Palio

Palio

In de Italiaanse stad Sienna wordt twee maal per jaar een paardenrace gehouden op een groot, schelpvormig plein. Zo'n zeventien wijken strijden tegen elkaar , met vijftigduizend toeschouwers op het middenplein. Een grote happening, bekend als de Palio van Sienna. National Geografic heft hier onder andere een schitterende documentaire over gemaakt.

Een kenmerk van de Palio is dat de paarden zich door de bochten dringen om voorop te komen. Een kenmerk, wat ik dagelijks thuis beleef. Ondanks eerder gebrom liggen de hondjes weer rustig op de bank, in het voorste deel van de kamer. Wanneer ik op bepaalde tijden richting keuken loop spitsen zij de oren. Het toverwoord "eten" klinkt als en startschot. Nog niet uitgesproken en onze twee reuen sprinten naar buiten, elkaar zijwaarts verdringend. Hierbij moeten enkele bochten genomen worden, die beide dieren zo strak mogelijk willen nemen. Met ongekende snelheid en geluiden. Ja, dan denk ik aan de Palio en overvalt mij ook een bescheiden vakantie gevoel.

Waarom dat gespuis zo snel naar buiten rent, bij voorkeur naar achter in de tuin, is mij een groot raadsel. Immers, de bakjes voor het hondenvoer vul ik in de keuken. Afhankelijk van de tijd komen ze snel terug naar de keuken om als circushondjes op de achterpoten te gaan dansen. Ons oude teefje richt zich op, maar heeft inmiddels de steun van mijn been nodig. En vervolgens wordt in bijna een gelijk tempo het voer naar binnen geschrokt.

Mijn hondjes in de bocht vind ik wel leuk. Met die paarden bij de Palio heb ik toch wat meer moeite, maar goed die lopen ook niet geheel uit eigen vrije wil hun rondjes.

Boven woont overigens de kat. Een tengere grijs/witte poes. In het vorige huis leefde de dierengemeenschap nog gezamenlijk, maar na  de verhuizing verkoos mevrouw een leven op de eerste etage, en onder het dak., op zolder. Hier geen wedrennen, rond het eten. De poes doet mij wat dat betreft meer denken aan de stierengevechten. Wanneer zij het onooglijk

kleine speelgoedmuisje tegenkomt verandert de kat in een bulderende stier die bovenop zijn prooi duikt en capriolen maakt of zij haar belager kwijt wil. Nu bespringt een stier zelden zijn prooi en heeft onze kant geen bereider, maar mijn denken in metaforen schiet soms wat door.

Het is maar goed dat ik niet nog meer huisdieren heb.... Oeps, dat is niet helemaal war. In onze vijver zitten nog en aantal vissen. Ja, die zien we zeker als onder huisdieren. Kikkers, padden en salamanders niet, maar de vissen wel. Een aantal hebben zelfs een naam. In de ochtend komt de zwerm naar de vaste hoek gezwommen. Eerst wordt er dan "lekkers" gestrooid (vier zonder enige voedingswaarde) om vervolgens het voedzame (en velen malen duurdere) voer over de vijver te verspreiden. Vooral leuk, wanneer er korrels op de bladeren van waterlelie terecht komen. Met wilde bewegingen trachten de vissen de korrels van het blad in het water te krijgen. Meestal met succes.

 

Ja, de Palio is een geweldig spektakel en een oergezellig feest. Dagelijks geniet ik van de miniatuurversie bij mij thuis. Geweldig, dat wanneer je niet op vakantie gat, je de vakantie in huis kan halen.