Eigenlijk voel ik mij heel vereerd. Eigenlijk voel ik mij erg
teleurgesteld. De wereld zit raar in elkaar. Ik kan dit jaar exposeren in
Istanbul en New York. Althans daar ben ik voor uitgenodigd. Echt een hele eer.
Toch, ook speelt er enige waanzin mee. Voor de ene expo moet ik 900 neertellen,
de andere 5000 euro. Eigenlijk dus ook heel ziek. Die ene expositie gaat me,
met alles erbij, zeker 2000 euro kosten, die andere waarschijnlijk tegen de
tienduizend euro. Vorig jaar heb ik voor
nog geen 1000 euro werk verkocht. Hoe moet je in hemelsnaam binnendringen inde
wereld van de Kunst, ateliers en galeries?
Met mijn exposities in Haarlem en Nederland gaat het over te
overziene bedragen. Maar je verkoopt ook weinig. Is er garantie in Istanbul en
New York veel te verkopen? Neen… Het is een soort kip en ei verhaal.
Blijkbaar wordt mijn werk gewaardeerd. Ik wil ook verkopen.
Graag zelfs, maar ben ook van mening dat Kunst bereikbaar moet zijn. Geen
schilderij heeft bij mij ooit meer dan duizend euro gekost. Ga ik in zee met
Istanbul en New York, moeten mijn prijzen wel ruim boven de duizend euro
uitkomen, alleen al om te hopen de kosten eruit te krijgen. Is dat de reden dat
zo veel (goede) kunstenaars moeten sappelen? Hoe doen die anderen het, die wel
telkens overal exposeren. Goed, je kan “verkoopbaar” werk maken. Mijn schilderijen zijn zeer “eigen”. Dat wil
niet iedereen aan de wand. Maar goed, Dali, Margrite, Delveaux en meer van die
jongens zijn ook ergens begonnen. Dat wilde men eerst ook niet aan de wand,
maar is nu wereldberoemd en schaars goed geworden. Moet ik crowd funding organiseren,
om zo de eerste stappen te zetten? Ik weet het werkelijk niet, maar begrijp
steeds beter hoe het komt dat veel kunstenaars als arme sloebers door het leven
kruipen. Het zijn keuzes, maar ook mogelijkheden. En soms heb je de keuze niet
om de mogelijkheid te pakken. Het leven zit maar raar in elkaar.
Waarom kopen de rijken wel kunst en dan ook nog voor hoge
prijzen via dure galeries, maar koopt de “gewone” man nauwelijks kunst, zelfs niet voor schappelijke prijzen. Een kunstenaar kan geen werk maken op basis van
een uurtarief. Dan moet mijn werk wel ruim boven de duizend euro uitkomen. Niet
reëel.
Soms kom ik, in Nederland, prijzen tegen van werk waar ik
bijna schaamte van krijg. Hoge prijzen en soms matig werk, of werk met een hoog
ambachtelijk gehalte, maar weinig Kunst in zich. En dan lees je soms ook nog
dat dit werk verkocht wordt. De wereld is eigenlijk absurd. Een voetballer, die
een beetje goed speelt verdient kapitalen. Een musicus kan er goed aan
verdienen, een presentator kan ruim leven. Kijk maar die Chiel. Een agent, die
een zwaar beroep heeft en constant risico’s loop moet het doen met een schamper
salaris. Een filmartiest verdient soms goud geld, maar een theater acteur heeft
het krap en moet zich een slag in de rondte werken om het nog een beetje goed
te hebben. Allemaal heel oneerlijk, Ik begrijp deze verschillen, deze oneerlijkheid
nog steeds niet. En ik ben al zestig…
Voor mij de grote vraag: hoe kom ik in hemelsnaam een stapje
verder? Ik weet het werkelijk niet en bij tijd en wijle heb ik behoefte mijn
penselen weg te smijten. Ik doe dat niet, want primair schilder ik, omdat ik
wil schilderen. Omdat ik, van mijzelf, moet schilderen. Maar het begint een
beetje een trechter te worden. Een cirkel misschien. Ik sta op het punt uit te
gaan vinden die cirkel te doorbreken. Ik heb alleen nog geen idee hoe.
Misschien word ik pas beroemd na mijn dood. Dan is er een troost; ik heb het
dan net iets beter gedaan dan Vincent van Gogh….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten