Afgelopen week zag ik een actualiteitenrubriek, ik meen 1Vandaag, met een item over politieoptreden in een isoleercel in een kliniek van de BavoRnoGroep (onderdeel van de Parnassiagroep) en deze uitzending verbijsterde mij...
In 1977 werkte ik op PZ (Provinciaal Ziekenhuis Santpoort), als stagiaire. Soms gingen we met meer man een isoleercel in, dan er überhaupt in paste, om een patiënt in toom te krijgen en vooral medicatie toe te dienen. In een dergelijke commotie heb ik ooit een collega plat gespoten. Lullig, maar we hebben er later een hoop lol om gehad. Maar in feite mocht ik die spuit helemaal niet vast houden. Eigenlijk niet eens daarbij zijn,min de isoleer. Het was een gesloten mannenafdeling. Behalve een loodzware alcoholist oppikken bij de Kijkgrijp (tegenwoordig Deka), die zich binnen een half uur in coma had gezopen, moest ik ook een paar keer mannen identificeren, die het gelukt was een eind aan hun leven te maken. Ook dat mocht helemaal niet, maar het gebeurde gewoon.
In 1984 begon ik bij de Sint Bavo (later dus BavoRnoGroep). Ook een gesloten afdeling. Ik was therapeut en had mijn werkplek een honderd meter van de afdeling verwijderd. Iedere keer liep ik met de patiënten naar therapie. Ik had de deur niet op slot, geen alarmsysteem. Wanneer iemand 'm peerde ging ik er met de auto snel achteraan. Ik haalde ze terug. Altijd en soms hadden de andere patiënten niet eens door dat ik er even niet was. In die tijd heb ik soms behoorlijk moeten "knokken", had ik zwaar automutilerende gasten en ander leed. Maar, je loste het gewoon op. Alleen als er iemand zelfmoord had gepleegd. Dan werd ik (thuis) gebeld en moesten we groepsgesprekken houden en personeelsvergaderingen. Toen ik een keer, op een zaterdag weigerde te komen, waren de rapen gaar. Drie keer ben ik (op staande voet) ontslagen, maar ben uiteindelijk 26 jaar in dienst geweest.
Van Noordwijkerhout verhuisden we naar Capelle aan den IJssel. De therapieruimte werd nu gedeeld met collega's. Een krap gebouw met diverse kleine ruimtes. Een patiënt vertrok door het raam. Ik mocht er niet meer achteraan. De ramen werden gebarricadeerd. Later flinke discussies over het wel of niet dragen van alarmsystemen. Ik weigerde. Heb altijd geweigerd.
In al die jaren heb ik wel wat directe agressie mogen ervaren. Een keer wilde iemand mij van achteren met een mes aanvallen, een paar keer fysieke gevechten gehad en de nodige bedreigingen, al dan niet met gereedschappen/wapens. Nooit heb ik letsel opgelopen en altijd gezegd dat dit een risico van het vak was.
Een keer was er politie op de afdeling. Een patiënt, waar ik een halve minuut vooraf nog een geintje mee stond te maken had een collega neergestoken.
Ik merkte wel dat de regels aangescherpt werden en dat je als hulpverlener ook meer en meer met handen en voeten geboeid werd. De angstcultuur werd groter en daarmee kwam de beheerscultuur nog sterker op gang. Ik heb mij wel afgevraagd hoe dit kon komen. Ik had daar mijn opvatting over; de hulpverlener werd minder en minder beroeps vanuit een zeker idealisme. Goed, ik ben ook bij toeval in de psychiatrie terecht gekomen. Maar als ik iets doe, dan ga ik er ook voor. Nu zien meer werkers het als een beroep, een inkomstenbron... Bovendien wil men geen enkel risico meer lopen. En dan kan het zijn dat de hulpverlening afstompt. Men neemt geen verantwoordelijkheid meer en belt de politie. Dus, tegenwoordig komt dan de politie. En nu gebruiken ze de taser, want ook de politieman wil zijn gezicht tegenwoordig gaaf houden. Geen risico jongens!
Dat nu, in die zelfde BavoRnoGroep een jonge gast (Victor) in de isoleercel getaserd is doet me pijn. Zo ver is de hulpverlening dus al afgezakt. Goed, ik zag de aftakeling al langer. Ook in andere takken van de zorg. Alles wordt gecalculeerd en geld is de regerende factor. Het gaat niet meer om de patiënt. Het ziekenhuis is een commercieel instituut geworden.
Nederlandse zorg is duur. Erg duur. Zo duur dat we straks weer meer premie moeten betalen en het eigen risico wordt verhoogd. Ondertussen wordt de zorg slechter en zwakker. Waar gaat al dat geld heen? Meer grootverdieners in de zorg (management), meer overhead en wat te denken van de kosten van medische apparatuur? En de kosten van medicamenten. En beseft men wel hoe veel duurder de zogenaamde zorgvuldigheid kost? De kwaliteitsinstrumenten bijvoorbeeld. En alle overtollige administratie... Er zal wel meer op te sommen zijn. En ondertussen wordt de zorg erbarmelijk. De vraag van de patiënt/ cliënt wordt genegeerd. Men kan daar niet op anticiperen en bieden de zorg die de hulpverlener zelf (met alle beperkingen) wil bieden. Kortom, de individu wordt in feite niet geholpen, waardoor veelal weer nieuwe behandeling/begeleiding nodig is, die dan weer duurder uitkomt ook. Kortom, in Nederland zitten we in een afglijdende schaal.
Nodig is het niet. In diverse landen is de zorg wél goedkoper. En ook veel efficiënter/beter. Laatst was ik bij een tandarts. Alle voorzieningen,mals in Nederland..., maar de stoel was wat ouder, de slangetjes en elektra wat minder gladjes weggewerkt en de ruimte zelf schoon, maar eenvoudig. Het kan dus best... En daarmee kan de zorg ook beter. Naar mijn idee is de bodem in de Nederlandse zorg bereikt. Derde wereld niveau in een prachtig jasje. Ik kan mij er nog steeds over op te winden... En ik ben boos!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten