Nee, ik wil helemaal niet cynisch zijn. Ik wil niet negatief zijn...maar ik kan het niet laten. De overheid en Nederlandse regelgeving dwingen mij keer op keer...
Ik heb verdomme ruim 32 jaar gewerkt. Vrijwel geen beroep gedaan op instanties als ziektewet, WW, of dergelijke. Als indirect gevolg van overheidsbeleid word ik op straat gezet. Ik had mijn leven keurig op orde. Alleen het moment dat ik op straat kom is er een crisis. De crisis die ontstaan is door banken, speculanten, grootbedrijven en rijken. Honderden sollicitaties op diverse functies, maar ik word niet eens uitgenodigd; te oud en te duur (al is dat nooit hardop gezegd). Drie jaar WW. Een UWV die totaal niets voor je doet. Je probeert wat op te zetten,maar telkens maken de gevolgen van de crisis en alle bezuinigingen succes onmogelijk.
De WW stopt na drie jaar. Inkomen daalt..., tot nihil. Immers mijn vrouw heeft een uitkering. Dat deze netto zelfs lager is dat het bijstandsniveau voor echtparen (enkele euri's) maakt niet uit. Ondertussen worden wij als vermogend gezien. We hebben een eigen huis met overwaarde. Alleen het huis kunnen we maar niet verkopen en de overwaarde slinkt. De overheden zien ons echter als welgestelden...
Uiteindelijk verkopen we het huis. Niet met verlies, maar we houden er ook weinig aan over. Genoeg om financiële in het reine te komen en een aantal dingen te regelen, die waren blijven liggen.
Ondertussen konden we al niet meer in onze woning leven, te duur. Min of meer gedwongen zijn we naar Turkije gegaan. Vanwege familie en omdat het hier iets goedkoper is. In Nederland schreven wij ons in voor een sociale huurwoning. Het aanbod is schaars, en er reageren erg veel mensen per woning. De gemeente verwijt dat wij te weinig reageren. Blijkbaar moet je maar achteraan in de rij aansluiten. Urgentieverklaringen krijgen we niet voor elkaar. Ook dat we in het buitenland verblijven maakt het haast onmogelijk een sociale huurwoning te krijgen. Niet omdat we in het buitenland zitten, maar omdat je jezelf persoonlijk moet melden.
Bij vertrek hadden we een postadres. Voor zover ik nu begrijp (je wordt zelden zelf geïnformeerd) hebben we geen postadres meer en is het officieel: adres onbekend. De zorgverzekering hangt nu aan de lijn. Geen adres, geen verplichtte zorgverzekering. Daklozen zijn dus niet verzekerd? Immers, ondanks dat we nu in Turkije zitten en het op zich hier goed is willen wij een goedkope woning in Nederland. Wij willen Nederlands ingezetenen blijven. De realiteit lijkt de andere kant op te wijzen: in Nederland wordt er hard aan gewerkt ons als Nederlander te ontkennen. We bestaan nauwelijks meer in Nederland. We worden als Nederlander weggesaneerd uit eigen land. Dat na jaren gewerkt te hebben, altijd belasting en afdrachten (sociale zekerheid en verzekeringen) te hebben betaald. Het gaat even anders en je wordt een persona non grata.
In mijn vorige blog heb ik al over de misstanden ten aanzien van de WMO en PGB geschreven. Wanneer ik nú in Nederland zou zijn, had ik in een kartonnen doos gewoond, moest ik bij het Leger des Heils aankloppen en zat ik waarschijnlijk in het gekkenhuis. De optelsom wordt effe te groot...misschien ben ik te oud voor al dit gekloot. Ik weet het niet zo goed meer.
En altijd hoor je dat je een soort uitzondering bent. Anderen hebben al die problemen niet. Velsen gaf aan dat rond het WMO gezeur verder geen bekende dossiers spelen. Wij zijn een uitzondering dat het ons niet lukt een urgentieverklaring voor een woning te krijgen en noem maar op...
Ja, in zekere zin zijn wij een uitzondering, en daar kan Nederland duidelijk niet mee dealen. Wij hebben een keuze gemaakt te overleven, door weg te gaan. Tijdelijk. Omdat we niet nog dieper in de schulden wilden, omdat we een beetje een menswaardig bestaan wilden, omdat wij naar oplossingen zochten en niet in een slachtofferrol bleven hangen. En juist daarom, lijkt het, worden we langzaam uitgegomd. We passen niet in de juiste plaatjes.
Mag ik dan alsjeblieft cynisch en boos zijn?! Het is makkelijk te zeggen dat wij dit alles aan ons zelf te danken hebben, door de keuzes die we hebben gemaakt. Hadden we dan alles moeten laten varen, zwaar in de schulden komen en in feite geen waardig leven leiden, omdat de overheden en instanties dan alles volgens hun boekjes konden afhandelen? Moeten wij "dure" klanten worden, om steun te krijgen? Wij wilden het zelf doen, en dan wordt je dus gepakt.
Wanneer ik straks naar Nederland ga, ga ik naar een B&B. Ik wil niet als een clochard bij al mijn vrienden en kennissen langs om te kunnen overnachten. Heen en weer met mijn koffertje. Nee, ik wil een vaste plek, op mijzelf kunnen zijn en zelf bepalen wanneer ik mijn vrienden en kennissen bezoek. Tja, ik heb immers geen woning... Of moet ik tien dagen naar het Leger des Heils? Moet ik ook zeulen met mijn tasje.
Ik ben verdomme bijna zestig. Ik heb een lange carrière achter de rug, en niet eens een slechte. Maar nu sta ik bij het afval, en mijn Hollandse afvalbak wordt groter en groter en voller en voller. Ik besta bijna niet meer. En waarom? Omdat ik eigen keuzes maak! Omdat ik een persoonlijkheid ben en mij ook als zodanig wens op te stellen. Dat mag blijkbaar niet...
Mag ik dan alsjeblieft even heel erg boos zijn? Mag ik alsjeblieft even teleurgesteld zijn? Mag ik er alsjeblieft even heel erg moe van zijn?
Of mag dit allemaal niet, omdat ik niet volgens de vaste protocollen van de Nederlanders leef, niet eet om zes uur, niet opsta om acht uur, niet ontbijt, niet mijn familie iedere week bezoek etc.?
Sorry, ik weet het echt even niet meer. Ik ben gewoon boos en teleurgesteld in Nederland, en toch wil ik daar dolgraag weer m'n vaste stekkie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten