of geheel, niet meer mogelijk zijn. Juist nu je ouder wordt zijn dat dingen die je wel weer wil. Een leuke reis maken, maar ook geen zorgen hoeven hebben, dat de auto kapot gaat, of er extra rekeningen komen. Mijn hele leven voelde ik wel het perspectief, dat ik plannen kon maken, dingen kon ontwikkelen. Veel heb ik ook gedaan en een terugblik op mijn leven laat een positief beeld zien. Zal ik morgen sterven kan ik alleen maar zeggen dat ik een goed en boeiend leven heb gehad. Nergens heb ik spijt van. Zaken zijn zo gelopen, en altijd heb ik gepoogd de beste keuzen te maken en kansen te pakken, die binnen mijn vermogen lagen. In feite is dat ook hoe ik (wij in feite) met onze armoedeval in 2014 om zijn gegaan.

Sinds een paar weken, een maand of twee inmiddels misschien, voel ik mij wel anders. Soms zelfs leeg, weinig zin in dingen en vooral heb ik last van het gemis aan perspectief. Ik wil nog zo veel, maar zie niet hoe die dingen te bereiken.

Misschien heb ik, sinds jaren en voor het eerst hier, weer een winterdip. Het is de somberste tijd in Turkije, tot nu toe. Zelfs mijn maanden vorig najaar in Nederland waren voorzien van beter weer en meer zon.  Deze winter is kil, zonder extreem koude dagen, somber, en nat. Een winter, zoals ik deze hier niet ken. Bijna een Hollandse winter, waar ik vroeger ook veel last van najaar depressies had. Niet dat ik nu depressief ben, maar echt lekker zit ik even niet in mijn vel. En ik ben erg bezig met de toekomst, waar ik eigenlijk in een zeker leeg gat kijk. O, er zijn veel leuke dingen, die er aan komen, zeker. De andere kant is het of er geen waarde meer is. Een dubbel gevoel dus. Ik wil weer perspectief hebben. Iets om naar uit te kijken, plannen die ik kan maken, en dingen doen die ik soms zou willen.  De loterij hoef ik niet te winnen, maar wat ruimer in het vel zal wel degelijk helpen. Misschien probeer ik wel iets van een verkoopactie met mijn schilderijen. Het positieve is dat ik het gevoel heb er wel weer uit te komen. Misschien moet toch de zon maar eens goed door komen.

In ieder geval hoop ik niet, en verwacht dat ook niet, dat het te maken heeft met mijn leeftijd. Ik ben 60 nu, maar tegenwoordig is dat toch nog jong? Ja, ik kan nog een hele tijd door. In feite dus alle mogelijkheden plannen te maken en positief naar de toekomst te kijken. Ik ga daar ook maar mijn best voor doen. De komende tijd ga ik op zoek naar nieuw perspectief. Dat gaat lukken, dat moet! Het kan toch niet zijn, dat ik als een oude geranium langzaam uit ga bloeien en het met een minimum aan water moet doen, om maar net mijn blaadjes te behouden? Nee, dat doen we niet. Onder alle omstandigheden  zijn er wel degelijk perspectieven. Alleen soms moet je ze dus zoeken. Ik ga maar eens aan de slag. Op zoek naar nieuw perspectief. Niet alleen zoeken…, ik moet er natuurlijk ook daadwerkelijk iets voor doen. De dingen komen echt niet vanzelf. En, ik moet vooral blijven genieten van wat ik wel, wat we wel hebben. Er is zoveel moois om ons heen. Pluk de dag!