Sommigen zullen ze een beetje missen, terwijl anderen het wel prima vinden. Het aantal blogs, van mijn hand, is nogal afgenomen. Niet dat ik geen pogingen heb gedaan, integendeel. Er staan er een paar in de steigers. Alweer een tijdje, om de simpele reden, dat ik ze niet tot een einde kan breien. Inmiddels word het mij ook duidelijk wat de reden, ondermeer, is. Mijn blogs vallen in herhaling. Oud zeer blijft pijn doen, de frustratie in de Nederlandse maatschappij neemt maar niet af. Maar er over blijven schrijven voegt in feite niets meer toe. Hooguit worden mijn woorden cynischer. Daarnaast heb ik over dit land al veel geschreven en ook hier zal ik in herhalingen vallen. Met andere onderwerpen worden mijn teksten sarcastisch op een wijze die niet de mijne is. Vreemd is het natuurlijk allemaal niet, inmiddels heb ik ruim meer dan driehonderd blogs geschreven. Over diverse onderwerpen, ja een heel breed scala, maar ook veel onderwerpen die telkens terug komen. Anders belicht, in een ander kader geplaatst. Het blijft meer van het zelfde. Bij mij zelf merk ik dat ik dat wel genoeg vind. Ik wil daar niet op voort borduren.
Heb ik een writersblock? Beter gezegd, een blogsblock? Waarschijnlijk. Ik schrijf al met al nog zeer regelmatig. Vooral brieven, in de vorm van mail. Ik verwacht dat een nieuwe blog een tijdje op zich kan laten wachten. Wanneer er gerede aanleiding toe is, zal ik zeker weer op de iPad gaan rammen en nieuwe teksten de wereld in slingeren. Alleen nu even niet.
Ik kan over mijn schilderijen (en tekeningen) schrijven. Echter, daar heb ik nog geen goede verhalen bij. Wel ben ik enorm druk bezig met schilderen. Wanneer het mee zit ga ik in Den Bosch exposeren, in het kader van het Jeroen Bosch jaar. Sinds ik het schilderij "het Circus Jeroen Bosch" ben gaan schilderen zit mijn hoofd vol nieuwe ideeën. Niet om te schrijven, maar om te schilderen. Ondanks dat Jeroen Bosch niet mijn inspiratiebron was (Margriet en Delvaux zijn dat bij uitstek wel) had mijn werk er wel al elementen van. En nu, plots, merk ik dat het schilderen in zijn stijl mijn ongelofelijk inspireert. Daar kan ik zeker een blog over schrijven..., in de toekomst. Het verhaal achter de schilderijen, mijn gestoorde geest, die het mij mogelijk maakt de meest vreemde schilderijen te creëren. In eerste instantie wil ik zelf van mijn "plaatjes" genieten. De kijker wil ik ook laten genieten, maar vooral in staat stellen zijn (of haar) eigen verhaal te maken, bij mijn werk. Dat uitgangspunt beperkt mij in de stof er over te schrijven. Toch zal er wellicht een keer wel voldoende materiaal zijn er een blog over te schrijven. En misschien een blog over wat het schilderen mij brengt/doet. Over is het dus niet, maar ik vrees dat er wel sprake is van een pauze moment. Moet kunnen, toch?
Sommige lezers vrezen dat er iets met mij is, mijn gezondheid mij in de steek laat,mof anders. Niets van dat alles. Het gaat goed met mij, althans niet beter of slechter dan normaal het geval is. Wees dus gerust, dat is het niet.
Bovendien ben ik op een ander niveau nog voldoende te volgen. Met regelmaat vertoon ik mij op Facebook, vooral met schilderen. Ook beschik ik inmiddels over een eigen website. Daar zal ik straks ook meer activiteiten vertonen. Op Exto is werk van mij te zien. Dat moet ik binnenkort ook weer updaten. Ook zonder de blogs heb ik ruim voldoende om handen. Op digitaal gebied bedoel ik. Al beperk ik mijn tijd, welke ik dagelijks in de digitale wereld, het kost veel tijd. Tijd, welke ik feitelijk met voorkeur in andere zaken wil stoppen. De dag blijft immers beperkt tot 24 uur én de fysieke beperkingen. Tijd vliegt dus voorbij. Ik poog dat goed te verdelen, maar niets is minder menselijk dat van het dagelijkse organiseren veelal geen bal terecht komt. Nu alweer uren een elektrische storing. Een andere keer onverwachte visite en dan weer niet geplande activiteiten in dorp of stad. Best lastig voor een halve autist als ik ben, een wat dwangmatige perfectionist. Ik lijd er niet onder hoor, het beperkt hooguit in een aantal mogelijkheden, en activiteiten.
Van de wereld ben ik dus echt niet. Wanneer er weer voldoende stof is, of een andere aanleiding zal ik graag weer een blog schrijven. Wel zal ik pogen oude herhalingen te voorkomen. Dat alleen al zal een verdomd lastige klus worden. Ik houd echter van uitdagingen.
De toenemende dakloosheid en onze eigen Nederlandse situatie/status ga ik dus niet meer bekritiseren noch beschrijven. De overheid en haar onvriendelijke politiek jegens de burger die net buiten de regeltjes valt wil ik niet meer aanvallen of aan de kaak stellen. Zaken van onrecht heb ik nu wel voldoende aangehaald en zeker ook voldoende gerefereerd aan mijn eigen situatie in deze.
Misschien lukt het mij nu wel mijn boek af te schrijven, wat het midden heeft tussen een roman en en thriller. Misschien lukt het mij nu wel eens mijn politieke visie in het Sokatisme op te schrijven en uit te schrijven. Alhoewel ik eerst flink ga schilderen en andere klussen doen.
Toch zijn er best wat onderwerpen, waarover ik een blog zou willen of kunnen schrijven, helaas ontbreekt het mij op dit moment aan de goede woorden er een verhaal van te maken, waar van enige samenhang sprake in is. Vandaag mag ik wauwelen, maar verder wil ik wel dat een blog ook een geheel vormt. Dat die tijd er weer komt, daar ben ik van overtuigd. Op voorhand wil ik de geïnteresseerde lezer wel teleurstellen, door aan te geven dat de frequentie niet meer zo fors zal zijn als in 2015 en het tweede deel van 2014. We doen het voortaan rustig aan.
Afgelopen week heb ik nog even stil gestaan bij het feit een blog te schrijven over Noah, die wij dinsdag hebben laten inslapen. Wat doet het je, wanneer je een dierbaar huisdier last inslapen en wat betekende het dier tijdens zijn leven? Niet het vrolijkste onderwerp misschien, maar wel een goed onderwerp voor een blog. Misschien komt die blog er snel, misschien gaat het nog even duren. Verwacht in ieder geval niet te veel van mij. Wacht gewoon rustig af en laat u verrassen...
Tot een volgende keer, whenever....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten