Wanneer je in een ander land bent of
langduriger verblijft is het vaak nodig om een verblijfvergunning te regelen.
Daarnaast moet je wonen. In beide gevallen een interessante kennismaking met de
Turkse riten en denkwijzen. Dat laatste vooral van de rijken trouwens.
Je krijgt een
visum van 180 dagen, maar daar van mag je er maar 90 in het land zijn. Onze 90
dagen zaten er bijna op. Drie dagen voor tijd togen wij naar Fethiye naar de “customs”.
Daarvoor waren wij op weg naar het belastingkantoor. De routebeschrijving gaf
een geheel andere locatie aan, edoch wij vonden het gebouw. Zo ontvingen wij
een belastingnummer. Volgens onze gegevens moesten we vervolgens een
bankrekening openen. Dus wij naar Japie Krediet (Yapikredi). Nee, er moest nóg
een nummer zijn, anders kon er geen rekening geopend worden. We moesten dat
nummer op het politiebureau halen. Op het politiebureau werden wij verwezen
naar “customs”. En ja, aldaar werd ons uitgelegd wat er allemaal nog was aan
formulieren, handtekeningen en andere rotzooi. Eerst echter moesten we naar een
of ander kantoor, naast de grote Migros. Daar waar wij begrepen dat ze ons
hadden uitgelegd zagen we niets. Op zoek naar de andere Migros, die ik wel
wist, en… niks. Terug naar de ”customs”… echter opeens zien we iets met de naam
van de gemeente en verdomd, tussen de bomen verscholen een grote Migros. Met
pijn en moeite kon ik de auto fout parkeren, terwijl Reina zich al in een rij
gevoegd hadden. Bij navraag moesten we de trap op. Niks duidelijk, maar de
ambtenaar die wij hopeloos vastklampten bracht ons naar een stoffig kantoor.
Daar zaten vieren mensen. Thee te leuten en te kletsen. Een der dames gebood
ons nors te zitten en plaatste haar handtekening op een vaag document, waarvan
ik niet eens meer kon herleiden hoe het in ons bezit was gekomen. Nu konden we
terug naar de belastingen en betalen. Dat waren nog eens drie handelingen op
twee etages, waar op de eerste etage (Kat is het Turkse woord voor
verdieping/etage) de eerste meneer (die ons aanvankelijk het belastingnummer gegeven
had) geen idee had wat we kwamen doen, terwijl we bij zijn collega twee meter
verderop moesten zijn. Met de reçu’s terug naar de Customs (die aanhalingstekens
worden me nu te veel). Alles werd doorgenomen, maar: er was een document nodig,
dat konden we downloaden. Er was een document nodig, dat was bij de Muhtar in
ons eigen dorp, en van de ziektekostenverzekering moest er nog iets komen.
Voorts moest het paspoort langs de notaris en officieel worden vertaald… het is dus maar hoe je het verzint.
Met andere
woorden, onze missie in Fethiye zat er voor die dag op en wij keerden
huiswaarts. Aldaar aangekomen vonden we inderdaad het document op internet en
printten het uit. Pasfotootjes er op en netjes (blokletters) invullen. Alle kopietjes
gedraaid en nu op zoek naar de Muhtar (de vertaling in het Nederlands is ook alleraardigst:
Baljuw… echt uit een vorig tijdperk dus). Via drie deuren werd mij iets gewezen
wat om 1 uur weer open ging. Ik effe na die tijd naar het pand. Nee, niet hier,
maar achter. Ik werd geleid naar een kleine ruimte, een mix tussen en bijna
leeg kantoor en een niet lopende kapperszaak. Een ietwat sullige man, met een fabriek
gebreide muts op bleek de Muhtar. Mijn spullen halen en jawel. Met enige
tegenzin (hij was immers druk verwikkeld in een spel domino) deed hij tien
minuutjes druk voor mij. Een papiertje en een hoop stempels en met de Pritt
stift plakte hij de pasfoto’s er op. 10 Lira en alles was voor mij.
Allee de
Noter (notaris) nog. Dat was alleen in Fethiye. Een klus voor de volgende dag.
En dat ging heel soepeltjes. Ik parkeerde de auto nog geen vijftig meter van de deur vandaag. Een schimmige trap leidde
ons naar een al even schimmig kantoor. Prima, we waren goed. Maar, de vertaler
moest komen. Die was er overigens binnen tien minuten. Een vertaler Nederlands…
nee, nu ben ik te optimistisch. Een Turk, die goed Engels sprak en vele paspoorten
vertaalde. Ik heb hem vijf keer bij die vertaling moeten helpen. De nodige
stempels erop en vol vertrouwen naar de Customs. Terecht, er was nog maar een
missertje. De gedownloade formulieren moesten getypt. Schuin tegen over was een
winkel, daar deden ze het… De derde winkel was inderdaad raak. Aan de
buitenkant zag ik niets over vertalingen en documenten, maar wel alles over
boten, verkoop, verhuur en dergelijke. Maar deze meneer was zo vrij mij een
stoel aan te bieden en begon te typen. Vingertje voor vingertje. Om die reden
is de prijs, denk ik opgelopen tot 30 lira. Bijna 200 voor de notaris, 30 voor
de typgeit, 10 aan de Muhtar, 460 belastingen… zou het nu in orde zijn?
JA! De
aanvraag was in orde. Overigens een dag later had Reina het land uit gemoeten. Alhoewel
dat niet hoefde, omdat we de 17e de aanvraag officieel gestart
waren. Dan heb je alleen daarvoor al tien dagen de tijd (dus had Reina zeven
dagen kunnen winnen). En nu… wachten. Het duurt een dag of veertig en dan
schijnt er een pakketje per post te komen met de officiële verblijfpapieren
voor het komende jaar.
In ieder
geval kennen we Fethiye inmiddels behoorlijk goed, weten we bijna van alles wat
we waar vinden, zijn we flink wat lira’s lichter inzake de bizarre vormen van
bureaucratie en zijn we toch weer twee dagen van de straat geweest.
Tja en wat
doe je dan? Waar we nu wonen zijn we niet echt tevreden. Veel herrie (stof is
slecht voor de longen van Reina), een toch wel donker huis. Dus je gaat je wat oriënteren.
Meer is het niet, want we kunnen ons financieel niet echt veel permitteren. En
al zoekend valt op dat er veel leeg staat hier. Langs de grote weg zagen we een
leuke woning. Niet zo heel groot, wel met zwembad en de herrie was te behappen.
De eigenaar is een Turk, woonachtig in Istanbul. Dan moet je eigenlijk al op je
tellen gaan passen. Inderdaad: 1500 euro per maand. Dat huis stond vanaf de
bouw al leeg (minimaal vier jaar), in het zwembad groeiden de draad algen… en
met een stalen smoel vraagt ie prijzen, waar je in de Randstand nog een forse
villa voor moet aanbieden. En zo hebben we meer ervaringen me huizen en Turken.
Ze vangen graag het onderste uit de kan, of helemaal niks. Huizen staan lang
leeg, soms worden ze zomers verhuurd (overigens voor forse bedragen), anderen
blijven leeg. Maar 10 weken vakantie leveren meer geld op dan een jaar
reguliere verhuren. Dan maar geen geld. Dat interesseert die gasten toch niks. Ze
wonen chique in Istanbul, bulken van het geld en verder interesseert het ze
geen ene bal. Die vreemde woningmarkt staat in schril contrast me de
bureaucratie, zoals wij die in Fethiye tegen kwamen. Een ding is inmiddels
duidelijk; generaliseren is in Turkije onbegonnen. Gelukkig maar. De huizen
staan overal, maar wij hebben een dak boven ons hoofd. Verder zie we het wel….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten