Sommige mensen zijn
gezegend met het geluk. Het zit ze mee, in tal van opzichten, winnen af en toe
wat, soms zelfs grotere prijzen, en op de een of andere manier zijn hun
tegenslagen altijd zeer beperkt en makkelijk overbrugbaar. Zelfs qua gezondheid
hebben deze geluksvogels relatief weinig te klagen. Er zijn ook mensen waar het
geluk in zekere zin aan voorbij lijkt te gaan.
Nee,
wat geluk betreft zit het mij niet mee. Al mijn hele leven niet. De momenten
van geluk en het geluksgevoel heb ik altijd te danken gehad aan een forse inzet
van mijzelf. De pech achtervolgt mij, en komt altijd van buiten af. De laatste
actie van de Vomar: WKkadoooo. 600000 gratis uitjes en even zo veel gratis
producten. De hele actieperiode heb ik exact een gratis product mogen
ontvangen. Verder allemaal onzinnige uitjes of gratis tweede kaartjes. Een kans
van 50%, maar ik zat daar dus wel telkens aan de verkeerde kant.
Het
eerst is mijn geboortejaar. Althans de geboorteperiode. Mijn broer kon met 55
in de VUT, wat hij ook deed. Met 65 zijn al mijn broers de AOW ingegaan
(behalve de laatste, die twee maanden later gaat). Voor mij noch de VUT, noch
AOW op mijn 65e… ik moet twee jaar langer wachten.
Mijn
broers hebben allen een goed maatschappelijke carrière achter de rug. In feite
een zorgeloos leven. Niet dat zij niet hard moesten werken, maar van een
problematische carrière was geen sprake. In mijn geval lag dit anders. En na 26
jaar werd ik werkloos. Op zich niet opzienbarend, ware het niet dat het aan het
begin van de crisis was. Inmiddels zijn wij vier jaar verder. Geen werk en geen
uitkering meer. Regels voor dit soort oudere mensen gelden of vanaf 60 jaar, of
de regels zijn aangescherpt. Ik val er net buiten. Voor de hypotheek kan ik nog
wel gebruik maken van de gemeente. Alleen is het afgelopen jaar de WOZ bijna
een ton gezakt… dus wanneer ik gebruik moet maken van de gemeente ga ik per
direct nog een keer een ton het schip in.
bron:m.facebook.nl |
Nu
lijkt het of mijn leven aan elkaar hangt van pech en teleurstellingen. Dat is
absoluut niet het geval. Ik gaf al aan dat ik voor mijn geluksmomenten hard
gewerkt heb. En dat heb ik, waardoor ik vele mooie momenten heb gekend, en nog
steeds ken. Maar dat het geluk aan komt waaien, zoals bij anderen wel eens het
geval, nee, dat ken ik dus geheel niet. Loterijen, prijsvragen, noem maar op…
een nogal succesloos verhaal. Ja ooit, heb ik bij de boekhandel in Santpoort
een hele grote plastic kiepwagen gewonnen. Je moest raden hoeveel viltstiften
erin lagen. Dat won ik wel. Dat was geen geluk, maar een slimme manier van
tellen, waardoor ik vrijwel het exacte aantal had. Misschien is dat een deel
van mijn geluk, dat ik redelijk slim ben.
Nee,
zoals je noemt “mazzel” is niet echt aan mij besteed. Soms is dat wel heel
vervelend. 300 keer solliciteren en nog met lege handen staan. Dat is pech, ook
in deze tijd. Een geluksvogel zal nu vast wel een baan hebben gehad.
Wat
hypotheken betreft heb ik ook pech gehad. Inmiddels heb ik zeker zeven
hypotheken gehad. Alleen de allereerste was niet slecht; een volledige
annuïteitenhypotheek. Zoals ik wens. Daarna heb ik nooit een hypotheek
verkregen, zoals ik het eigenlijk wilde. Nee, met de DSB ben ik nog een 70000
in het schip gegaan (euro’s). Ik sluit altijd af bij hoge rentes, en betaal dus
relatief veel rente, terwijl bij lage rentestanden het mij niet lukt een
goedkope hypotheek af te sluiten. Ik ken van die geluksvogels, die bijna altijd
prima hypotheken hebben. Op vergelijkbare gronden kan hen dat honderden euro’s
per maand schelen. Maar nee, mij lukt dat op de een of andere manier niet.
Soms
benijd ik die geluksvogeltjes wel. Niet omdat ik het hen niet gun, maar omdat
de pech en tegenvallers onderhand toch wel erg veel worden. Wil ik de lezer
vervelen met alle voorbeelden wordt deze blog vele pagina’s groot. Beperkt ik
mij tot het geluk wat mij echt is overkomen, dan blijft het beperkt tot hooguit
enkele alinea’s. Eentje wil ik er absoluut noemen: het geluk dat Reina en ik
elkaar “gevonden” hebben. Daar ben ik dagelijks nog blij om, alhoewel daar
tegenover staat dat door mijn relatie met Reina natuurlijk ook weer heel wat
nieuwe problemen mijn leven zijn binnen gekomen. Maar, dit versterkt misschien
wel weer mijn geluk met haar. Het is een paradox.
Nog
even en ik ben zestig. Okay, nog twee jaar. Dan heb ik de leeftijd dat mijn
moeder overleden is. Toen zij stierf vond ik dat zij nog zo jong was, en zo
weinig van het leven had mogen genieten.
Mocht ik net zo oud worden als mijn moeder, dan weet ik dat ik geleefd heb. Dat
is een hele troost. Was zij niet ziek geworden, was zijn nu 94. Wat is er in die afgelopen 34 jaar een
hoop gebeurd. Ook haar overlijden was pech. Pech, omdat zij een belangrijke
steun en een kompas voor mij was. Pech, omdat zij Reina nooit heeft mogen leren
kennen. Maar, ik weet nu ook, dat wanneer ik ouder zal worden dan 60 er nog een
hele weg open ligt. Een hele toekomst en het leven zeker ook weer heel veel
positieve elementen met zich mee zal dragen.
Die
geluksvogels komt het allemaal maar aanwaaien. Mijn leven kent wellicht veel
pech, maar maakt mijn leven ook weer heel intens en intensief. Misschien heb ik
het geluk wel, dat ik geen geluksvogel ben. Door diepe dalen maakt ook rijk.
Als het geluk je komt aanwaaien en je hebt weinig weerstand in het leven, leer
je er volgens mij ook niet zo veel van. Dan kabbelt het allemaal maar wat
voort. Voortkabbelen doet mijn leven in ieder geval niet. Ik mag dan fysieke
klachten hebben en vaak moe zijn, ik leef wel. Ik leer. Ik groei.
Het
enige is dat het onderhand allemaal wel erg vermoeiend gaat worden. Na al die
jaren wil ik eigenlijk wel in wat rustiger vaarwater terecht komen. Het is
allemaal wel goed zo. Misschien heb ik nu wel genoeg geleerd en wordt het tijd
toch die geluksvogel een te worden. Het ziet er nog niet naar uit. Alle plannen
moeten om de week bijgesteld worden, door alle tegenvallers. Dat went, alhoewel
het went ook nooit. Toch houd ik voor ogen op niet te lange termijn naar
Turkije te gaan. Daar een rustig leven te leiden. Niet passief, maar rustig.
Minder stress, minder haast, minder gedoe. Het lijkt mij heerlijk en ik houd
dit vooruitzicht dan ook stevig vast. Ik omarm het. Door de laatste tegenvaller
lijkt Turkije weer verder weg. Toch hoop ik dit jaar die overstap te maken. En
dan… laat ik de pech misschien wel in Nederland en ga ik leven als een
bescheiden geluksvogeltje…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten