Moe van #MeToo

Wij zijn erg goed in hetzes en de focus overdreven op diverse onderwerpen te richten. De Zwarte Pieten discussie is natuurlijk hét voorbeeld. Maar op dit moment leeft "#MeToo". Naar aanleiding van Weinstein is nu niet alleen overal seksueel misbruik op de werkvloer onderwerp, maar blijken de slachtoffers niet aan te slepen.



Vooropgesteld dat ik het zeer verwerpelijk vindt hoe mannen de vrouwen soms seksueel benaderen, zeker vanuit machtsposities. In die zin sluit ik mij, als man, wel degelijk aan bij de actie en draag de mening dat het seksueel gedrag van, een aantal, mannen niet door de beugel kan. Dat staat dan ook buiten kijf. Toch heb ik moeite met #MeToo, zoals hier mee om gegaan wordt. Natuurlijk zijn er vrouwen die deze misstanden ondergaan hebben, maar ik vraag mij gelijkertijd af hoeveel vrouwen ook erg goed zijn in de overdrijvende trap.

Een mens is nog steeds een dier, met dierlijke instincten. Deze hebben wij redelijk onder de knie weten te krijgen, maar het verschil tussen mannen en vrouwen staat onomstotelijk vast. Daarbij zijn mannen ook vaak de zwakkeren, als het gaat om het toegeven aan de vleselijke behoeften. Maar waar ligt de grens?

In mijn omgeving zijn een aantal mannen die om iedere vrouw kwijlen en zich zeer suggestief opstellen. Losse handjes, die met een verkeerde knipoog eigenlijk net iets te handtastelijk zijn. Misschien net over grenzen gaan, maar toch zit daar een onschuld in. Ik houd absoluut niet van dat soort gasten, vind ze zelfs vervelend, maar zie er op zich niet echt grensoverschrijdend gedrag in. Het is vervelend, maar net iets te speels. Gedrag wat ik ook van vrouwen ken, ware het dat zij het net effe anders (meestal iets subtieler) spelen. Ik houd overigens ook niet van dat soort vrouwen. Kijkend naar mijn verleden kan ik ook "#MeToo" roepen. Zowel door mannen, als door vrouwen ben ik seksueel benaderd, op een wijze waar ik niet van gediend was. Ik heb daarbij overigens altijd mijn grens aangegeven, dan wel zelf bewaard. Maar hoe zwaar til je eraan? Daar zit, denk ik, een punt van discussie. De hele discussie is zo'n hetze geworden, dat men over de grens gaat en min of meer tolerant gedrag plots als absoluut ongewenst en (vooral) intimiderend ervaart. Tja, op die manier is #MeToo waarschijnlijk op tachtig procent van de vrouwen van toepassing en vijftig procent van de mannen. Terug naar de basis van #MeToo...; het gaat toch om ongewenste seksuele benadering in machtsverhoudingen? Oftewel baas versus medewerker?  Er is ook genoeg sprake van gewenste, of zelfs echt uitgelokte, contacten tussen baas en medewerker. Of maakt de discussie nu dat eerder toegeeflijk gedrag nu plots als ongewenst wordt gezien? Om erbij te horen, of om mee te kunnen doen?

Zwarte Piet was zo. Daar werd niets achter gezocht, totdat enkele gefrustreerde, dan wel media geile, mensen er discriminatie in zien. En ja hoor, ieder jaar komt die discussie weer terug. Dat gevoel krijg ik nu dus ook een beetje bij #MeToo. In feite is dat jammer want het leidt af van het feitelijke probleem. Een ander vergelijk...; op een gegeven moment werd de diagnose ADHD vastgesteld. Opeens leden velen aan ADHD en werden bij nog meer mensen deze diagnose toegewenst. Ook bij autisme gaat een golf van "populariteit" door de bevolking. Bestond het eerst niet, werd het een "bekende ziekte", nu wordt bijna iedereen uitgemaakt voor autist... En een hoop mensen verschuilen zich er achter. Net als met ADHD geldt ook voor autisme dat de mensen die er écht aan lijden, lijden onder de modegrill en zogenaamde populariteit. Volgens mij gaat de discussie rond #MeToo ook die kant op.



En, in feite is dat jammer. Hanneke Groenteman reageerde in feite al terecht dat zij eigenlijk geen behoefte had in het gesprek over dit onderwerp (DWDD). En laten we wel wezen; we zijn mensen, biologische wezens met dierlijke instincten. Op het moment dat het instinct ingezet wordt in een ongewenste situatie en gerelateerd aan een machtsverhouding dán kan je niet meer spreken over instinct alleen. Op dat moment wordt het instinct calculerend ingezet. Dat mag veroordeeld worden. In het geval van Weinstein vrees ik dat ook een aantal vrouwen bestaan, die op hun beurt ook winst dachten te behalen door in te gaan op avances, of trots omarmd door Weinstein voor de pers te verschijnen. Het mes snijdt wat dat betreft regelmatig aan twee kanten. De vrouwen die écht (seksueel) geïntimideerd zijn, of seksueel ongewenste ervaringen hebben worden vertrapt door de dringende meute, die er bij wil horen. En dat ik erg, want de echte slachtoffers worden hiermee in feite in anonimiteit weg gezet. En waar ligt de grens dan? Een tik op de billen, ik keur het af, maar stelt geen reet voor. Een hand op een borst, ja, dat gaat te ver, maar er zijn ook situaties dat een mannelijk lichaamsdeel een dames borst raakt. Dan kan je echt niet van seksuele benadering spreken. En dat is dan weer dat puriteins Calvinistische... We kunnen niks meer hebben. De grenzen worden té eng gesteld. We worden onmenselijk gemaakt. Natuurlijk, kindermishandeling mag niet, maar dat een ouder wettelijk niet meer mag slaan... Belachelijk, een pedagogische tik, op z'n tijd, zou moeten kunnen. Met name in Nederland zie je dat de rol van dader en slachtoffer, lijkt wel, omgedraaid wordt. De nieuwe slachtoffers zijn in feite daders van de oneigenlijke discussies. En dat is waarom ik nu ook al moe wordt van alle discussies en aandacht rond #MeToo. En de echte slachtoffers zijn door al dat gezever dubbel het slachtoffer.