Tegenwoordig kan je speciale "hengels" kopen om nog betere selfies te maken. Op iedere, enigszins, interessante locatieontwikkelaar je tegenwoordig door een woud van die dingen manoeuvreren. Indien Japanners aanwezig kan men beter een ommetje maken alvorens de hengel voor eigen gebruik te hanteren...
Wat in hemelsnaam is dat toch allemaal, dat de halve wereld vele selfies per dag maakt. Nee, niet even een selfie, maar een hele reeks. Wat is er in hemelsnaam loos met onze ego's dat we de hele dag naar ons zelf lopen te hengelen?
O ja, best leuk foto's van mijzelf terug te zien. Dan kan ik beoordelen of ik er goed genoeg uit zie. Maar, om de foto's nu zelf te maken? In ieder geval niet met een serieuze ondertoon. Mocht ik ooit een selfie maken, dan is dat waarlijk verholen met humor dan wel enige meligheid. Mijn mooiste en beste selfie ooit heb ik gemaakt met mijn helm op, in de auto. Kortom, zonder mijn gezicht te zien. Nee, ik zie weinig heil in het nut mijzelf, gedurende de dag, te vereeuwigen in een flink aantal pixels.
Wanneer anderen een foto van mij maken is dat toch niet het zelfde als een selfie. Immers, ik wordt gefotografeerd vanuit het beeld en compositie van de ander. Daarnaast is het leuk te zien hoe je er bij loopt. Met name wanneer ik een langjarige reeks foto's van mijzelf naast elkaar leg zie ik hoe verschillend een mens (in dit geval ik dus) kan zijn, gedurende een langere periode. Lang haar, en kaal, de kleding, bleek en bruin, soms te dik en een enkele keer te mager. Daarbij, wanneer een ander de foto maakt is het moment altijd onverwacht. Niet de foto zelf misschien, wel het grote moment dat de vinger de knop indrukt. Bij een selfie weet je exact wanneer je de knop indrukt. Spontaniteit zakt tot bijna een nulpunt. Dat mensen soms een foto van zichzelf maken is in feite ook niks mis mee. Een foto van jezelf maken en een selfie zie ik dan ook als twee diverse universums.
Wat is dan anders aan een selfie? Wel een selfie wordt zeer bewust én frequent gemaakt. Je hebt selfies, waarbij het puur om je zelf gaat. Close-ups, zeg maar. Dan heb je de sfeerselfies. Foto's van gezellige momenten, waarbij je het moment pakt, maar zorgt dat je zelf ook altijd in beeld bent. En dan heb je nog de vakantieselfies. Een rij foto's van een vakantie waarbij je nauwelijks ziet waar je geweest bent, omdat de koppen te prominent in het kader opgenomen zijn.
Vroeger zag je al dat tachtig procent van de vakantiefoto's leden van het gezin betroffen, met de idyllische landschappen op de achtergrond. Tegenwoordig verpest je eigen kop die landschappen. Er moet iets achter zitten, dat wij het zo belangrijk vinden zelf op beeld vastgelegd te worden. Dan moet je eigenlijk een stukje psychologie in duiken. Maar eerst wil ik nog even een slogan kwijt; "de wereld bestaat niet, wanneer ik niet besta."
Met enige regelmaat bevind ik mij op luchthavens. Het valt mij op dat je regelmatig jonge vrouwen ziet, die constant selfies nemen. Op eerste eerste gezicht vaak mooie jonge meiden. Bij een betere blik valt het nog wel eens tegen. Of zo een meid maakt selfies om naar de wereld te bevestigen hoe "mooi" zij is, of zij maakt de foto's om zichzelf te overtuigen dat ze toch wel "mooi" is. In feite is in beide gevallen twijfel en onzekerheid de grondslag. De bevestiging zoeken ze bij zichzelf, en daarvan uit kan je de wereld beter overtuigen. Mensen reageren nauwelijks met: "kut, wat ben je een lelijk spook en wat sta je vreselijk op die foto." Het tonen van de selfie dwingt in zekere zin positieve reacties af. De mooie meiden gaan zich nog mooier voelen. Dat soort types wordt zelfs erg arrogant. Of ze gaan zich in ieder geval een positiever zelfbeeld toebedelen en gaan "erbij horen", of denken dat in ieder geval.
Inderdaad, een selfie is het summum van egocentri, gevoed vanuit onzekerheden en een gevoel er maatschappelijk bij te horen.
De selfie van gezellige (althans daar gaan we maar van uit) bijeenkomsten, waar men zichzelf aan de zijkanten portretteert is in feite niet anders. Het geeft aan dat je er ook bij was en dus van mening bent dat het inderdaad gezellig was. Misschien was het juist wel gezellig, omdat jíj er bij was. Wel vervelend,maant meestal zie je dan een verwrongen kop, omdat alle inspanning naar de kiek uit gaat. Maar goed, daarvoor is de selfiestok. Nu kan je veel meer ontspannen erbij staan en ga je echt denken dat het leuk was...
Tja, en dan het woud van selfiestokken op toeristische locaties. Zonder te willen generaliseren zijn vooral Aziaten (Japanners) daar heel bedreven in. Ook Amerikanen. Ja, vooral lieden die het materialistisch goed hebben lijken hier het meest fanatiek in. Is dat ook onzekerheid? Misschien wel. Wanneer je er niet zelf op staat, denkt men misschien dat je er helemaal niet geweest bent.
Een top platform van de selfie is, onder andere, Facebook. Bij sommige mensen heb ik echt de indruk dat zij niets meer te bieden hebben dan selfies, of foto's van zichzelf. Sorry, maar ik ben daar over het algemeen niet in geïnteresseerd. Over het algemeen, want bij mensen die wel zelf op de foto staan (al dan geen selfie), maar daadwerkelijk ook iets te bieden hebben ervaar ik het al als heel anders.
Over de opkomst van de selfie en de hierbij behorende gebruiksmiddelen kan je heerlijk filosoferen. Je kan er zelfs psychologisch over filosoferen, maar wat het nu echt is..., Eerlijk gezegd krijg ik de vinger er niet echt op. Wel kan ik mijn gevoel hierover noteren. Dat is dat ik die hele selfie cultuur eigenlijk iets heel zieligs, heel triests, vind hebben. Ook het egocentrische aspect geeft mij een gevoel van onbehagen. Ik zie het als een vervlakking. Foto's van jezelf is prima. Af en toe breed verspreiden, okay. Wanneer je een prestatie levert is het prima daar op een foto iets van vast te leggen. Dan mag je het ook nog zelf doen... Maar de "selfisten" (makers van selfies) maken vrijwel geen foto, zonder dat ze er zelf op staan. Ik vrees toch dat ik het enigszins als een soort ziekte beschouw ("selfistemie"). Triest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten