Saai of niet saai

Het zal de leeftijd wel zijn. Met enige regelmaat hebben we het thuis over ouder worden en saai worden. Reina heeft het er wel eens over een intens leven als dat van Frida Kahlo te willen leiden. Heel intensief, maar ook destructief. Dat eerste spreekt mij aan, het tweede lijkt mij niet nodig.

Ja, we zitten wel eens voor de tv. Misschien wel redelijk veel. Er zijn best een hoop dingen die anderen ook doen. Gewone dingen en dan krijg je de discussie of je saai bent en niet meer van het leven moet plukken, voordat de dood ons uit dit paradijs weg rukt.

Maar wanneer ben je saai, of juist niet? Voor mijzelf zeg ik altijd dat als ik morgen dood neer val kan ik met enige tevredenheid terug kijken op mijn leven. Dan heb ik het goed gedaan. Nee, ik ervaar mijn leven niet als saai, wat niet weg neemt dat het een heleboel saaie momenten kent. Soms vraag ik mij af hoe het leven van Frida Kahlo was. Wanneer je de film ziet is haar leven een continuüm geweest van een bruisend bestaan. Maar, heeft zij ook niet vele saaie momenten gekend? Tja, niet boeiend voor de film, maar het roept bij mij wel de vraag op; hoe intens wil je leven? Hoe intens kán je leven?

Ondanks dat ik een man van structuren ben kan ik ze goed los laten. Ik zit er niet in gevangen. Houvast geeft die structuur mij wel en overzicht moet ik hebben, wanneer ik die structuur los laat. Maar een bruisend of een saai leven is niet alleen afhankelijk van structuur of geen structuur. Het gaat meer om inhoud, hoe je met dingen om gaat, en misschien wel het belangrijkste; hoe je de uitdaging aan durft te gaan.

Er zijn mensen met een bruisend (sociaal) leven. Ze gaan naar de sportvereniging, hebben vrienden, werken keihard en zijn van mening dat zij een boeiend leven hebben. Prima, maar voor mij is dat te vlak en te eentonig. En dat zit hem niet in het doen van de dingen, maar vooral de keten aan kortsluitingen in mijn hoofd. Wanneer ik lees, iets zie, of hoor roept dit bij mij bijna altijd associaties op. En daarbij heb ik een enorme drang met die associaties iets te doen. Daarbij laat ik mij ook niet belemmeren door de algemene meningen en opvattingen.

Enkele jaren geleden heb ik een modelspoorbaan gemaakt, voor in mijn kamer en specifiek voor de kerst. In de baan kon ik namelijk ook mijn kerstboom plaatsen. Een half ben ik bezig geweest en een jaar of drie heb ik hem met kerst van stal gehaald. Kerst werd voor mij een feestje. 

Ik doe dingen, omdat ik het zelf wil. Niet om te scoren. Nadat ik (ongetraind, rokend en met een hernia) naar Zwitserland ben gefietst las ik een groot artikel over iemand die naar Parijs was gepedaleerd. Het werd beschreven als een exceptionele actie, en ook nog voor het goede doel, namelijk een aan kanker overleden familielid.  Tja, dan denk ik wel eens; als je maar hard roept maak je jezelf interessant. Mijn tuin, door velen gewaardeerd. Ik zie het als mooi mee genomen, maar ik ben wel zo egocentrisch dat ik zelf van een mooie tuin wil genieten, en wil dat Reina er van geniet. Dat de combinatie van mijn handigheid en fantasie tot een mooi resultaat leidt is wat dat betreft een bijkomstigheid.

Misschien wel juist omdat ik het voor mijzelf doe, ben ik niet gebonden aan de algemene orde en opvattingen. Bijkomstigheid; het maakt mijn leven eigenlijk heel boeiend. Zo schilder ik, omdat ik het leuk vind en ik van mijn plaatjes geniet. Natuurlijk leuk wanneer anderen het waarderen, maar het is absoluut niet waar ik het voor doe, of bezig ben.

bron: groene.nl

Misschien zijn Reina en ik wel grote kinderen. Maar dat maakt ons leven wel boeiend en zeker niet saai. We zien dat ook terug in de politiek. Wij zijn niet kleurloos. Met passie en emotie (die we overigens beiden op onze eigen manier uiten) geven we kleur, soms letterlijk. Nadeel is dat het niet altijd in dank wordt aangenomen. Soms denk ik dat men niet, of onvoldoende, begrijpt hoe wij in elkaar zitten. We zitten daar met overgave, onze creativiteit, inventiviteit en vooral ons zelf. Dat stuit niet alleen op onbegrip, want wij moeten ook een dikke huid hebben. Een emmer stront is zo gegooid, en dat krijgen we nog wel eens over ons heen. En hoe je het wendt of keert, het maakt het leven niet bepaald saai. Wel vermoeiend. Dat is dan ook mijn grootste makke en misschien komt daar toch iets van het destructieve van Kahlo (maar ook Piaf en Ramses Shaffy) in terug.

Juist op die saaie momenten denk ik er vaak aan deze momenten nodig te hebben, om een boeiend leven te kunnen leiden. Voor mij zit dat ook in een groot stuk diversiteit. Ik heb niet genoeg aan werk, vrienden en de sportclub. Nee, ik wil schilderen, klooien in mijn tuin zodat ik mij in Frankrijk waan, op mijn snorscootertje rondscharrelen,  maar ook politieke ideeën handen en voeten geven, mijn huis mijn gevoel mee geven, reizen, mijmeren, bouwen, slopen, denken, doen, zuipen en nuchter blijven, als het even kan buiten zijn of minstens die verbinding aan gaan, het debat aan gaan, het debat uit de weg gaan, mooie foto's maken, uitleg geven, wijn maken (om mijn druiven niet weg te laten rotten), en ga zo maar door. Doen en onderzoeken. Mijn haar niet kammen.... Leven!

En dat gevoel heb ik. Het gevoel dat ik leef. Wanneer ik morgen overlijd, kan ik zeggen een goed goed, eerlijk en oprecht leven te hebben gehad dat morgen wil ik overigens nog een hele poos uitstellen. Het leven is niet saai. Het is een geweldige droom, in voor en tegenslag. Carpe Diem.........