Wie kent het niet. Je
zit niet lekker in je vel, maar er ligt een mooi perspectief. Of je situatie is
belabberd, maar er zijn goede plannen voor de toekomst. Ondanks het feit dat je
een doel hebt om na te streven laat je soms je kop zakken door de huidige
realiteit.
Mijn
situatie is niet best. We overleven, maar allerlei problemen hopen zich rondom
ons op. En in feite zijn al die problemen financieel gerelateerd. We zijn hard
op zoek oplossingen te vinden. Op diverse manieren zoeken we en in principe
hebben we een hele mooie en goede escape. Het duurt alleen nog een paar
maanden, voor het zo ver is. In de aanloop en voorbereiding doemen diverse
beren op de weg op. Er zijn iedere keer weer nieuwe tegenvallers. Soms vraag je
jezelf af of het nooit op houdt. Soms past de tegenvaller in het plaatje, omdat
je er al rekening mee hebt gehouden. Sommige tegenvallers verwacht je wel, maar
komen toch hard aan. Dat laatste is vooral gerelateerd aan het gedrag van mensen.
Het eerste heeft weer met geld te maken.
Wellicht
door mijn huidige situatie dat mijn ogen verder open gegaan zijn. Het valt op,
dat negentig procent van de problemen, hier in Nederland, gerelateerd zijn aan
geld. Alles wordt vertaald in geld. Het lijkt wel of de Nederlander alleen maar
in geld denkt. Op de tweede plaats komt tijd. Denken in tijd. Die combinatie
legt soms een loodzware druk op mij. Ik heb niks met geld en ben helemaal geen
tijdsmens. Hier moet dat. Alles moet op tijd, er is nooit tijd. Ik doe er hard
aan mee, want ik leef in Nederland. Ik weet dat toen ik nog jong was en later
alleen leefde ik altijd spontaan bij vrienden en kennissen langs ging. Het kwam
wel eens niet uit. Omgekeerd kwam zelden iemand spontaan bij mij langs, maar
gebeurde dit altijd op afspraak en soms na een belletje.
Structuur
in een leven is belangrijk. In mijn Nederlandse leven dirigeert tijd mijn
structuur. En ondanks dat ik geen werk heb blijft de tijdsstructuur een grote
druk op mij leggen. Ik kan hier ook niet anders. In onze plannen ben ik daar
straks van af. Straks is tijd geen wet meer,maar een indicatie en regelmatig
totaal van ondergeschikt belang.
Met
geld is het net zo. In Nederland leven wij met de structuur van geld. Ga maar
eens goed na... Hoe veel denken we aan geld of relateren we ons denken eraan?
Zelfs wanneer je een scheet laat hier denk je aan geld. Bijvoorbeeld een boete
voor het in het openbaar scheten laten. Wanneer ik auto rijd denk ik niet aan
de snelheid, maar de hoogte van de boete, passend bij mij overschrijding. Ze
weten ook werkelijk overal geld uit te slaan. En op de cent. "Geen cent
teveel hoor" is niet alleen een Zeeuwse uitspraak. Nee, dat kom je overal
tegen. De laatste raadsvergoeding. Keurig in maart uitbetaald. Nu een rekening,
want ze hadden iets te veel uitbetaald. Voor de gemeente een luttel bedrag,
voor mij een boel geld. In plaats dat ze vooraf opletten.... Of je
informeren...
Normaal
ben ik niet zo bezig met mijn portemonnee. Nu moet ik wel. Nu realiseer ik mij
hoeveel geld gaat naar zaken waar ik weinig affiniteit mee heb, ten aanzien van
de uitgaven. Ja, belastingen ( in vele soorten), de energienota's, internet en
mobile telefonie, verzekeringen, rentes, maar ook in feite de hypotheek. Over
BTW heb ik het even niet. Geld vloeit weg en werkelijk alles kost geld. En
iedereen is o zo bang dat ie niet krijgt waar die recht op meent te hebben.
Ondertussen worden er een heleboel slapend rijk over je rug. En dan kom ik ook
weer uit bij de banken.
Die
financiële druk geeft mij veruit de meeste stress, gevolgd door de stress door
tijd. En straks, ja wanneer de plannen door gaan wordt het allemaal anders.
Absoluut minder prominent aanwezig. Natuurlijk zijn er ook dan nadelen, maar
die wegen niet op tegen die van nu. En in Nederland zal het allemaal niet beter
worden voor mijn situatie.
Het
gat tussen het "nu" en het "straks" slaat soms helemaal
dood. Dan zit ik in een vacuüm, waarvan ik het gevoel heb niet te overzien er
uit te komen. Die energie is dan even weg. Nul.
Ik
weet, mijn blogs dragen vaker dit onderwerp. Door de situatie voel ik de
beperking reëel over andere zaken na te denken. Ook weet ik dat ik verder moet.
Het gaat ook wel weer lukken. Maar was ik maar een half jaartje verder....
Hopelijk kan ik dan weer ademen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten