Oorlog!

In het dagelijkse leven zijn we er niet zo mee bezig. Tijdens gesprekken met onze Turkse vrienden en kennissen worden we er steeds mee geconfronteerd: we leven in een land in oorlog!

Oorlog..., mijn hele leven heb ik een gevoel van binnen, een soort angst, om in een oorlogssituatie terecht te komen. Toch ben ik in mijn leven een paar keer in een land in een conflictsituatie geweest. Spannend en het "sensatie" gevoel won het van iedere angst. Eigenlijk ook nu, ontbreekt mij het besef van de spanning en dreiging in Turkije. Een vreemde situatie en vol tegenstrijdigheden. Neen, ik besef is nog niet echt doorgedrongen en wellicht gebeurt dat ook nooit.



Natuurlijk zijn er grote spanningen in deze regio. Aanslagen in Istanbul, grote onrust en gevechten in Oost Turkije, ISIS, PKK, en noem maar op. Grote groepen vluchtelingen trekken door het land op weg naar "vrij" Europa. Maar, Turkije is groot. Waar wij zitten is er niets direct merkbaar. Alleen, het toerisme, dat blijft zwaar achter. In het dorp klaagt men steen en been en inderdaad, relatief gezien is het dorp uitgestorven, voor de hoogseizoen begrippen. Mensen durven niet meer te komen. Niet vreemd, want de media geven veel aandacht aan deze regio. Veel negatieve aandacht en het zal mij niet verbazen wanneer heel veel mensen denken dat het onveilig is in heel Turkije. Doemdenkers versterken dat gevoel nog eens extra. De nuance ontbreekt en de mensen laten zich door angst leiden. Niet nodig! De veiligheid in Istanbul is vergelijkbaar met die in London of Parijs. Ook daar zijn aanslagen en loop je risico. Met de globalisering loop je in feite overal dat risico, kijk maar naar die gek in de Thalys. Maar oorlogsgebieden zijn écht gevaarlijk, volgens de media. Om die reden is het in Istanbul gevaarlijker dan in London. Tot daar weer een aanslag gepleegd wordt.

Natuurlijk is ISIS een grote dreiging. Het zijn machtswellustelingen, heeft niets met Islam of geloof te maken, maar puur met indoctrinatie, wellust en frustratie. Echter, het is net een slang, waardoor ISIS moeilijk te bestrijden is, dan wel te vinden. Tevens maken anderen er politiek gebruik van. Aan de ene kant levert Turkije wapens en steun aan ISIS, terwijl zij deze groep bandieten ook bombarderen. Erdogan heeft zijn agenda vast klaar liggen. Hij wil de sultan van de regio worden, de Allah op aarde. Verdeeldheid komt hem goed uit. Bij de laatste verkiezingen kreeg hij een forse tik. Ondanks dat hij twee miljoen Syriërs mee heeft laten stemmen, voedselpakketten en andere cadeau's heeft uitgedeeld. Toch verloor hij. Nu staan de verkiezingen uitgeschreven voor 1 november. Ik acht de kans groot dat in oktober duidelijk wordt dat dat verkiezingen niet door zullen gaan. De onlusten in Oost Turkije zorgen er voor dat daar geen democratische verkiezing plaats kan vinden, dus kunnen de verkiezingen überhaupt geen doorgang vinden. De AKP kan dus gewoon een tijd onbeholpen door regeren. Langzaam ebt de democratie weg in Turkije, en staat "sultan" Erdogan op. Een zeer slimme en doortrapte strateeg. Helaas volgen velen hem. Omdat ze het vermogen niet bezitten juist te kiezen, omdat ze gevoelig zijn voor de zak rijst en ander voedselmiddel, wat zij ontvangen bij het uitbrengen van hun stem. In Turkije is zeer zeker een machtsoorlog gaande.



In gesprek met Turken verneem ik veel pessimisme. Politieke lamgeslagenheid. Of men is positief over hun president en zijn partij, of het geloof ontbreekt dat hij de democratie voortzet. Op zich een reële angst, maar dat alcohol straks nergens meer te krijgen is en vrouwen verplicht een hoofddoek moeten dragen...., nee, zover zal het niet komen. Alhoewel, zeg nooit; nooit. In ieder geval is het huidige politieke klimaat hier niet echt geruststellend. Dat merk en hoor je ook bij veel Turken. Ze voelen zich machteloos en het onderlinge vertrouwen is ten aanzien van de politiek ver te zoeken. De kritiek wordt sinds juni overigens wel veel sterker en publiek geuit, wat daarvoor nog haast onmogelijk was. Er veranderen dus wel een aantal zaken, maar niemand overziet de consequenties.

De somberheid en de hiermee gepaarde gelatenheid valt mij bij veel Turken op. Veel Turken hebben zich voorbereid om, indien nodig, per direct het land te verlaten. Strijd lijkt bij deze lieden opgegeven. Strijd ervaart men als zinloos. Ondertussen heeft Erdogan het voor elkaar, middels een mandaat, niet alleen ISIS aan te vallen, maar ook de PKK. Overigens staat PKK niet voor alle Koerden, bij lange na niet. Desalniettemin laait de strijd in het oosten weer op. Correct vernomen is Turkije inderdaad een land dat verkeerd in de staat van oorlog.

De oorlog is niet overal. Feitelijk tenminste niet. Wel beschouwd kan je ook zeggen dat het overal oorlog is, zelfs in Nederland. Het kabinet houdt zich vrij vlak en schiet haar peilen op Griekenland. Wat is oorlog en waar wordt gevochten? Niet zo maar wat vragen, maar de essentie van het heden. Oorlog is ook beleving. Ja, dan kan zeker bevestigd worden dat Turkije in staat van oorlog is. Toch zit ik rustig op onze waranda. Biertje en voor het slapen een rakı.



Vier  weken geleden schijnt een groep van 43 vluchteling hier aan land te zijn gegaan. Ik vernam dat, maar heb nog steeds geen vluchteling gezien. Misschien heb ik ze wel gezien, maar ze zijn mij niet opgevallen. Via de berichtgeving in de media weet ik van de vluchtelingen stroom. Een vluchteling is een gewoon mens. Een vluchteling hoeft niet persé  gestigmatiseerd te worden. Rijk, noch arm, niemand wil op zo een manier huis en haard moeten verlaten. In die zin ben ik overigens ook een vluchteling. Dat er grote stromen zijn, is bekend, maar hier in Turkije struikel ik niet (merkbaar) over vluchtelingen. Of ik heb ze nog niet gezien, of ze zijn mij absoluut niet opgevallen. Ook ten aanzien hiervan weten de media vooral de smeuïge kantjes uit te lichten. Maar nu wordt het nieuws beheerst tot iets zeer schrijnends; Aylan Kurdi. Dat brengt het weer heel erg dichtbij. Nog meer zegt het over het gedrag van de grote landen.

Inmiddels zoeken velen na jaren meer zekerheid en willen hun land en Turkije achter zich laten. Dus ook vanuit Turkije trekt men naar het westen. Aylan is slachtoffer van de grote mensen. Ik zie de foto van dát jongetje... En gisteren dat miljoenenjacht... Wat een ongelijkheid..., ingegeven door zinloze hebzucht. Macht. Dan speelt de situatie van Griekenland nog een belangrijke rol. Economisch zijn zij in het nieuws, maar ook inzake de vele bootvluchtelingen. En ja, de stroom is groot, maar Turkije ook. Dus dat zij aan mij voorbij gaan is niet bijzonder. Dat het hier letterlijk om de hoek plaats vindt, doet echter pijn. Heel erge pijn.



Turkije, een land in oorlog. De oorlog is nog niet hier. Misschien komt ie hier, anders gaat de oorlog hier aan ons voorbij. Effecten zijn hier wel, zoals het beperkte aantal toeristen. Ergens is dit een heel gecompliceerd land. Ik vrees dat het land is overgeleverd aan de grillen van Erdogan... En dat leidt misschien tot vergelijken met de sjah van Perzie, Sadam Hoessein, Assad, en vele anderen. Desalniettemin lijkt Erdogan het voorzichtig en slim aan te pakken. Intelligent genoeg om te zorgen dat Turkije net geen Syrië wordt. Ik ga zo rustig slapen. Wie weet hoe lang ik iedere dag rustig kan gaan slapen. Niemand, maar ik slaap hier wel rustiger dan het laatste half jaar in Nederland. Misschien is Nederland ook wel in oorlog, dan wel op een andere wijze.