het grote "wij" gevoel

bron: IJmuider Courant

Kom ik mijn bed uit ligt de krant op de mat met een grote kop: Nederland rouwt... Sorry, vandaag werd ik niet rouwend wakker. Nederland rouwt niet, maar ik kan mij wel een kop voorstellen; veel mensen reageren verdrietig. Dan word ik ook iets relaxter wakker, voel ik mij minder direct aangesproken en geeft de krantenkop ook een meer reële afspiegeling van het gevoel in Nederland.

Het is triest dat prins Friso is overleden en mijn deelneming gaat bij deze ook naar de familie. Een dag eerder overleed ex-gedeputeerde Albert Moens, en dezelfde dag Aart van Heusden.  Ook twee dierbare verliezen, waarbij Aart ongeveer dezelfde leeftijd had al onze prins.

Aart van Heusden

Nee, de media neemt iedere gelegenheid met beide handen aan om het Nederlandse "wij" gevoel naar voren te schuiven. Veel mensen weten echter amper wie Friso was. Ja, een prins. Pas na het ski-ongeluk in Lech kreeg de Nederlander meer over hem te horen. Toen was er wellicht een brede ontsteltenis. Voor velen is hij eigenlijk toen al overleden.

Maar het gaat niet over het verschrikkelijke feit dat zo een jonge man is overleden, maar over hoe de media hier mee om gaan. Persoonlijk vind ik het erg vermoeiend. En, sorry maar ik rouw niet, maar lees in de krant dat heel Nederland rouwt. Daar hoor ik in principe dus ook bij. Generalistische krantenkoppen zijn erg vertroebelend en bezijden de waarheid. Geen goede journalistiek dus.

Het koningshuis, voetbal en terrorisme zijn de drie onderwerpen op basis waarvan de media dat "wij" gevoel telkens weer neer zetten. En dat wordt dan vaak gedaan met grote woorden. Alsof grote woorden zaken verergeren en Nederland tot een uniform gevoel kan doen leiden. Slecht Nederlands de vorige zin, maar volgens mij is wel duidelijk wat ik hier bedoel.

 

Albert Moens, bron: Gooi en Eemlander

Vroeger wilde ik geen ochtendkrant. Tja, mijn avondkrant werd opeens een ochtendkrant. Ik merk dat grote koppen nu ook een andere impact hebben. Misschien komt dat wel omdat je er met je slaperige kop mee geconfronteerd wordt. Hoe meer er een appèl gedaan wordt op dat "wij" gevoel, hoe afkeriger ik daar van word. Of ik wel of geen aanhanger van het koningshuis ben, wel of niet van voetbal houd is niet interessant. Ik heb in ieder geval niet de behoefte op de grote hoop Nederlanders gesmeten te worden. 

Maar laat ik niet alle schuld in deze bij het journaille leggen. Zij vertegenwoordigt ook maar een eigenschap van de mens als kuddedier. Daarbij cultuur mee nemend, dan zijn wij over het algemeen mensen die de zaken graag belangrijk maken. We geven zaken gewicht mee en veelal zie je dat mensen in feite zichzelf groot en belangrijk maken. Maak van een mug een olifant en je telt mee! En meetellen wil iedereen wel. Op het moment dat je het niet van je eigen kwaliteiten moet hebben dwing je dat af. En om van een mug een olifant te maken dwing je over het algemeen gezag af. Mijn stijl is het niet. Ik blijf liever met beide benen op de grond. Nuchter na denken en dicht bij jezelf blijven. Als ik het zo lees heb ik zo wel enige overeenkomsten met onze overleden prins. Maar om mij zal Nederland, gelukkig, nooit rouwen. Vanuit hier mijn deelneming met de familie. Maar sorry, rouwen doe ik niet.

bron: het Parool