Een broeierige avond, buiten op de waranda. Mijn verlopen goddelijke lichaam flink ingespoten met anti-mug spul. Niet alleen mijn vrouw vindt mij lekker, de muggen ook. Zij prefereren mij zelfs boven haar. Veel gedaan vandaag. Dan zit je een beetje in te zakken. De cicades houden hun bek al een beetje en de oproep voor het laatste gebed is achter de rug. Alleen de honden blaffen tegen dat wat wij, mensen, toch niet zien. Hebben ze wat te doen, na een dag van hangen en slapen.
Eigenlijk wil ik nog wel even schilderen. De puf ontbreekt mij nu alleen even. De warmte, het lome gevoel, maar vooral mijn gedachten. De gedachten, die zich van tijd tot tijd herhalen; waarom schilder ik eigenlijk? De vraag stel ik mij niet vanwege enige twijfel in mijn eigen kunne. Ik heb die twijfel wel regelmatig, maar vanavond niet. Nee, het heeft te maken met wat te doen, met al dat werk. Het heeft te maken met hoe en wie ik ben, in relatie tot mijn schilderijen.
Ik twijfel niet aan mijn professionele kwaliteit. Wel twijfel ik over het leuren met mijn werk. Ik heb een website en op Facebook toon ik hoe mijn werk tot stand komt tot en met het eindresultaat. Kunst is, voor mij, immers ook het proces. Nee, op Facebook zie ik foto's en lees verhalen van kunstbroeders die in hun vaak te kleine autootjes hun werk ophalen van een expositie, of juist wegbrengen. Ik lees over inzendingen voor wedstrijden... En dan bedenk ik mij weer; ik hou niet van exposeren. Zeker niet om daar zelf mee bezig te moeten zijn. Al dat gewerk, al dat geleur. Een keer per jaar doe ik het; met de Haarlemse Kunstlijn. En dan het liefst samen met collega's en op meerdere locaties. Editie 2017 hang ik samen met en bij Gerbrand. Da's leuk. Eigenlijk wil ik dat weekend op nog een paar locaties hangen. Ik ben te laks, of misschien te ongeïnteresseerd, hier teveel energie in te steken, dus waarschijnlijk blijft het dit jaar op een adres. Met de Kunstlijn verkoop ik toch nooit veel werk. Exposeren kost vooral. Ik verkoop überhaupt maar matig. Ik stop er te weinig energie in.
Mijn schilderswerk is ook niet bepaald breed toegankelijk. Men ziet mijn werk. Het wordt mooi bevonden, of niet. Het is helder wat ik schilder, maar de combinatie van de onderwerpen op het doek is daarentegen voor velen ondoorgrondelijk. Dat stoot ook af en men wil waarschijnlijk de meeste vanmiddag werken niet thuis aan de muur hebben. Bovendien besteedt men of belachelijk veel aan kunstaankopen...., of houdt men de hand op de knip.
Nee, ik ben de maker, de createur... Niet de verkopen, noch de snelle commerciële jongen. En dat terwijl ik inmiddels weet dat mijn werk professioneel in orde is, ambachtelijk onderbouwd en ik een hele eigen en herkenbare stijl heb. Ingrediënten ten over om momenteel een groot en beroemd schilder te zijn. Ik vrees echter, dat mijn bekendheid pas echt kom, wanneer mijn lichaam deze wereld verlaten heeft. Ik ben geen jetset figuur, ik ben erg op mij zelf, al is het verdomd leuk veel collega's te ontmoeten tijdens de jaarlijkse Kunstlijn.
Dit lezend zal de lezer wellicht denken dat ik wanhopig ben en twijfel of ik wel door moet gaan... Dat is dan een verkeerde gedachte, u lezer. Ik ga door. Natuurlijk ga ik door. Het is een soort innerlijke drang om te creëren. En ik wil soms meer energie (en tijd) tot mijn beschikking hebben om meer, langer en vaker te werken. Ik zou meer mogelijkheden willen hebben, daar ik nog veel andere ideeën heb om te creëren. Schilderen, kunst maken, is niet alleen een "drive", het geeft mij ook een geluksgevoel. Het is de enige manier om mijzelf echt te uiten, al begrijpt misschien niemand er een bal van. Inclusief mijzelf, soms...
Ik blijf door gaan, maar sta niet te popelen mij in te zetten voor exposities en dergelijke, dar mag in feite een ander regelen. Groot zal mijn oeuvre nooit worden. Ik zit nu op 160 schilderijen. Het zit hem ook niet in de kwantiteit... Gelukkig niet.
De conclusie is dat ik waarschijnlijk een beroemd schilder word, na mijn overlijden. Misschien wordt er wel een zaal in een museum met mijn werk aangekleed. Ik zal dat niet meer mee maken. Hopelijk mijn erfgenamen wel. Het gekke is dat deze gedachte mij geheel niet depressief maakt. Nee, het is voor mij juist een stimulerende gedachte! Ik denk dat ik dus toch nog een uurtje mijn penselen oppak. Ja, en beroemd na mijn dood, dat lijkt mij ook wel lekker rustig.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten