Zacht als een ruis het geluid van krekels en cicliden. Onderbroken door het geroep van een uil of zacht gefluit van onbekende vogelsoorten. Een hemel vol sterren. De hemel geeft rust, zelfs een zuchtje wind is haar te veel. Ver weg een zachte sten. Een reactie. Geknor van de oude motorfiets knerpend over het stenen pad. Een enkel geluid. Diversiteit in geluid. Alle geluid komt zacht en bescheiden over. Op de waranda overweegt een grote sprinkhaan de volgende stap. Een minstens zo grote spin bivakkeert in een hoekje, ingesponnen, wachtend op een prooi. Ik hoor de motor nog, geluid draagt ver.
Een sigaretje, een glas bier. Voor mij een sfeervol terras. Een waranda feitelijk. Zacht verlicht. Mooie spreien vol mandala's en gouden draden, waarop verschillende kussentjes, vol Turkse motieven. Een aangename temperatuur. Bij a fris,mal meet de thermometer nog steeds meer dan vijfentwintig graden.
Van morgen om kwart over zeven stond ik de tomaten te bewateren. Tussen dat moment en het heden ligt een dag. Een dag wederom vol klusjes. Alles in een gestaag tempo. Als een deken van verzachting over ons heen getrokken.
Bijbels, noch de Koran zijn mijn richtingwijzers. Toch voel je een haast Goddelijke heerlijkheid. Zonder de kwellingen van mijn hernia kon deze plaats niets anders zijn dan het Paradijs. Betere en mooiere omstandigheden kan een mens zich niet wensen. Neen, zelfs een hernia lijkt even niet op te spelen.
Mijn conclusie kan niet anders zijn dan dat ik het Paradijs op aarde heb gevonden, mag ondergaan, is aangereikt... Het is hier niet perfect in de zin dat alles glimt, strak is, en modern genoemd mag worden. Nee, aan veel zaken mankeert het een en ander, wat het juist zo perfect maakt. Écht perfect. Iets waar je niet van durft te dromen, iets wat op je weg komt. Het moet zo zijn. Twee weken werken wij ons nu, letterlijk, het zweet in onze naad. Telkens een stap dichter naar de perfectie in deze wereld vol condities. Wat is perfect? Omschrijven kan ik het gevoel niet. Het zit diep.
Vanmiddag gaf ik onze planten water, een groter hoeveelheid dorst werd gelest. Eerder al rommelde ik met zwarte aarde en plantjes. Een moment dat ik mij gelukkig voelde. Het geluksgevoel koester ik.
Aan het einde van de dag, wanneer de brandende zon zich gaat verschuilen achter een idyllische rotspartij begint de hemel te kleuren. Verloren zonnestralen schijnen als strakke oranje lijnen, terwijl de lucht en kleine wolkjes vele tinten tussen rood en paars vertonen, tot het nachtelijk donker alles overwint. Een nachtelijk donker vol sterren, de lichtjes van het dorp, de zachte geluiden.
Ondertussen word ik aan alle kanten belaagd. Muggen, vliegen, alles wat steekt en prikt lijkt zich op mij te werpen. Een ander heeft er nauwelijks last van, zeker niet in mijn aanwezigheid. Alles komt op mij af, blijkbaar ben ik erg lekker voor alle bloedzuigende insecten.
Ja, het gevoel in een soort paradijs te zijn beland geeft een gevoel van vrede, tevredenheid en rust. Maar al deze gevoelens zijn niets waard, indien er geen negatieve gevoelens meer bestaan. Ja, ik heb net weer een hele dag van mijn hernia last gehad. Mijn bewegingen leken op die van een oude man, voor zover het bewegen mij lukte. Ja, een vorm van spanning, of we het oude huis wel op tijd leeg krijgen en schoon kunnen achter laten. Er kan een reeks volgen qua opsomming van allerlei ongemakjes. En gelukkig maar. Stel je voor dat er totaal niets negatiefs meer bestond, niet waar je je aan kan ergeren, en alles perfect was...., dan zou je geen oog meer hebben voor al het schoons! Dat maakt het zo mooi. De negatieve dingen zijn geen grote barricades meer, maar minuscule drempeltjes, voldoende om oog te houden voor de perfectie. Geen perfectie in het materialistische, maar juist in het gevoel, gevoed door de materie. Materie als middel, nooit als doel. Onze buiten zithoek, bestaat uit oude spullen, maar opgekalefaterd met nieuwe kussens en kleden. Ziet er aardig uit, maar juist de waranda, het licht, de planten en natuur, de combinatie van het alles, dát maakt het zo compleet. Dát maakt het juist zo mooi. En dan kan, en mag, ik mij alleen nog maar gelukkig prijzen.
Mensen vragen mij met regelmaat of er dingen zijn, die ik mis. Wel, ik mis niks! Natuurlijk, wanneer ik in Nederland ben ga ik mij tegoed doen aan een sliptongetjes. Dat lijkt mij voortreffelijk, maar hier is het niet, dus ik mis het ook niet. Missen immers geeft de intentie aan van verlangen...., in die zin is er niets waar ik naar verlang en waar ik hier niet over beschik. Missen komt ook voort uit het onvermogen het nieuwe te plaatsen voor het oude. Hier kan je heerlijk ansjovis kopen en bakken. Daar geniet ik van, dan denk ik niet onderwijl aan een tong. Wanneer ik tijdens het nuttigen van de ansjovis aan een malse sliptong denk..., dan kan ik beter direct terug gaan en voort leven in een kartonnen doos naast de plaats waar net een paar bomen omgewaaid zijn, voor het stadhuis van Velsen. Nee, dan heb ik een verkeerde keuze gemaakt.
Nee, ik sta helemaal achter mijn, onze, keuze van vorig jaar. Sinds de spanning er begin april af is, is het genieten echt van start gegaan. Ondanks de vele obstakels, die zich voor blijven doen. Het gaat mij goed af, daar ook allemaal even niet aan te denken. Prutsen in de tuin, klusjes in het huis, af en toe naar Göcek, borreltje en de heerlijke maaltijden. Nog wel wat gebroken van het vele tilwerk voel ik de vale glimlach op mijn tronie, die verraadt dat ik geniet. En hopelijk mag en kan ik dat nog een hele tijd blijven doen. Het genieten van het grote geheel. De eerste logé's komen al snel. Het geheel valt steeds meer op zijn plaats en het gevoel van settelen is op volle gang. Wordt het nóg gezelliger.
Mijn groentes en tomaatjes zijn verzorgd. Alle dieren te eten gehad en onze magen zijn evenzo gevuld. De kippen zijn op stok. Wanneer mijn medicijnen gaan werken ga ik heerlijk naar bed. Ik verheug mij al weer op de dag van morgen. Slaap lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten