In den
vreemde; even terug (19)
Wanneer je in een ander land woont, of
langdurig verblijft, ga je af en toe ook terug naar Nederland. Dat doen we
allemaal. Bijzonder is, dat was eerst gewoon was, blijkt nu heel anders over te
komen. In feite is je vroegere thuis nu een soort vakantiebestemming.
In verband
met de Kunstlijn Haarlem was ik even in Nederland. Dat was een hele aparte beleving en zeker
niet wat ik verwachtte. Meestal viel mij na een vakantie wel op dat Nederland
proper is en een “hekjesland”. Nu kwam het op mij over als een dichtbevolkte
mierenhoop. Overal drukte en stress.
Alles en iedereen was in de weer, moest en deed. Wat wij hier aan bomen hebben,
staat in Nederland vol met bouwwerken. Soms wat groen er omheen, maar wat je
vooral ziet is steen. Ondanks dat ik
amper twee maanden weg was kwam het land als afstandelijk, koel en snel over.
Snel in de zin van erbij willen horen, koel, vanwege het naar binnen gekeerde
van alles en afstandelijk vanwege de uitstraling zoals ik die voelde.
Laat ik wel
voorop stellen dat ik door de meeste mensen heel warm en hartelijk ben
ontvangen. Ook was ik blij een heleboel mensen weer te zien. Het enige wat mij
in Turkije bezig hield, voor ik terug ging, was het gemis van de contacten, de
vrienden, de mensen om mij heen. Verder
was ik weinig met het land zelf bezig. Het deed mij niet veel en bracht mij
geen verlangen. De warmte van de mensen deed mij goed, alhoewel ik heel veel
mensen heb gemist en ook onverwachte contacten had. Het is altijd plussen en minnen.
Dus, de volgende keer poog ik ook de u verwaarloosde mensen te zien en te
spreken.
Behalve de
mensen voelde ik weinig… Dat wil zeggen, geen binding, geen affiniteit. Alles
was niet alleen vol en druk, maar ook zo geciviliseerd. Zo over geregeld. Zo
reed ik een paar keer door Haarlem. Dan zie je alle vormen en maten van
koffiecorners. De Espresso bar,
Starbucks, koffie zus, koffie zo. Allemaal even trendy en glad ingericht. De
meesten nog druk ook. Daarnaast viel het grote aantal designwinkels op. Alles
wat ik zag en tegen kwam leek zich te richten op het perfecte, de trends en men
doet vooral zijn best erbij te horen. Bij die gladde en snelle, doch enigszins
inhoudsloze, wereld. Ondertussen zie je dan bepaalde winkels niet meer.
Opgehouden te bestaan. Anderen, zoals beddenzaak Astrid, waren bezig zich op te
heffen.
In het kader
van de Rode Loper (onderdeel van de Kunstlijn) kon ik werk op hangen bij
Sunbeds. Om te beginnen was het moeizaam communiceren tot mijn komst. Toen
bleek de eigenaar allerlei wensen en ideeën hebben. Die man had duidelijk de
ballen verstand van kunst en volgens mij interesseerde het hem ook geen bal.
Bruine mensen, dat interesseert hem. Weer dat gladde, modernisme. Het enige wat
hem wel interesseerde was hoeveel mensen mijn werk extra zouden aantrekken en
dan ook vooral zo dat men de winkel in kwam.
Het liefst keerde ik direct rechtsomkeert… maar dat ging te ver. Ik kwam
wel mede hierom uit Turkije en bovendien werd mijn naam (verkeerd gespeld
overigens) in de speciale krant van de Kunstlijn vermeld.
Mijn werk
hing verder in Oud Velsen, waar ik mij zelf ook op hield tijdens de
openingstijden. Een leuk dorp maar dan ook direct weer een soort museum. De
eerste keer werd ik ook nog eens gehinderd omdat Goede Tijden Slechte Tijden
(GTST) daar hun buiten opnames maken, en dus ook die dag.
Nee, van de
zogenaamde perfectie werd ik niet goed. Dat beviel me niet, ik ben het
ontgroeid en daar ben ik eigenlijk wel blij mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten