In het late voorjaar van 2015 meldde de gemeente Velsen dat zij de WMO op orde hadden en een goede overeenstemming met het Rijk. De indruk werd gewekt, dat Velsen een van de eerste gemeenten was, die deze transitie glorieus het hoofd had geboden. Inderdaad, meer dan een indruk was het niet. De uitvoering van het WMO beleid in de gemeente Velsen is rampzalig, hopeloos en volledig inadequaat. Waarschijnlijk geldt een aantijging als deze voor vele Nederlandse gemeenten, maar ik heb in dit kader nu eenmaal alleen met Velsen te maken. En het is een puinhoop, die iedere vorm van menselijkheid kwijt lijkt te zijn en geheel verdrinkt in de regelgeving en protocollen.
Om hier iets aan te doen stuit je alleen maar op langdurige procedures en onduidelijke wegen welke bewandeld dienen te worden. Ondertussen schaadt dit alles het welzijn van die individuele zwaksten van onze samenleving.
Sinds vorig jaar voer ik de zorgcoördinatie van een klant met een verstandelijke beperking en autisme. Daarvoor werd zij begeleid door een "professionele" organisatie. Voor een flink uurtarief wisten de hulpverleners (want die wisselden ook nog met enige regelmaat) soms totaal niets van de klant af. Op vaste uurtjes werden bezoekjes afgelegd, wat gepraat en mijn klant was altijd voorkomend. Daarbij had de organisatie verzuimd tijdig de indicatie aan te passen alsook een verlenging aan te vragen. Om alles op de rails te krijgen heb ik ook een korte periode de begeleiding zelf voor mijn rekening genomen en orde in de chaos geschept. Ook met de Zorgkantoor en de Bewindvoerders was alles geregeld. Voor de praktische begeleiding vond ik een jonge dame, die op freelance basis 7 tot 8 uur begeleiding voor haar rekening nam. Ik beperkte mij vooral weer tot de coördinatie en afstemming. Ook verwerkte ik de declaraties en wanneer er kinken in de kabel kwamen loste ik deze op. Uiteindelijk liep alles correct.
Tot januari 2015. Wel over die maand ging het nog goed, maar daarna ging het mis. Het bleek dat de indicatie van mijn klant dermate was dat zij niet via het Zorgkantoor viel, maar onder de WMO. De gemeente werd dus de betalende instantie en de SVB ( Sociale VerzekeringsBank) de uitvoerende instantie. Dit vernam ik overigens niet rechtstreeks, maar via de Bewindvoerder. Ook de mentoren (beide ouders) waren niet geïnformeerd en mijn klant evenmin. Uiteindelijk, in maart, had ikzelf contact met de SVB. Men wilde het uurtarief op papier, als toevoeging van de begeleidingsovereenkomst ontvangen. Keurig gedaan en, conform de afspraak, via de Bewindvoerder doorgezonden naar de SVB. Ondanks dat de betalingen laat werden uitgevoerd (zeer veel later dan de website van de SVB vermeldde) kwam er geld binnen. Voor de begeleidster van mijn klant wel redenen tot klagen, omdat het geld zo heel erg last binnen kwam. En de afspraak was dat ik haar zou betalen, zodra ik het geld van de SVB zou ontvangen. Dat bleef tot wrevel leiden en ik was in de gelegenheid voorschotten te betalen. Dus zodra de begeleidster haar declaratie indiende betaalde ik haar uit eigen zak. Tegen de tijd dat de SVB betaalde had ik weer geld voor het volgende voorschot. Leek prima geregeld...
Met de CIZ indicatieaanvraag in 2014 werd een indicatie afgegeven voor gemiddeld 9,9 uur per weer voor 1 jaar en daarna zou het 6,9 uur worden tot 2029. Mijn klant woont zelfstandig en redt dit alleen met een stuk begeleiding. Ook werd duidelijk dat het gemiddeld aantal uren van 9,9 daarbij essentieel zou zijn. Dus ik richtte mij tot de gemeente Velsen met het verzoek tot handhaving indicatieniveau en de vraag de klant zelf er zo min mogelijk mee te belasten. Twee keer toe kreeg te horen een aanvraagformulier WMO te moeten invullen. Alle gegevens en onderbouwingen had ik reeds toegezonden. Uiteindelijk gedaan en toen kwam er een paniek telefoontje van mijn klant: de gemeente zou bij haar langs komen. Ik contact met de gemeente; ja dit is het protocol, zo werken we. Nadat de paniek bij mijn klant wat geluwd was ontstond er nieuwe paniek. Er moest een keukentafelgesprek plaats vinden. Ondanks dat ik de gemeente aan gaf dat dit volledig onzinnig zou zij en geheel geen nieuwe feiten naar boven zou brengen ging het gesprek gewoon door. Bij elkaar is de klant twee weken ontregeld geweest, want... dát is het protocol. Bovendien was er nog een fout gemaakt door de behandelend ambtenaar; het betrof helemaal geen nieuwe aanvraag, alleen een verzoek tot vasthouden afgegeven indicatieniveau.
Via via werd uiteindelijk, begin augustus ergens bij mij, en dus ook mijn klant, bekend dat het verzoek gehonoreerd was. De begeleiding blijft dus gemiddeld 9,9 uur per week.
Vervolgens was juni nog steeds niet uitbetaald, en ook juli liet op zich wachten. Wel had ik begin mei een bedrag van de SVB ontvangen wat helemaal niet voor mij bestemd was. Op mijn mails naar de SVB hierover is nooit enige reactie gekomen. Ik richtte mij maar weer tot de Bewindvoerder en die kreeg contact met de gemeente. Het resultaat was verbluffend; het budget van de OGB was op... Op? Ja op? Per wanneer, voor hoelang, allemaal onduidelijk. In eerste instantie werd de indruk gewekt dat mijn klant het tot 1 januari 2016 maar moet zien te rooien, opvallend nadat net de aanvraag was goedgekeurd. Daarbij heb ik mijn administratie goed bijgehouden en al die tijd binnen het gestelde budget gebleven. Vervolgens stapelde de informatie zich op. De gemeente ging uit van een ander uurtarief, dan ik met de SVB had afgesproken. Dat uurtarief was het uurtarief van het Zorgkantoor, wat overigens weer beduidend lager lag dan het tarief wat de laatste professionele organisatie betekende. Maar nee, het tarief werd vastgesteld op € 35,83. Op zich prima, maar vreemd om dit zo bekend te maken. Bovendien ontving de begeleidster dit bedrag per uur. Aangezien je alleen klantcontacturen mag declareren hanteerde ik een percentage voor de overhead, per uur. In dit geval betekende dit dat ik de begeleidster mee deelde naar een uurtarief te gaan van € 32,25. Hier reageerde zij weer laaiend op. Belachelijk, want wanneer je de FWG er bij haalt verdiende ze het niveau van een topbestuurder. En ik krijg maar € 3,58 per uur. Nogal een verschil, maar ik werd uitgemaakt voor dief en nog meer vuiligheid. Ook had ik haar moeten meedelen dat ik nog geen vergoeding had ontvangen en nog niet kon uitbetalen. Met juni en juli was mijn voorschotpot immers leeg geraakt. Gevolg is dat deze (onprofessionele, geldbeluste) begeleidster per direct stopte en zelfs de beleefdheid niet kon opbrengen die persoonlijk tegen mijn klant te zeggen. Nu is de ware aard van het beestje natuurlijk boven water gekomen, maar de oorzaak ligt wel bij de gemeente en haar beleid, dan wel de uitvoering. Feit is dat mijn klant nu in een vacuüm zit, die ik zo snel mogelijk moet oplossen. Dank u wel Velsen!
Ondertussen weer contacten met de Bewindvoering. Ik mag maximaal € 1087 per maand declareren, zegt de gemeente. Vreemd, op basis van de indicatie en het door de gemeente gestelde uurtarief zou ik bijna € 1500 mogen declareren. Er wordt dus ook nog eens gemeten met twee maten. Dan het beticht dat de pot geldig was tot 8 juli 2015. Ik ga er vanuit dat er dus weer gewoon geld is en gewoon betaald kan worden. Ik blijf immers optimistisch. Inderdaad, geen geld. Eerst moet de organisatie die voor de dagbesteding zorgt haar geld ontvangen. Die blijken al vanaf mei niets te hebben ontvangen. Geheel onduidelijk dus wanneer, hoeveel en of ik nog iets ontvang voor de gedeclareerde uren en per wanneer.
Persoonlijk raak ik aardig gestoord van al het geregel, de walgelijke communicatie en de vele fouten van de gemeente. De linkerhand weet blijkbaar niet wat de rechter doet, haast maken oplossingen te zoeken lijkt een onbekend begrip bij de gemeente en waar de zorgplicht voor haar burgers is ben ik helemaal kwijt.
Immers de gemeente heeft de hulpverleners niet geïnformeerd over de overgang van het Zorgkantoor naar de WMO, niet gecommuniceerd over tarieven of budgetten, op voorhand, nog uitleg gegeven over procedures of wat dan ook. Nee, ik heb helemaal niets vernomen. Ook de Bewindvoerder was niet geïnformeerd. Inzake de tarieven is geen communicatie, maar gaat de gemeente wel uit van haar eigen gegevens. Eigen gegevens die ook nog een tegenstrijdig aan elkaar lijken. Maar het ergste is dat de klant er de dupe van wordt. Je kan het niet regelen zonder de klant er buiten te houden, hoe gehandicapt of autistisch ook. De gemeente beroept zich op de procedures en hanteert dit halsstarrig met de vinger op de regel. Alle menselijkheid lijkt te zijn verdwenen. Of is er een verborgen agenda? Zorg dat de klanten het niet redden en zwaardere zorg nodig hebben, zodat zij weer onder het Zorgkantoor vallen? Ik mag dit waarschijnlijk niet zeggen of denken, maar alle schijn wijst aardig in die richting.
En de verantwoordelijk wethouder? Daar hoor ik niets van. Ik lees wel allemaal leuke berichten over openingen, festiviteiten, etc. Wat mis gaat wordt verzwegen, maar zelfs de betrokkenen worden aan het ondoorgrondelijke ambtenarenapparaat overgeleverd, zonder enig bericht of medeleven, noch toezegging van de formeel verantwoordelijke. Ja, de politiek, die windt zich hier over op, maar ook hier malen de schoepen traag. Te traag, want mijn klant is inmiddels regelrecht slachtoffer van de WMO geworden!
Er zijn mensen, die vinden mij nu misschien cynisch. Logisch, wanneer je niet met dit soort ervaringen geconfronteerd wordt. Dan lees je hooguit het bericht, zoals dat dit voorjaar de wereld in is geschopt. Dan hoef je jezelf ook niet verder in die materie te verdiepen. Ik vind mijzelf niet cynisch. Wel boos, erg boos en heel erg teleurgesteld en machteloos ten aanzien van onze landelijke én locale politiek. Grote woorden, mooie woorden, maar hier wordt weergegeven hoe schrijnend de realiteit is. En, ik heb het al eerder in mijn blogs naar voren gebracht, hoeveel slachtoffers van dit beleid zijn er nog meer? Velen! Hoe veel? Geen enkel idee, maar dat het er veel zijn is inmiddels een publiek geheim. Je kan er onderzoek naar doen. Je kan ook het zwaard oppakken en er iets aan doen! Maar daarvoor is de maatschappij te egocentrisch geworden. Voorbeelden zat, maar ik beperk mij nu tot dit onderwerp, want anders word ik echt cynisch.
Een ding hoop ik te bereiken en dat is dat er rust en goede begeleiding komt en blijft voor mijn klant. Dat zij de waardigheid kan behouden zelfstandig te blijven wonen. En dat hoop ik voor al die andere klanten die het zo ongelofelijk nodig hebben. Nee, geen geld meer naar een traplift die mogelijk nodig kan zijn. Dát is iets waar voor gewaakt moet worden, daarvoor is de WMO een goed instrument, maar voor mensen met een psychische handicap of verstandelijke beperking moet de gemeente ( de overheid) haar verantwoordelijkheid nemen. Vandaag nog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten