Moe...

Nederland anno 2014. Van netto zo'n 3500 per maand in 2009 naar zo'n 1200 netto nu. Mijn leven lang hobbel ik achter de feiten aan. Van die 3500 ging ruim 2000 naar vaste lasten. In principe nu van die 1200 ook.... Volgens mij kan je dan spreken van een probleem.

Met dat eerste inkomen konden we het net redden. Klinkt als veel, maar dat is relatief. Hoge vaste lasten en we moesten er met z'n drietjes van leven. Dat komt omdat er naast de vaste lasten ook een financiële last uit het verleden lag. Daar wil ik nu niet verder op ingaan, maar in totaal hebben we het wel over bedragen met een totaal van zeker vier nullen. Met plak en lijmwerk wist ik telkens de eindjes aan elkaar te knopen en toch ook nog redelijk te leven. Het was niet dat er sprake asvan rijkdom, maar zeker ook niet van een situatie van beknibbelen. Bovendien waren er positieve vooruitzichten.

En ja, in 2010 werd ons inkomen een stukje royaler. Ik ontving een raadsvergoeding, mijn vrouw eveneens, maar haar deel werd gekort door het UWV. En er moest een redelijk bedrag af naar de clubkas van de partij.

Toch ruimte voor extraatjes..., dus niet, want na 26 jaar dienstverband werd ik werkloos. Mijn netto inkomen ging met meer dan 50% achteruit. Die 70% blijkt zeer relatief te zijn.

We moesten het allemaal iets rustiger aan doen en pasten ons aan. Aanvankelijk leek dat te lukken. Maar, zoals een normaal leven betaamt; je hebt altijd tegenvallers. Zo wij ook en wel van diverse aard. Al met al wisten we het nog net te rooien.

Ondertussen solliciteerde ik mij suf. Zonder enig succes. Via vrijwilligerswerk ben ik als ZZPer begonnen. Een leuke klus voor de boeg, waar ik vol in ben gegaan. Gelukkig, want inmiddels liep mijn WW uitkering af. Nu had ik nog een half jaartje inkomen. Een geruststelling. En met netwerken en de kwaliteit elke ik leverde zat er een nieuwe opdracht wel in. Me dank aan de centrale overheid, geen instelling heeft mee geld. Voor mij betekende dit vanaf januari geen inkomsten. No, ik had natuurlijk nog mijn raadsvergoeding. Alles bij elkaar te krap om op huidige voet door te gaan, maar toch.

Alleen ontstond er een situatie dat vanaf maart 2014 de raadsvergoeding gaat vervallen. Problemen in de partij en omdat ik wel in de politiek zit voor de politiek en niet voor mijn portemonnee heb ik bij dit conflict eieren voor mijn geld gekozen. Vanaf nu zijn we alleen afhankelijk van de uitkering van mijn vrouw. Dat is niet veel, en te weinig om in onze situatie van te leven.

Van de buitenkant wonen we in een mooi huis. Hebben we mooie spullen. Men begrijpt daardoor onze situatie dan ook maar moeilijk. Gezien de situatie willen we hier ook niet meer wonen. Gezien de markt... Zitten we er nog. Van het huis komen we niet af, van de vaste lasten evenmin. In aanmerking voor WWB of WIAO kom ik niet. De grote instituten eisen (op zich niet onterecht) hun gelden op. Of je dan nog te eten hebt,je dieren kan voeden, maakt hen allemaal niks uit. Althans te weinig. En zo kom je in een negatieve spiraal. Een draaikolk meer.

Ondertussen probeer je opgewekt te blijven. Niemand ziet dat ik al die problemen letterlijk in mijn maag voel. Niemand ziet mijn angstaanvallen. Soms neem ik een pilletje, zodat ik mij even rustig voel. Verder vlucht ik in het schilderen. Ik maak mooi werk. Alleen hebben mensen niet een paar honderd euro, of bijna 2000 euro over voor kunst. Het kost, maar levert niets op. Niets schijnt te lukken. Niet qua werk, niet qua financiële vooruitzichten en of en wanneer we het huis verkopen is ook duister. En dat terwijl wanneer we gisteren het huis verkochten over een maand de problemen al veel minder zijn. En dan komen er nog kosten aan, zoals de APK. Vandaag zei ik tegen mijn vrouw voorzichtig te zijn met rijden, want als de benzine op is kunnen we voorlopig even niet tanken. Zei ze dat ik problemen creëer.... Nee schat, helaas is het onze realiteit. Ik trek het mij aan, voel me verantwoordelijk.

Toch zijn in grote lijn de Nederlandse staat en grote bedrijven (onder andere banken) de grote schuldigen van onze situatie. Indirect, dat wel. Op pech heb ik immers ook een abonnement. Het vervelendste is misschien wel, dat ik er zo vreselijk moe van word. Mijn energie raakt op. Het maakt allemaal wat hopeloos, uitzichtloos. Dat maakt moe. Heel erg moe.

Dit is niet mijn eerste blog over dit onderwerp. Nogmaals, ik wil een signaal afgeven. Helaas is mijn situatie namelijk maar een voorbeeld. De kracht van een boodschap is de herhaling. Ik hoop alleen niet te veel te hoeven herhalen.......