Mijn vader ging op zijn 65e met pensioen. Als kleine jongen wist ik niet beter dan dat ik met mijn 65e met pensioen zou gaan. Twee van mijn broers waren zelfstandigen, en hebben daardoor langer gewerkt, maar ontvingen wel hun AOW op 65. Mijn jongste broer werkte voor een baas en mocht op 55 in de VUT. Hij is zes jaar ouder dan ik.
Zelf was ik net over de 50, wanneer ik vernam dat men de pensioengerechtigde leeftijd wilde verhogen naar 67. Dat zou in stapjes gebeuren, maar voor mij zou dat al de pensioen leeftijd worden. Natuurlijk een teleurstelling, maar ach, ik werkte in de gezondheidszorg (in een ziekenhuis), dus ik had wel werk tot mijn pensioen. Een jaar later werd onze afdeling overgenomen door een semi particuliere organisatie. Mijn werk was opeen geen "corps business" van het hospitaal meer. De nieuwe werkgever zat blijkbaar met mij in z'n maag en na ruim een half jaar werd ik (op nare wijze) werkloos. Exact in de tijd dat de economische crisis in haar hoogtij dagen zat. Gedurende mijn WW periode heb ik meer dan 300 sollicitaties gedaan, op tal van functies (van hoog tot laag), maar resultaten bleven uit. Wel heb ik twee (!) uitnodigingen voor een gesprek gehad.
Na de WW periode ontving ik niets meer. Mijn vrouw verdiende veertig euro onder de norm voor bijstand voor stellen. Geen aanvulling, nee niks!
Het aanvankelijk redelijke inkomen zakte naar een bedrag, lager dan de maandelijkse hypotheek. Een probleem dus. Maar het was crisis, dus het huis verkopen zat er ook niet bepaald in. Sterker de kosten liepen door en overal werd gemeld dat wij "vermogend" waren. Om die reden dus overal het volle pond betalen. Destijds maakte mij dit woest, omdat ik van mening was dat de overheid zich niet bepaald humaan en begripvol heeft opgesteld. Overige (financiele) instanties nóg minder.
Wel, wij hebben een oplossing gekozen nog enigszins een waardig bestaan te leiden. Een klein jaar later begon de crisis zich op te lossen, en verkochten wij de woning. Overigens wel met een totaal verlies van meer dan drie ton. En veel restschulden, maar uiteindelijk hadden wij nog net een positief saldo.
Vanaf mijn zestigste kreeg ik weer een inkomen; pré-pensioen. Wel was al duidelijk dat er een periode van twee jaar aan zit te komen, dat het nog even moeilijk wordt; het pensioengat. Maar omdat mijn vrouw jonger is, zou de overbrugging minder zwaar op onze schouders drukken.
En, naar nu blijkt, is de wereld wederom geheel anders. Naar blijkt ga ik niet met pensioen op 67 jarige leeftijd, maar opeens een half jaar later. Maar dat geldt dus ook voor mijn vrouw... Nou, niet helemaal, want ook blijkt de WAO te stoppen op haar 65e... En mag ze 2,5 jaar overbruggen op een hongerloontje, van ver onder de 1000 euro per maand. Zou ik dan in aanmerking komen voor bijstand? Behalve dat dit volkomen onduidelijk is zal ik dan waarschijnlijk ook moeten voldoen aan tal van regeltjes en verplichtingen... Misschien moet ik dan wel 2,5 jaar vrijwilligerswerk doen. Ik ga er maar vanuit dat ik geen sollicitatieplicht heb, maar ook dat is niet zeker.
Was ik twee jaar eerder geboren waren er tal van zekerheden. Soms misschien met wat aanpassingen, maar in grote lijn weinig zorgen. In mijn geval (mijn generatie dus) lijken we alle boten te missen en alle zekerheden als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Dat ik misschien straks de restjes uit de vuilnisbakken van de welgestelden moet scharrelen om aan mijn eten te komen is niet eens mijn grootste zorg en reactie. Nee, mijn reactie is vooral boosheid! Boos op een overheid die de generatie, direct na de baby-Boomers, in feite gewoon laat vallen. Goed, in combinatie met een economische crisis, maar ook daar houd ik de overheid voor een groot deel verantwoordelijk voor.
Nee, wanneer het je niet geheel vergaat zoals het zou moeten dan val je direct volledig buiten de boot. Dat heeft de overheid haarfijn voor elkaar!
Behalve deze boosheid is er een andere boosheid jegens de overheid en politiek. Mensen in een vergelijkbare situatie en leeftijdscategorie worden zonder enige waardigheid behandeld. De overheden behandelen je alsof je een oplichter en dief bent. Kortom vanuit een negatieve insteek. Je krijgt een soortement van "trap na"... Deze groep wordt in alle politieke discussies overgeslagen, genegeerd, dan wel gebagatelliseerd. Alsof je niets bent. Bijna veertig jaar arbeid om vervolgens als een lastpost/profiteur weggezet te worden. En dan nu, bij toeval, dat we eens keken naar ons pensioen en geconfronteerd worden met een wel heel schrijnend pensioengat. Lang leve de Koning, lang leve Nederland! We leven in een welvaartsstaat... Maar bepaalt niet iedereen dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten