Vacuüm

Wie kent het niet. Je zit niet lekker in je vel, maar er ligt een mooi perspectief. Of je situatie is belabberd, maar er zijn goede plannen voor de toekomst. Ondanks het feit dat je een doel hebt om na te streven laat je soms je kop zakken door de huidige realiteit.

Mijn situatie is niet best. We overleven, maar allerlei problemen hopen zich rondom ons op. En in feite zijn al die problemen financieel gerelateerd. We zijn hard op zoek oplossingen te vinden. Op diverse manieren zoeken we en in principe hebben we een hele mooie en goede escape. Het duurt alleen nog een paar maanden, voor het zo ver is. In de aanloop en voorbereiding doemen diverse beren op de weg op. Er zijn iedere keer weer nieuwe tegenvallers. Soms vraag je jezelf af of het nooit op houdt. Soms past de tegenvaller in het plaatje, omdat je er al rekening mee hebt gehouden. Sommige tegenvallers verwacht je wel, maar komen toch hard aan. Dat laatste is vooral gerelateerd aan het gedrag van mensen. Het eerste heeft weer met geld te maken.

Wellicht door mijn huidige situatie dat mijn ogen verder open gegaan zijn. Het valt op, dat negentig procent van de problemen, hier in Nederland, gerelateerd zijn aan geld. Alles wordt vertaald in geld. Het lijkt wel of de Nederlander alleen maar in geld denkt. Op de tweede plaats komt tijd. Denken in tijd. Die combinatie legt soms een loodzware druk op mij. Ik heb niks met geld en ben helemaal geen tijdsmens. Hier moet dat. Alles moet op tijd, er is nooit tijd. Ik doe er hard aan mee, want ik leef in Nederland. Ik weet dat toen ik nog jong was en later alleen leefde ik altijd spontaan bij vrienden en kennissen langs ging. Het kwam wel eens niet uit. Omgekeerd kwam zelden iemand spontaan bij mij langs, maar gebeurde dit altijd op afspraak en soms na een belletje.

Structuur in een leven is belangrijk. In mijn Nederlandse leven dirigeert tijd mijn structuur. En ondanks dat ik geen werk heb blijft de tijdsstructuur een grote druk op mij leggen. Ik kan hier ook niet anders. In onze plannen ben ik daar straks van af. Straks is tijd geen wet meer,maar een indicatie en regelmatig totaal van ondergeschikt belang.

Met geld is het net zo. In Nederland leven wij met de structuur van geld. Ga maar eens goed na... Hoe veel denken we aan geld of relateren we ons denken eraan? Zelfs wanneer je een scheet laat hier denk je aan geld. Bijvoorbeeld een boete voor het in het openbaar scheten laten. Wanneer ik auto rijd denk ik niet aan de snelheid, maar de hoogte van de boete, passend bij mij overschrijding. Ze weten ook werkelijk overal geld uit te slaan. En op de cent. "Geen cent teveel hoor" is niet alleen een Zeeuwse uitspraak. Nee, dat kom je overal tegen. De laatste raadsvergoeding. Keurig in maart uitbetaald. Nu een rekening, want ze hadden iets te veel uitbetaald. Voor de gemeente een luttel bedrag, voor mij een boel geld. In plaats dat ze vooraf opletten.... Of je informeren... 

Normaal ben ik niet zo bezig met mijn portemonnee. Nu moet ik wel. Nu realiseer ik mij hoeveel geld gaat naar zaken waar ik weinig affiniteit mee heb, ten aanzien van de uitgaven. Ja, belastingen ( in vele soorten), de energienota's, internet en mobile telefonie, verzekeringen, rentes, maar ook in feite de hypotheek. Over BTW heb ik het even niet. Geld vloeit weg en werkelijk alles kost geld. En iedereen is o zo bang dat ie niet krijgt waar die recht op meent te hebben. Ondertussen worden er een heleboel slapend rijk over je rug. En dan kom ik ook weer uit bij de banken. 

Die financiële druk geeft mij veruit de meeste stress, gevolgd door de stress door tijd. En straks, ja wanneer de plannen door gaan wordt het allemaal anders. Absoluut minder prominent aanwezig. Natuurlijk zijn er ook dan nadelen, maar die wegen niet op tegen die van nu. En in Nederland zal het allemaal niet beter worden voor mijn situatie.

Het gat tussen het "nu" en het "straks" slaat soms helemaal dood. Dan zit ik in een vacuüm, waarvan ik het gevoel heb niet te overzien er uit te komen. Die energie is dan even weg. Nul.

Ik weet, mijn blogs dragen vaker dit onderwerp. Door de situatie voel ik de beperking reëel over andere zaken na te denken. Ook weet ik dat ik verder moet. Het gaat ook wel weer lukken. Maar was ik maar een half jaartje verder.... Hopelijk kan ik dan weer ademen.