Vandaag heb ik weer genoten van de Tour de France, iets wat de afgelopen dagen ook wel anders was. De zwoegende profs op de laatste stijle helling. Puur afzien. En plots realiseerde ik mij, dat het dit jaar tien jaar geleden was, dat ik afzag. Tijdens de Tour de France, en langer, zat ik op de fiets. Van Haarlem naar het Zwitserse Interlaken. Le Tour d'Idiot...
Twee jaar ervoor had ik een feest in Interlaken. In de dagen er na deed ik een beklimming (een categorie 1 in vergelijk met de Tour). Terug in het dal zei ik mijn vrienden, met mijn grote bek, dat ik over twee jaar naar hen toe zou fietsen. Iedereen was dat natuurlijk vergeten, behalve ik. Bovendien ben ik een man van een woord een woord.
In 2006 kocht ik een fiets, iets tussen een racefiets en een toerfiets in. Ik oefende wat, deed het Kopje van Bloemendaal regelmatig en zag af. Ja, op een gegeven moment deed ik zelfs mijn dagelijkse rondje Zandvoort. Het jaar daarop was ik alweer te lui voor de dagelijkse oefeningen, maar enthousiast genoeg de verdere voorbereidingen te treffen. Ik kocht een speciale aanhanger en de nodige attributen.
Voor zover ik mij herinner vertrok ik 2 juli, uitgezwaaid door enkele buren. Lichte regen, windkracht 5 en 12 graden Celsius. Bij Schiphol twijfelde ik al, bij Aalsmeer was de lol mij vergaan, maar eindige de dag ruim 80 kilometer verder op een vrijwel verlaten camping aan de Waal. Pijn in mijn kont en een "slapende" leuter (daar heb ik zo'n drie dagen mee gezeten...).
Veel beter werd het niet, maar desalniettemin ging ik door. Zigzaggend kwam ik aan in Gulpen, na diverse natte en koude dagen. Eindelijk zon en een dag rust, om daarna bij prachtig weer richting België te trappen. Een lekke band van het aanhangertje gooide roet in het eten. De lekke band niet, wel het feit dat ik niet de goede pomp bij mij had. Toch gelukt en voorbij Eupen had ik er de snelheid goed in. Een van de wielen van de aanhanger echter nog meer, en rolde mij met grote snelheid voorbij. Maar ook dat werd gefikst. Na veel klimwerk kwam in aan in Monschau. In de regen. En van Monschau tot de Rijn weer regen, kou en wind.
Bij mijn vriend in Koblenz kwam in aan met de legendarische woorden: ik ga niet meer verder. Ik bleef daar een week en vertrok vervolgens..., verder. Mainz, Speyer, en zo de Rijn af. Wel zo'n, maar tegenwind. En dagelijks twijfel aan mij zelf. Twijfel over het idiote doel wat ik mij gesteld had, vooral ook vanwege mijn niet operabele hernia. Dagelijks lag ik, na het fietsen, te creperen van de pijn in mijn rug, ondanks mijn dubbele dosering Morfine.
En eindelijk kwam ik aan in Zwitserland, Basel. Een leuke camping aan de oevers van de Rijn en eindelijk lekkere temperaturen. Zo werden de laatste etappes zowaar nog plezierig. En zelfs de stijlste klimmetje wist ik, zonder stop, de top te bereiken.
En dan, eindelijk reed ik Interlaken binnen. De wegen waren afgezet met dranghekken en overal stond het publiek te dringen. Tot ik gemaand werd af te stappen. Wist ik veel dat het nationale feestdag was... Maar, nog een paar kilometer en dan was ik er, bij mijn vrienden Veronika en Hans Peter.
Ongetraind, een hernia en zwaar rokend heb ik in 17 etappes 1450 km afgelegd... En mijn doel bereikt. De fiets kon terug met vrienden. Zelf zou ik de trein nemen. Maar eerst even een goede week bijkomen en feesten in Interlaken.
Natuurlijk ben ik trots op mijn prestatie. Vooral ook omdat in die tijd alle andere idioten dergelijke fietstochten lieten sponsoren voor goede doelen en de media opzochten (en vonden). Mijn toch verliep in stilte en eenzaamheid. Maar, ik had het uiteindelijk toch geflikt!
Niet veel later las ik dat vijftigers allerlei uitdagingen aan gaan, waarschijnlijk om te bewijzen dat ze nog tot alles in staat zijn. Dingen doen, die ze nooit gedaan hebben. Met name de wandeltocht van de pelgrimsroute naar Compostela schijnt in trek te zijn. Een dergelijke gedachte is bij mij nooit opgekomen. Ik had een grote bek en houd mij aan mijn eigen woorden en toevallig was ik dat moment vijftig jaar.
Het was afzien, iets om vooral nooit meer te herhalen, maar verdomd wat een gave ervaring was dat. En..., sindsdien ben ik een trouwe volger van de Tour. Ik begrijp die jongens wat beter. Ik begrijp het gevoel van de Tour..., of ik haal dat maar in mijn hoofd als excuus de Tour te mogen volgen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten