Ben ik een schijtebak, of valt het wel mee... Het gaat over dieren. Huisdieren, wel te verstaan. Om het terrein staan diverse (veelal wat gammele) hekken, zodat onze honden geacht worden op het terrein te blijven. Vooralsnog mislukt dit de laatste tijd. Voordien was het eveneens hopeloos, toen Ventje de ster was zwakke plekken te ontdekken. Gaandeweg werden alle ontsnappingsmogelijkheden teniet gedaan. Inmiddels is onze Loulou groter geworden. Met gemak springt zij over de lage hekjes, bedoelt voor de kleine witte hondjes. Her en der verstevigd en verhoogd. Uiteindelijk heeft Loulou een vaste ontsnappingsplek, en weet ook via dat zelfde stukje weer terug te komen. Loulou doet dat braaf en laat zichzelf van tijd tot tijd uit. Het enige nadeel is dat er langzaam een verzameling bouwmaterialen en gereedschappen over ons terrein verspreid ligt. Met name werkhandschoenen blijken erg populair.
Bij Ventje is het toch wat anders. Laatst waren beiden aan de loop. Lang en ver waren zij weg. Natuurlijk kwam het span op een gegeven moment weer aangelopen. Toch ben ik er niet gerust op. Mijn partner ziet dat anders. Nergens is een betere plaats de honden vrij te laten lopen. Verkeer is er nauwelijks. Kans op vergif is hier beperkt en ze komen altijd terug. Nu is Ventje over het algemeen vrij eigenwijs en luistert slecht. Loulou blijft bij Ventje. Maar, tijdens de nachtelijke uren lopen hier wilde zwijnen. Geen partij voor ons kleine witte mormel. Ook zijn er andere gevaren, vooral voor zo'n klein beestje, die ook veel minder goed zelf weet terug te komen. Loulou rent wel, en is snel genoeg de gevaren voor te zijn.
Overdag is het misschien anders. E zou zeggen, laat ze maar gaan. Probleem is wel dat de werklui soms erg bang zijn, vooral voor de kleinste, en de honden begrijpen niet dat ze niet door groentetuinen mogen rennen, laat staan het sappige groen tot zich nemen.
Noah ging destijds achter kippen en kuikens aan. Eigenlijk heb ik geen idee hoe dat met Loulou en Ventje werkt. Naar onze eigen kippen staan ze glazig te kijken, zonder er echt op te reageren. Maar dat geldt ook voor de katten. Onze katten horen bij de roedel, iedere andere kat wordt stevig achter de vodden gezeten. Vrije kippen en katten lopen er in de buurt genoeg rond. En voor een dooie kip moet je hier betalen, al doet je hond het. Ik wil dat gesodemieter dus eigenlijk niet. Mijn partner haalt haar schouders op en zegt dat het zich allemaal wel regelt. Vast wel, maar ik zie toch wat beperkingen, die je als eigenaar van het dier als verantwoordelijkheid dient te nemen. Zoals dat ook in Nederland geldt. Trouwens, in Nederland mag je hond überhaupt alleen op hiertoe aangewezen plaatsen los lopen. Daar buiten loop je het risico op een boete, afhankelijk van de gemeente kan deze boete aardig op lopen. Van het ene uiterste naar het andere. Zo lijkt het althans. Dan ben ik maar een schijtebak...
Katten zijn anders. Die kan je niet vast binden, maar zijn ook veel bescheidener wat gedrag betreft. Die rennen niet op iedereen af, knuffelen niet en er is nog nooit een kat met een onbekende werkhandschoen aan komen dragen. Soms, misschien wel vrij regelmatig, worden we opgeschrikt door enorm katten gekrijs. De vechtpartijen kunnen hevig zijn. Telkens zoeken we direct onze twee poesjes. Tot nu toe lagen zij altijd heerlijk rustig. Dus om te vechten hebben wij bepaald niet de goede exemplaren. Een hele geruststelling.
Kippen verblijven op een ruim terrein, achter een vrij hoog hek. Toch hebben er al enkele ontsnappingen plaats gevonden. Als redder in nood heb ik ze steeds terug gegooid, over het hek. De kippen bij de buren lopen geheel los, net als elders in het dorp. Toch willen wij dat hier niet. Met de honden, en katten, zal het vast wel gaan. Maar, ik wil geen schijtende kippen pal voor de deur. Lesje van mijn schoonzus.
Heel wat werk hoor, al dat huisvee. Net kinderen, en alsof het echt over kinderen gaat vullen we elkaar soms aan en soms staan we tegenover elkaar (tot op heden overigens nog niet lijnrecht). Dieren, wat kunnen ze je bezig houden. En wat lijken ze soms op kinderen, en wij als echte ouders. En wat ben ik blij met ze. Die honden hier, ze hebben behoorlijk de ruimte, maar willen altijd meer. Waar leggen wij onze grenzen? Het blijven wel huisdieren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten