Lopen tegen... (vult u zelf maar in)

Op 8 februari vorig jaar schreef ik al een blog (Fietsen voor het goede doel) hoe wij om gaan met goede doelen. Ja, ik was op de fiets naar Interlaken, in alle anonimiteit. Mensen die het zelfde deden, maar naar Parijs kwamen breed uit in het nieuws… ze deden het voor het goede doel. In de IJmuider Courant ben ik middels de column van Bart Boele uitgedaagd mee te doen voor het goede doel.

Pink Ribbon, Alpe dÚzes, sponsorlopen… het lijkt of wij niets meer zo maar doen. We zijn alleen nog in de benen te krijgen voor het goede doel. In feite geldt het ook voor de vele stille tochten, welke met enige regelmaat georganiseerd worden.

Een conclusie is dat onze cultuur veranderd. Misschien door het individualisme, wellicht vanwege gebrek aan saamhorigheid, maar Nederland is een royaal land wanneer het om de goede doelen gaat. De collectes kennen wij al langer. Van deur tot deur, of op straat. Om de haverklap staat er wel iemand voor je neus; dierenleed, sportclubs, scouting, en vele doelen op het gebied van ziekte en gezondheid. Steeds meer stickers verschijnen er op de deur om niet meer open te willen doen voor een collecte. Wanneer je de supermarkt verlaat staat er een voor je neus te rammelen. Natuurlijk mag iedereen dat doen en absoluut waardeer ik de inzet van de mensen die zich er voor in willen zetten. Ja, zelfs ik heb vroeger meermalen gecollecteerd.

Het lastige is dat het tegenwoordig eigenlijk niet meer vrijblijvend is. Wanneer je bedankt, wordt je al snel betiteld als paria, of asociaal. Dat geeft de wereld van de goed doelen toch een nare smaak. Bovendien is het ook niet reëel. Ik werk zeker mee aan goede doelen. Maar het liefst anoniem en via mijn bankrekening. Ik wil er namelijk niet te koop mee lopen.

In deze tijd moet je dat blijkbaar wel doen. Laat de buitenwereld zien hoe goed je bent!  Je doet niets meer voor je zelf, maar alleen nog maar voor het goede doel. Ja, we profileren ons via het goede doel en voor veel bedrijven is het sponsoren van het goede doel tegenwoordig een vorm van reclame geworden. Persoonlijk vind ik dat een beetje laakbaar. Het gaat allang niet meer om al die doelen, maar het gaat er om te laten zien hoe goed je bezig bent.

De uitnodiging nu staat voor een sponsorloop voor Kankeronderzoek. Natuurlijk een heel goed initiatief het kankeronderzoek te steunen. Ik ga er alleen niet voor lopen. Ik wil niet dat mijn prestatie verbonden wordt aan dergelijke goede doelen. Wanneer ik wandel, ren, of fiets, doe ik dat omdat ik dat wil. En wanneer ik zo trots ben op mijn prestatie zal ik daar in stilte mijn donatie aan verbinden. Maar ik ga niet mijn ego opschroeven door halsbrekende toeren uit te halen als etalage om een goed doel te steunen.

Tegenwoordig mag je dat echter nauwelijks meer zeggen.  Het lijkt dat wanneer je kritiek hebt je tegen bent. Omdat ik niet mee loop ben ik voor kanker… nou, dat is mij toch echt iets te kort door de bocht. Natuurlijk moet die ziekte de wereld uit, willen wij geen zielige dieren,  en is de Clinic Clown van groot belang.

We beseffen vaak niet eens dat er zoveel goede doelen zijn dat je altijd een keuze moet maken. Dat doen we allemaal, maar door de hectiek van de media en het er bij moeten horen gaan wij, naar mijn mening, aan de essentie voorbij.

bron: NRC

Pink Ribbon is begonnen als een waardevolle organisatie tegen borstkanker. Mensen lopen met speldjes, waarmee zij aangeven Pink Ribbon te steunen. Maar hoeveel soorten kanker zijn er? Velen, en velen maken meer slachtoffers, doen mensen meer lijden. Pink Ribbon is prima, maar als je met een speldje van ze wil lopen moet je even na gaan bij jezelf met hoeveel speldjes (tegen allerlei vormen van kanker) je eigenlijk zou moeten lopen. Ik zie het als een gevaar dat wij ons zo specifiek richten op enkele soorten van goede doelen… er worden er daardoor zoveel overgeslagen, onderbelicht en zelfs vergeten.

Gisteren heb ik mee gewerkt aan NL Doet. Jaarlijks is er een dag (of twee dagen) om je ergens in te zetten vrijwillig te ondersteunen. Dan doe je iets echt. En ieder jaar is het iets anders. Zo zou je ook met goede doelen om kunnen gaan.  Organiseer een of twee dagen per jaar, dat mensen zich inzetten voor een spectrum uit het arsenaal van goede doelen. Nee, niet voor een goed doel, maar breder. Met NL Doet heb ik een dubbel gevoel. Ik heb mee gedaan, maar ook met enige trots op Facebook de foto’s neergezet en ook laten merken dat ik namens GroenLinks heb mee gedaan. Ik sta ook op de groepsfoto. Eigenlijk is dat niet goed. Ik promoot mijn inzet vanuit GroenLinks om iets voor een groep in de maatschappij te doen. Ik heb laten zien hoe goed ik wel ben en hoe goed ik wel bezig ben geweest. Nu realiseer ik mij dat. Eerder niet… Volgend jaar doe ik zeker mee, maar zal ik dit het liefst anoniem blijven. Hoe je het went of keert, mijn deelname nu was een vorm van reclame dat GroenLinks zo goed bezig is. Misschien moet je dat niet op zo’n manier niet willen. Want wat is het wezenlijke verschil tussen NL Doet en een sponsorloop tegen kanker?

Het is allemaal heel ingewikkeld. Alle vrijwilligers die zich inzetten voor de sponsorloop moeten dat vooral doen en ik respecteer hun inzet. Zoals ik vrij gelaten wil worden over de wijze hoe ik hiermee om ga wil ik ook de ander vrij laten. Ik hoop dat onze cultuur elkaar ook die ruimte laat. Misschien beter te zeggen; weer laat. Nu voel ik mij nauwelijks vrij om “nee” te zeggen.

De uitdaging van meneer Boele vind ik dan ook niet echt respectvol. Hij daagt de politiek uit tot iets wat niets met politiek te maken heeft, maar wat hij wel politiek verbindt. Wel meneer Boele, u mag mij negatief in uw column afschieten, maar deze handdoek pak ik niet op! Daagt u mij uit op echt politiek een handdoek op te pakken, dan zal ik dat graag doen!