Dag... GroenLinks

Vandaag heb ik mijn lidmaatschap van GroenLinks opgezegd. Met spijt en verdriet. Zo zie je maar dat je politiek op dezelfde lijn kan zitten, maar vanuit de organisatie de boel enorm botst. In dit geval is het laatste het geval. GroenLinks gaf steeds aan het beste voor GroenLinks te willen. Het bestuur heeft echter een verkeerde keuze gemaakt en gekozen voor een goede vrede, maar daardoor niet voor het belang van de partij.

De heksenjacht van het bestuur is, volgens het bestuur, gesteund door het provinciaal en landelijk bestuur van de partij. Opvallend is dat na de crash in november het wel de fractie is geweest die de hand heeft uitgestoken. Maar eigenlijk vanaf het begin heeft provinciaal en landelijk bestuur gekozen voor de goede vrede, de regeltjes, maar niet het belang van GroenLinks. In mijn blog Er is niets mis heb ik hier al uitvoerig over geschreven.

De fractie is per direct veroordeeld en wij hebben geen reële kans gehad ons te verweren, toen het lokale bestuur het vertrouwen in ons wilde opzeggen. Op wankele en onduidelijke basis, maar door de juiste paar leden op de vergadering te laten komen was het besluit appeltje-eitje. Wij waren kansloos! En dat heeft het provinciaal en landelijk bestuur gewoon laten gebeuren.

Wij konden niet langer namens GroenLinks in de fractie zitten. Zo kort voor de verkiezingen konden wij ook niet opstappen. Dan kan je alleen maar door op eigen titel, en zo hebben we fractie Merhottein in het leven geroepen. Is dat het belang van GroenLinks? Niet naar mijn idee. GroenLinks heeft Velsen verkwanselt aan een oligarch met paranoïde inslag. Puur op basis van gebrek aan goede regels. De lokale politiek wordt het stiefkind van de politiek genoemd. GroenLinks heeft het hier weer eens bewezen. Er is geen enkele kwaliteitsgarantie en de grootste bek heeft de meeste kans. Dat moet straks wel het lokale bestuur vormen. In een partij waarin een exces als dit mogelijk is kan ik mij niet thuis voelen.

Wanneer GroenLinks haar zaken op orde heeft zal ik graag weer lid worden. Maar gaat dat ooit lukken? GroenLinks is de afgelopen jaren meer in het nieuws geweest. In de meeste gevallen vanwege de partijstructuur en de wijze waarop de partij met haar politiek omgaat. Jolande Sap, Tofik Dibi, het afgezette partijbestuur, noem maar op. En dan nog de drama’s die niet in het nieuws geweest zijn. Een voorbeeld; Reina wilde als stagiaire zich bij het provinciale bestuur aansluiten, na een (nood)oproep. Vervolgens werd zij afgewezen, vanwege onvoldoende ervaring en nog wat drogredenen.

Het voelt vreemd wanneer je met volle overtuiging het gedachtegoed tot het uiterste hebt uitgedragen en je wordt weggezet als een soort verrader, die de naam van de partij te grabbel heeft gegooid.

Los van onze initiatieven heeft alleen het provinciaal bestuur ons een keer uitgenodigd voor een gesprek. Dat gesprek stond vooral in het teken van de hand op houden en constructief blijven. Het lokale bestuur heeft ons na 21 november volledig laten vallen. Geen enkel teken van toenadering is geweest, m,aar over ons wordt gezegd dat wij de deur dichtgeslagen hebben. En daar is GroenLinks landelijk in mee gegaan. De opmerking van Tof Thisse over een kandidaat die tijdens een vergadering naar voren komt en een tweede plaats claimt was duidelijk. Zoiets kan niet. In Velsen wel. Een bestuur die eerst geen enkele discussie wil en direct over wil gaan tot stemming van de kandidatenlijst, omdat de kandidatencommissie haar werk serieus heeft gedaan en als zodanig gehonoreerd moet worden. Vervolgens laat het lokale bestuur hier totaal niets meer over horen en praat goed dat de hele kandidering losgelaten wordt. Dat ik mij heb teruggetrokken als kandidaat was mijn besluit. Mijn kritiek was de procedure. Daarin is totaal niets gedaan en heeft landelijk alles laten lopen. Nee, dan moet ik met pijn in het hart afscheid nemen van de partij, die ik zo enorm graag wil steunen en waar ik voor wil gaan. Maar, ik ben over de grens gejaagd. Het land  van GroenLinks uitgezet. Dan kan je alleen maar het besluit nemen te bedanken. Het blijft jammer, dat ik zo kansloos en onterecht ten onder ben gegaan. 

bron: nrc.nl