Het liedje "je wordt ouder pappa" zong ik vroeger uit volle borst mee. Ik herkende mijn vader er in. Voor mij is hij altijd een oude man geweest. Als puber en adolescent had ik het nooit zo op oudere mensen. Oude mensen waren lelijk, zuur en serieus. Geen van deze drie dingen deelde ik.
En dan loop je zelf tegen de zestig. Niet dat ik mij dit dagelijks realiseer. Absoluut niet. Sterker, ik voel me juist nog jong. Misschien nog wel een puber. Ja, ik merk wel dat er zaken veranderd zijn. Misschien ben ik iets milder geworden, alhoewel ik nog steeds neig tot mijn puberale uitingen. Het komt er op neer, dat ik mij geestelijk nog steeds jong voel. Eenmaal voor een spiegel, zie ik een oude man. Oud,... een man op leeftijd kan ik beter zeggen. Iedere keer heb ik met deze confrontatie, tussen mijn psyche en lichaam, het gevoel in een shock te verkeren. Het klopt niet, ik ben dat niet. Of ik ben dat wel, maar ken mijzelf niet. Verwarring.
Wanneer ik een leuke jonge meid zie, fantaseer ik wel eens over een prettige intieme avond..., en nacht. Op het zelfde moment realiseer ik mij dat voor zo'n pittig ding ik over kom als een oude viezerik. Een volledig oninteressante figuur, wat dat betreft. Eigenlijk zoals ik zelf vroeger naar ouderen keek. Nu is fantaseren overigens een wel erg groot woord. Het denken gaat zo snel, dat ik (voordat ik überhaupt aan fantaseren toe kom) vrijwel direct beeld heb van het grote leeftijdsverschil, maar vooral hoe ik gezien word. En dat er wat verandert is vooral een fysieke confrontatie. Afgelopen week ben ik gevallen. Een val die ik ook op mijn twintigste had kunnen maken. Ik had slechter kunnen vallen. Toch een paar flinke wonden. Erger nog, na enkele dagen heb ik nog steeds veel last, word ik enorm stijf en trekt de pijn als een nomade door mijn lichaam. Kijk, dat was toch echt anders, toen ik twintig was. Destijds had ik hooguit een dagje een beetje last. Zo zijn er legio voorbeelden van wat vroeger fysiek geen probleem was, maar nu toch wel iets om bij stil te staan.
De klachten nemen toe. Grote en kleintjes. Al sinds mijn jeugd zijn mijn voeten een probleem. Er werd mij ooit verteld op mijn veertigste niet meer te kunnen lopen. Goed, het is wel wat minder, maar ik loop nog steeds. En dit jaar hoop ik mijn zestigste verjaardag te vieren.
De slijtage, de veroudering, de teerheid van het lichaam. Bij de een meer, de ander is er helemaal niet mee bezig. Toch zal de tijd ons inhalen. Iedereen gaat het merken. Veel mensen groeien psychisch met hun lichaam mee. Veel, maar lang niet iedereen. Een kleine categorie, die nog steeds psychisch "jong" blijft, maar zich niet het oudere lijf realiseert. Op televisie was er zelfs een serie over: hotter dan mijn dochter... Maar goed, ik heb geen behoefte onsmakelijke voorbeelden te noemen, dus laat dat soort maar even voor wat het is.
Zelf ben ik mening dat ik mij moet vertonen, zoals mijn leeftijd in grote lijn in geeft. Op dat vlak zijn er nog mogelijkheden te over. Overigens, mijn hele leven heb ik altijd stil gestaan met hoe ik naar buiten toe over kom en of dit (naar mijn normen) verantwoord is. Ik kan er inderdaad bij lopen als een oude zak, maar ook als een vlotte linkse intellectueel. Wat dat betreft is er in al die jaren geen reet veranderd, de mode daarentegen wel.
Hoe wrang ook. Er zit niks anders op dan mijn lot met trots te dragen. Het lijf van een oude vent. Ik mijn hoofd zal ik zo veel, en lang, als mogelijk dat jochie blijven. Een combinatie die ik helaas niet altijd naar buiten toe kan tentoon spreiden. Maar goed, weer ruim 600 worden. Ik ben er een beetje moe van. Mijn ideeën groeien de pan uit, maar mijn blogs worden langzaam steeds korter. Op zich ook wel weer een uitdaging...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten