Spanningen op het Iberische schiereiland. Niemand die op dit moment een idee heeft hoe dit gaat aflopen. Het gaat natuurlijk over het onafhankelijkheidsreferendum in Catalonië. Sowieso heb ik al eerder geschreven over mijn aversie tegen referenda en wederom wordt dit bevestigd. In dit geval zitten er wel meerdere invalshoeken bij.
Tweeënveertig procent van de Catalanen heeft gestemd. Dat is géén meerderheid. Van die 42 procent heeft 92% voor onafhankelijkheid gestemd. Maar is hier daadwerkelijk sprake van een meerderheid? Niet in mijn perceptie. Voor enige representatieve uitkomsten moet, mijns inziens, een drempel gehanteerd worden van een opkomst van minimaal 2/3. Wanneer dan zo veel lieden vóór stemmen ben ik geneigd inderdaad een meerderheid te accepteren. In dit geval heeft 58% geen mening gegeven. Deze groep heeft zich niet uitgesproken voor de afscheiding, dus kan de regering van Catalonië niet beweren dat een meerderheid voor afscheiding is. Anders dus, dan dat een meerderheid wel voor de afsplitsing heeft gestemd. Heel sec bekeken is er onvoldoende draagkracht voor de huidige conclusie: afscheiding.
Het tweede is mijn visie inzake nationalisme. In mijn manifest Merhottisme spreek ik over deze gevoelens en stel dat wij primair wereldburgers zijn. Natuurlijk heeft ieder mens het sentiment van zich ergens aan gebonden voelen, maar in feite is dit niet meer dan een valse emotionele binding. En juist dat patriotisme heeft in de geschiedenis tot veel ellende geleid en zelden tot daadwerkelijke verbetering. Meer dan het labelen van een provocatie kan ik de acties van de Catalanen niet bestempelen. Feitelijke effecten herken ik niet. Bovendien het versterken van het "wij" gevoel leidt tot juist meer onderscheid, onbegrip en conflictsituaties. In plaats van afscheiden pleit ik voor grotere verbanden. Maar (en dat stel ik ook in het Merhottisme) er moet ruimte zijn voor de individuele (groeps) identiteit (cultuur, taal/dialect, etc.).
De andere zijde van de medaille, in deze, is de opstelling van de Spaanse Nationale regering en de Spaanse koning. Dat dit soort referenda verboden is bij wet zal zeker zo zijn, echter de wijze waarom de regering, én de premier, hierbij op hun strepen staan is een vorm van uitlokking en juist koren op de molen van de Catalanen. Wanneer de regering aan had gegeven dat de Catalanen dan maar even mogen spelen, maar dat de resultaten geen enkel recht dienen, was er al sprake van een hele andere sfeer. Als de regering op de uitkomst had gereageerd, zoals bijvoorbeeld hier boven heb je een geheel andere discussie. Nu toont de regering zich alleen maar hard en stug. Kortom, zeer uitdagend, waardoor de mensen uit Catalonië juist gevoed worden het referendum door te laten gaan en de uitkomst een (te) hoge waarde te geven.
Mij onbekend is het traject tussen de Spaanse regering en de Catalaanse regering in het voortraject van het referendum. Had men niet op andere wijze nader tot elkaar kunnen komen, of heeft de Spaanse overheid direct bot en afwijzend gereageerd op de Catalanen?
In dit geval kan en mag kritiek op het politie optreden niet ontbreken. Elfduizend man zijn naar Catalonië gestuurd... Daarmee provoceert de Spaanse overheid natuurlijk ook al. Maar met het optreden worden daadwerkelijk grenzen overschreden. De beelden zijn onomstotelijk wanneer het gaat over mensonwaardig handelen. De politie behandelt mensen of het vee is. Maar ook zie je agent ruig op mensen inspringen en schoppen, die gewoon zitten. Niks doen. Trappen om het trappen lijkt wel. Schandelijk hard en in de "gewone" wereld is dit gedrag van misdadigers, dan wel dat wij dit gedrag misdadig noemen. Gedrag wat ook nauwelijks meer iets te maken heeft met de taak en functie van de politie; handhaving, orde bewaking, veiligheid. Ze handhaven niet, maar lokken uit. De mensen stelden zich (uitzinderingen daar gelaten) juist passief op. De politie was hier onomstotelijk de agressor. En dat is een heel verkeerd signaal, zeker in een situatie als deze. Vergelijkende foto's met de dictatoriale periode verspreiding zich dan ook terecht over de wereld. Dit optreden was geen politie optreden, maar dictatoriale mondsnoering...
Al met al een toch iets meer complexe zaak, dan zich in feite aan laat zien. Dit neemt echter niet weg dat ik van mening ben dat de weg naar onafhankelijkheid, op basis van het referendum, geen democratisch besluit is. Wat dat betreft kan ik alleen maar hopen dat men, op het Iberische schiereiland, tijdig bij zinnen komt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten