Als knulletje van acht
werd ik af en toe naar café Bartje (Santpoort Noord) gestuurd, om in de
slijterij achter de bar een fles jenever voor mijn vader te halen. De fles werd
in een groezelig papiertje gewikkeld. Schuchter en bedolven onder stoer mannenpraat
verliet ik de kroeg dan weer. Wanneer het voor kwam was het meestal op de
tweede helft van de zondagmiddag.
Op
zondag was bij ons thuis het ritueel om vijf uur een borreluurtje te houden.
Zoutjes op tafel en regelmatig vrienden en vriendinnen over de vloer. Er was
niets lekkerders het laatste restje van het citroenjenever, van mijn moeder,
leeg te mogen lepelen.
Ouderen
kijken altijd met enig sentiment naar vroeger dagen. Het leek toen allemaal
veel mooier en beter. Ik weet dondersgoed dat schijn hier bedriegt. En ook nu
is er wezenlijk niet veel veranderd. Maar de maatschappij is wel veranderd.
Zo
kan ik mij nog een voorval herinneren dat ik van mijn achterbuurvrouw een mep
kreeg, nadat ik iets geheel verkeerds gedaan had. Wat het was weet ik niet
meer, maar die tik vergeet ik nooit meer. En mijn ouders?... Die gaven de
achterbuurvrouw groot gelijk.
Nix18...
Onder de 18 kan je nergens drank of tabak kopen. Volgens de regels. Ouders
mogen kinderen geen corrigerende tik meer geven en wanneer een buur het kind
terecht wijst zullen de ouders wel even verhaal halen. Bij de buur natuurlijk.
Het kind is een soort heilig voorwerp geworden, waar ouders kritiekloos blind
op varen. De maatschappij is geïndividualiseerd. Daarbij leven wij in een geglobaliseerde
maatschappij met moderne en snelle communicatietechnieken. Was er vroeger een
relletje bleef dit lokaal bekend. Is er nu een relletje geniet de hele wereld
mee. Werd je vroeger een keer in elkaar geslagen, tegenwoordig ontvang je
doodsbedreigingen via de sociale media.
De
overheid probeert steeds de antwoorden te vinden. Ouders mogen kinderen niet
meer slaan. De leeftijdsgrens voor tabak en alcohol wordt opgetrokken van
zestien naar achttien. Kortom, daar waar de overheid met beheersmaatregelen kan
komen zullen ze het niet na laten en wordt onze vrijheid en vooral die van onze
kinderen steeds meer beperkt en betutteld. Maar verder gebeurt er niets...
Afgelopen
week zag ik een cartoon. Links ouders, kind en juf. De ouders waren boos op het
kind. Rechts het zelfde plaatje, maar nu is iedereen boos op de juf. De
boosheid van de ouders is blijkbaar gebleven en ook worden zij nog in het
midden getekend. En daar gaat het juist om; de rol van de ouders.
In
alle wetten, regels en discussies lijkt de ouder geen rol meer te hebben. Nix18
bevestigt dit. Een paar passieve ouders, meer zie je niet. De kinderen, die
maken de belofte en de ouders reageren of de kous daar mee is afgedaan.
Kinderen moeten leuk zijn, je moet ze vertroetelen en beschermen, maar verder
gaat je verantwoordelijkheid niet.
Vroeger
speelde ik buiten, bouwde hutten in het zand. Wanneer ik thuis kwam moest ik
mijn broek laten zakken; wormeninspectie. Vaak met succes. Tegenwoordig mag een
kind amper buiten spelen (en dan het liefst nog op een veilige
kinderspeelplaats) en daarna drie keer je handen wassen. Niet gek dat allergie
zo ontiegelijk veel voorkomt bij de jeugd. O ja, en daarna zet je ze voor de
tv. Lekker rustig.
En
wanneer het kind gaat puberen wordt het dus veelal erg lastig. Ouders verliezen
vat op het kind, die juist nu de wereld gaat ontdekken. Waren de ouders er
niet, nu haken ze helemaal af. De overheid is verantwoordelijk.
Wat
er in Veen gebeurde is niet nieuw. Het comazuipen is niet nieuw. Alleen vroeger
bleef het klein en pakte je het binnen het gezin op. Nu gaat het de wereld over
en de ouder probeert alleen nog het kind te redden. Te beschermen, wat juist
averechts werkt omdat de ouders nog steeds de voorbeeldrol vervullen, de
steunpaal is die de kinderen richting moeten geven. Daar moet je investeren en
dit is wat er juist aan ontbreekt. Ja, het kind kiest toch zijn eigen weg. Net
als vroeger, maar nu veel stuurlozer.
Alcohol
en tabak is niet goed voor de mens, voor het kind. Toch zullen er altijd
verslaafden zijn. Daarom is het niet goed een leeftijdsgrens zo maar op te
trekken. Je sluit hiermee je ogen voor het echte probleem, ja zelfs voor de
realiteit.
De
rol van de ouder moet weer in ere hersteld worden als voorbeeld, opvoeder en
verantwoordelijke voor het kind. De discussie moet eens wat minder over het
kind gaan, maar juist meer over de ouders. Help ze bij het opvoeden, help ze de
nieuwe tijd in. Het vroegere saamhorigheidsgevoel is veranderd in
individualisme en egocentrisme. Hoe moeten ouders met deze verandering om gaan?
Leer het ze en spreek ze er op aan! En stop met het naïeve gedoe kinderen via
de wet en overheid te vertellen wat wel en niet mag. Leg die rol terug bij de
ouders en laten wij het dáár komend jaar eens goed over hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten