Is het omdat ik ouder word, of gaat het gewoon zo. Het is nu zes uur. Alweer zes uur. Of gisteren zes uur net voorbij is. Straks ga ik alweer koken, eten en alweer naar bed. Het begrip "alweer" lijkt het leven in toenemende mate te beheersen. Soms heb ik wel, dat een dag lang lijkt. Ook zijn er dagen dat ik nauwelijks overzie wat ik die dag allemaal gedaan heb.
Natuurlijk realiseerde ik mij vroeger ook dat de dagen weer voorbij waren, maar niet met de nadruk welke ik de laatste tijd zo sterk ervaar. Soms ook best vervelend, omdat alles zo snel voorbij gaat. Lijkt te gaan is misschien beter op z'n plaats. Is er iets veranderd in mijn biologische "ik"? Het voelt niet zo. Heb ik geen dromen meer... Ja, nog steeds, alhoewel ik mij wel realiseer dat de realiteit van de dromen steeds verder weg is. Vroeger kon ik dromen van een nieuw huis, misschien een nieuwe baan. Nu ik geen inkomen heb is het niet logisch dergelijke dromen (of idealen) te hebben. De kans, die al vrijwel nihil was, dat ik ergens een grote prijs win, een erfenis krijg, of groot geld maak is na mijn arbeidsproces sterk afgenomen. Maar, of dat in verband te brengen is met het gevoel van de voorbij racende dagen durf ik niet te zeggen. Ik was nooit zo heel erg bezig met de snelheid van de dagen. Waarom dan nu wel? Ik schilder, dan is er al snel een halve dag voorbij. Dan andere klussen, of boodschappen. De middag is er ook weer aan. Vroeger werkte je, kwam je thuis en begon je "eigen" leven. Maar dat kan toch dit effect niet hebben?
Moet ik accepteren dat ik ouder word? Dat wil ik niet. In mijn hoofd voelt dat ook niet zo. Ja, mijn lichaam. Dat wordt wat zwaarder. Vandaag behoorlijk lopen slepen, hakken en graven. Dan moet ik een uurtje op de bank en ben ik niet meer in staat tot fysiek actieve dingen. Lichamelijk moet ik de boel wat meer verdelen. Maar in mijn hoofd... Verandert daar ook iets? Zonder het zelf te beseffen? Dat doet mij denken aan Altzheimer. Ook dan verandert er iets in je hersenen, zo der dat je het zelf echt beseft. Ja, je beseft wel dat er iets verandert, in het eerste stadium. Ik krijg overigens niet de indruk dat de veranderingen in mijn hoofd iets met dementie van doen hebben. Nee, dat moet anders aan voelen.
Echt last heb ik er niet van. Het is meer een conclusie. Ook een beetje een teleurstelling. Daar ik ook nog eens niet geloof in een hiernamaals ga je zo wel erg rap naar het eind. In overdrachtelijke zin dan. Leef ik nog dertig jaar, ben ik pas op tweederde van mijn leven. In dat kader is er nog voldoende tijd. Nee, het lijkt meer of de perspectieven veranderen. En dat doet lijkt wel iets met je hersenen. Gaat het sneller, omdat je fysiek minder aan kan? Ik ben geen psycholoog, dus ik kan daar niet over oordelen. Ach, en misschien is dat hele gevoel over een poosje alweer over.
Wat is het leven eigenlijk een vreemd fenomeen. Ik zeg wel eens: "het leven is een droom, als je wakker wordt ben je de droom kwijt". In dit geval, wanneer je overlijdt weet je het leven niet meer. Raar, daar wij onze geest zo ontwikkeld hebben en in ons keven zo veel mogelijkheden hebben en dingen om ons heen hebben het leven te veraangenamen. Vreemd, dat dit alles in feite totaal zinloos is. Waar maken we ons druk om? Misschien is dat het wel. Ik maak mij niet meer zo druk. Ik zie wel wat er op mijn weg komt, en hoe. Het maakt op zich niet uit. Wordt ik een bekend en befaamd schilder, of blijf ik mee kabbelen in de golven van de gemiddelde kunstenaar? Op zich maakt mij dat niets uit. Ik schilder gewoon. Ik vind dat leuk, het is een drang, dus doe ik het. Moet ik mij dan wel druk maken? Liever niet. Ik wil genieten van het leven en dat is iets waar ik het laatste jaar heel druk mee ben. Wellicht daardoor dat alles zo snel gaat.
En toch zit er een grote paradox in mijn gevoel. Wanneer ik terug kijk lijkt zelfs gisteren alweer lang geleden. Laat staan twee weken, een maand, een jaar... Wanneer ik terug kijk lijkt alles zo lang geleden en heb ik het gevoel al zo ongelofelijk lang te leven. Iets wat ik altijd al heb gehad, dus wat dat betreft functioneert mijn brein nog steeds het zelfde.
Het leven is vreemd... Ik neem maar weer een biertje,... net als gister rond deze tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten