Belletje

Een natuurlijke stilte. Vogelgekwetter, maar vrijwel windstil. Een overheersende rust en een vredig gevoel. Een brandend zonnetje. Mijmerend zit ik op de stoel op het terras. Buiten de muur spelen onze twee grootste honden. Er loopt een donkere hond omheen. Alles kwispelt. Behalve ons kleine kereltje. Nerveus draait ie om mij heen en weet op mijn schoot te springen. Een hoogte, waarvan hij normaliter amper de helft hangt. Dan, na het korte geblaat van de ezel, hoor ik het. Heel zacht. Vanuit het bos. Een belletje. Niet veel later verschijnt er tussen de bomen door een schaap. Rustig voortbewegend om ondertussen gezapig groen te consumeren. De honden spelen, zonder geluid te maken. Nu is alleen zachtjes het belletje van het schaap te horen. Tussen de bomen, in de verte, doemen meerdere licht voortschrijdende leden van de kudde op. Een vierde hond heeft zich bij het groepje gevoegd. Een prachtige oker herderachtige. Beide passanten zijn mannetjes. De twee van ons vrouwtje. Alles is geholpen en in harmonie trekt het met elkaar op. Soms staan ze, zij aan zij, de kudde gade te slaan. Zo van;

"Wouw, mooie kudde heb je."

"Ja, ben d'r trots op."

"Ze blijven mooi bij elkaar."

"Ja, veel hoef ik niet te doen."

De herdershonden lopen soms met de kudde op, alhoewel zij meestal lijken te vergeten wat nu feitelijk hun taak is. Op het fluitje van de herder wordt dan niet gereageerd. In de zelfde tijd zit die kleine te beven en te klapperden op mijn schoot. Een lam wordt zelfs groter geboren, maar bij die schapen zit totaal geen kwaad bloed. Het schuifelt en het graast. De kudde blijft ook constant bij elkaar, ondanks dat kleine groepjes zich een beetje afsplitsen. Ze lijken de wandelroute te kennen. Desalniettemin passeren ze vandaag niet ons huis, maar verdwijnen een stukje verder, weer in het bos. De honden spelen nog steeds met elkaar, ondanks dat de kudde niet meer te horen is. Wanneer ik een geluid maak wat onze honden naar mij toe trekt verdwijnen de andere twee achter de kudde aan het bos in.



Alles ligt weer. Luierend in de zon. Alleen dat kleine mormel kuiert constant achter mij aan, wanneer ik weer een kruiwagen vol met stenen laad. In alle rust ga ik verder met mijn klusje, het uitzetten van muurtjes, die ik wil bouwen. Zachte wereldse geluiden klinken door. We gaan gewoon weer door.