Je staat voor het pinapparaat, doet je kaart in de hiervoor bestemde gleuf, drukt je pin in en er verschijnt een rood scherm! Ja, rood. Kortom, geen geld... voor de komende twee weken niet. Da's lastig, want naast eten moet ik nog een keer op sollicitatiegesprek, heb ik andere afspraken en wil ik toch wel een keertje eten.
Per maand komt er best genoeg binnen, maar er gaat veel te veel uit. Dat was nooit een probleem, tot ik werkloos werd. Langzaam begonnen de problemen. Op een gegeven moment onderken je natuurlijk je problemen en probeer je het een en ander op te lossen. Een paar spullen op Marktplaats geplaatst... geen enkel resultaat. Goud verkocht... een pleistertje. Steeds weer zoeken naar (tijdelijke) oplossingen. Het probleem blijft zich maar voordoen, groeit en perspectief blijft uit. Ja, al ons geld zit in het huis. We zitten er bovenop. Enfin, praten met de bank over de mogelijkheden... allemaal heel erg beperkt. Ook staat natuurlijk ons huis nu te koop. Een van de logische oplossingen. Maar, we zitten in een crisis, huizenprijzen dalen, en de markt is als stroop. Er wort weinig gekocht, want wie krijgt er nu nog een hypotheek? Straks met eigen geld en een kleine hypotheek kan ik weer aardig wonen, maar krijg ik dat wel?
Het wordt af en toe een beetje erg hopeloos. Vooral ook, omdat aan de buitenkant niet veel te zien is. Maar het knaagt steeds meer. Niet alleen het gebrek aan geld, maar ook omdat er weer allemaal kosten staan te wachten. Zo beginnen er allemaal lampjes in de auto te branden. Doe je niets, kost dit nog meer geld, en zonder auto is voor ons haast ondoenlijk. De open haard kan niet meer aan; lekkage in de pijp. Mijn schoenen moeten gerepareerd worden, maar je stelt het uit.
Je hoort dat mensen natuurlijk de misdaad in gaan om geld te vergaren, net als de sombere berichten van zelfmoord. Hoe is het mogelijk dat geld zo'n belangrijk instrument in onze samenleving is geworden. En niet alleen belangrijk, maar ook moet je er genoeg van hebben. Alles kost geld. Natuurlijk je eten en drinken, maar ook veel van wat je niet ziet; verzekeringen, ziektekostenverzekering, wegenbelasting, abonnementen, OZB, waterschap, energie, en noem maar op. Eigenlijk is er geen fuck meer aan in zo'n maatschappij. Daarbij wordt de verdeling ook steeds grover. Een kleine elite die rijk is, en een steeds groter wordende groep die de eindjes niet meer aan elkaar krijgt. En we laten het allemaal gebeuren... telkens weer. Occupy sterft een langzame dood, maar er is geen steek veranderd. Zelf kom ik wel weer uit deze malaise, maar ik kan ij steeds beter en verdomd goed inleven hoe de sociaal (en financieel) zwakkeren in onze maatschappij aan de buitenkant gezet worden. Maar onze regering zegt dat iedereen gewoon moet mee doen, moet werken, en de uitkeringen helemaal niet nodig zijn. Ik word hier heel nijdig van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten