Ondanks dat we onszelf schetsen als een moderne natie zijn
we niet onbekend met rare kronkels in de Nederlandse wetgeving. Kronkels,
waarbij vraagtekens gezet kunnen worden bij gelijkheid en gelijke behandeling.
Zo mag een Nederlander geen dubbele nationaliteit bezitten.
Vreemd, want veel Nederlanders bezitten wel degelijk een dubbele nationaliteit…
Met name mensen van niet origine Nederlandse afkomst en geboren Nederlanders
van een opeenvolgende generatie waarvan voorouders uit bepaalde landen komen.
Marokko en Turkije zijn hier voorbeelden van. Iedereen met Marokkaanse of
Turkse routes krijgt de nationaliteit van dat land. Maar ook zijn er west Europeanen met dubbele nationaliteit,
daar niet in ieder Europees land een dubbele nationaliteit verboden is. Een “echte”
geboren en getogen Nederlander daarentegen wordt de Nederlandse nationaliteit
afgepakt, wanneer men een andere (tweede) nationaliteit aan neemt.
Hier klopt iets niet. Misschien is hier wel sprake van
discriminatie, of in ieder geval van rechts ongelijkheid. De autochtone
Nederlander is in dit geval de gediscrimineerde persoon. In feite moet de
overheid de rigide regeling los laten of versoepelen, dan wel consequent
invoeren. In dat laatste geval betekent dat geen Turk of Marokkaan ooit nog de
Nederlandse nationaliteit kan bezitten.
Of dit wenslijk is vraag ik mij af, los van praktische uitvoerbaarheid
van een dergelijke wettelijke correctie. In dat geval is het reëler te stellen
dat een Nederlander wel degelijk een dubbele nationaliteit mag en kan hebben. Wat mij betreft zou dit dan ook de oplossing
moeten zijn.
Heb ik hier persoonlijk behoefte aan? Neen! Nu maakt het mij
op zich weinig uit welke nationaliteit ik heb. Mijn nationaliteit zit van
binnen en is niet vastgelegd in een document. In mijn hart voel en ben ik
Nederlander. Echter, kijkend naar hoe de overheid met mij om gaat valt er een
stuk identiteit weg en voel ik mij soms bijna een ongewenste Nederlander. In
eerste instantie ben ik een wereldburger, mij realiserend dat overal op de
wereld culturen en politiek onderling sterk verschillen. En natuurlijk is het leuk wanneer Kuiswijk de
derde plaats in de Tour binnen haalt, het vrouwenvoetbalelftal de tweede van de
wereld is en Max Verstappen het goed doet. Maar dat heeft niets met mijn
paspoort van doen. Het paspoort en het Nederlanderschap is een administratieve
regeling. Het ware gevoel zit in mijzelf.
Een nationalist ben ik niet. Nederland mag van mij zelfs
opgaan in een staat Europa. Toch voel ik mij Nederlander. Door de taal en
cultuur, maar ook door mijn persoonlijke verleden is dit gevoel ontstaan.
Misschien zijn Friesland en Limburg voor mij al geen Nederland. Op zich doet
dat er niet toe. Voor mij is er dan ook geen enkel probleem dat Nederland
multicultureel is. In tegendeel, het is waarschijnlijk een van de aspecten
waardoor ik mij Nederlander voel. Nee, puur geografisch is een nationalistisch
gevoel natuurlijk in feite pure onzin. In dat kader zie ik dat hele Brexit
verhaal ook als iets heel achterlijks. Iets naïefs…
Sinds vijf jaar woon ik in Turkije. Ik mis steeds meer van
de “westerse” cultuur. Soms zeg ik: het is hier geweldig, binnen de hekken van
het erf. Daarbuiten is een andere wereld. Ik blijf altijd aan de zijlijn van de
cultuur alhier staan, maar ik respecteer het wel. Om die reden kan ik hier op
zich goed leven, maar ik mis dus teveel. En niet alles is onder woorden te
brengen. Voor mij ook geen enkele gedachte een Turkse (of dubbele)
nationaliteit te wensen. Maar, dat ik persé in Nederland wil wonen; dat is niet
het geval. Wel is de behoefte in een meer aan mijn oorspronkelijke cultuur
passende omgeving te zijn. Toch realiseer
ik mij dat mensen soms een sterkere behoefte hebben hun identiteit om te willen
zetten in een geregistreerde nationaliteit. Desondanks bén je toch anders. Een
Engelsman met de Turkse nationaliteit blijft in heel wat opzichten die
Engelsman, en er blijven tal van verschillen met de autochtone Turk. Omgekeerd
is dat ook. Nederlandse Turken worden (zelfs bij de derde of vierde generatie)
veelal toch als Turk gezien. Een dergelijk proces duurt vele generaties. Ook
daarom is in mijn beleving de “papieren” nationaliteit iets waar we makkelijker
mee om kunnen gaan. Je ware “ik” zit in jezelf. De andere kant is dat sterk
nationalistische gevoelens ook niet meer van deze tijd zijn. We kunnen ons erf
niet mee afbakenen. Misschien is dat deels een kracht van een echte
Nederlander; tolerantie en acceptatie. Helaas zijn er stromingen die mensen
angsten aanjagen, waardoor groepen minder tolerant worden en zelfs sterker gaan
discrimineren. Toch heeft dat niets te doen in de discussie van nationaliteit
en dubbele nationaliteit. Die discussie moeten we niet verwarren. Laat men
toch, wanneer men een dubbele nationaliteit wil. Een vorm van vrijheid! Voor
mij persoonlijk is het echter geheel geen item…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten