Als ik sterven zal....

Het leven is een collectieve droom en bestaat helemaal niet. Het is een zijn tussen toekomst en verleden, want het “nu” is er niet. Wanneer je overleden bent weet je niet meer dat je ooit geleefd hebt. Wel, een drietal uitspraken die, lijkt mij, vrij duidelijk zijn.

Heeft het leven dan wel zin? Wat is een “zinvol bestaan” eigenlijk, wanneer je uitgaat van een droom, die feitelijk niet bestaat en je na de droom geen enkel besef meer van hebt. Veel mensen hangen daartoe een religie aan, als een soort reddingsboei van het leven, met vooral diverse gedachten over de periode na de dood. Maar behoeft de mens echt een religie, om het leven “zinvol” te ervaren? Mijn mening is dat ieder mens zelf de zin van het leven bepaalt. Dat kan in hele kleine zaken, maar ook in een groter goed. Het leven heeft immers zin, zolang je er van mag genieten. In grote context bekeken is de vraag veel boeiender en zal de eerste conclusie moeten zijn dat het leven totaal zinloos is. Misschien is dat ook zo, wellicht ook niet. Naar het schijnt verliest de mens bij het overlijden een niet nader te duiden hoeveelheid gewicht. Het is maar klein, maar schijnt er te zijn. Gelovigen noemen het de ziel. Mijn leven wordt bepaalt door mijn biologische bewustzijn. Mijn hersenen werken en maken mijn identiteit. De omstandigheden in het leven maken wie ik ben, en ook hier is een zeker hiaat. Stel, dat er een ziel is, waar gaat dat naar toe, na de dood, en wat in hemelsnaam houdt dat eigenlijk in?

In mijn visie is die ziel een complex stukje techniek, wat wij mensen niet kunnen bevatten. Ik noem het een “floppy” (voor de jongeren onder ons, dat was de voorloper van de CD-ROM). De ziel is een floppy, die wij niet kunnen zien en ergens is, waar wij geen vat op hebben.

Die floppy zweeft door tijd en ruimte en vindt telkens weer een computer, een levend organisme. Een vorm van reïncarnatie, echter geen levend wezen is bekend en bewust van de inhoud van die floppy. Die floppy is er altijd al en voor de eerste keer in een zeer eenvoudige levensvorm gestopt. Via meerdere levensvormen is die floppy nu in mij. Afhankelijk van hoe je leeft, wat je er mee doet, gaat de floppy na jou dood in een ander levend organisme. Dit kan iets op een lager niveau zijn, hetzelfde, of hoger. Er zijn ook omstandigheden dat de floppy stuk gaat, waarna alle vormen van leven voorbij zijn. Het idee is echter, dat de floppy steeds meer data krijgt. Overigens kunnen de levensvormen op alle locaties zijn, waar leven mogelijk is. Het hoeft dus niet aan de aarde gekoppeld te zijn. Wanneer een floppy heel blijft en uiteindelijk alle goede data bevat komt er een levensvorm, waarbij je bewust bent van alle levensvormen, welke jou gepasseerd zijn. Dat is een perfect leven en met name een leven waarin het “nu” wel bestaat, mede omdat de hoogste levensvorm geen tijd kent.

Zelf geloof ik stellig in de eerste regels van deze blog. Maar, omdat de totale zinloosheid er bij mij niet in kan heb ik dus toch een gedachte over een ”eindpunt”. Ik, zoals ik nu ben wie ik ben, zal mogelijk nooit beseffen dat het er is. Toch is er een hele kleine kans wel dat punt te bereiken. In ieder geval reden genoeg voor mij om mij leven zo goed en integer mogelijk te leiden. En wie weet blijkt deze, voor velen ogenschijnlijke onzin, ooit de bewaarheid…