Voor de
oplettende lezer eerst nog wat feiten. De reis zijn we gestart om 7 uur in de
ochtend en beëindigd, ’s avonds 7:15 uur. Hiermee zijn wij exact een week
onderweg geweest, waarbij wij de laatste dag exact 12 uur onderweg geweest
zijn.
Inmiddels
merk ik wel dat dit soort feiten en feitjes mij in toenemende mate minder doen.
Het is allemaal wel goed zo. Nee, inmiddels zijn een paar dagen in het Turkse
land en hier ligt nu mijn leven, even. Het laatste woord is overigens een niet
nader te definiëren rekbaar begrip. Hierbij moet ik direct denken aan de dames
van de RABO bank; de een die het had over emigreren, de ander over vakantie
(beiden met een zekere afgunst in hun stem). Mij is nu al duidelijk: dit is
geen vakantie. Eveneens om te emigreren hebben wij veel te veel achter gelaten.
Het leven ligt nu dus even hier, maar Nederland zal met zich enige regelmaat
moeten instellen op mijn aanwezigheid binnen de landsgrenzen. Formeel zelfs
vier maanden per jaar.
Het
nadeel in Turkije is dat ik met alles heel snel afdwaal. Het gaat om het hier.
Het uitladen van de aanhanger, dinsdag de eerste klus. Dan denk je niet zoveel
mee te hebben genomen, pak je uit en denk je: mijn hemel wat hebben we veel
mee. En dat niet alleen. Alles moet gesjouwd worden en dan merk je dat vrijwel
alle dozen en plastic bakken overmatig ingepakt zijn, wat betreft het gewicht.
Met het Turkse tempo besef je dat je een dag aardig kan vullen met
bovengenoemde activiteiten. Veel pauzes zijn noodzakelijk, maar al spoedig was
de aanhanger leeg. Ja, zelfs enkele spullen vonden al hun plek. Zo was ik blij
met mijn stereo installatie… alleen miste ik twee belangrijke zaken; een
stekker, en een tulpstekker. Boven het
bed opgeblazen, daar wij vooralsnog onze aanwezigheid op kampeerniveau dienen
te houden. Voordeel is dat er een elektrisch pompje op zit. Vervolgens last van
de hitte. Geen wind, dus erg benauwd. Achteraf bleek het ook nog eens van de
warmste dagen van het jaar te zijn geweest. Gelukkig waren mijn zwager en
schoonzus uitermate behulpzaam, tevens werden wij uitgenodigd de maaltijd
gezamenlijk te nuttigen, bij hen op de berg. Overigens heeft u een tuin waar u
met een BMW nauwelijks naar boven komt, door de klim in de tuin en een scherp
bochtje? Mijn schoonzusje dus wel!
Na
het eten zat de eerste dag er feitelijk alweer op, om ons door het nachtelijke
te worstelen richting tweede dag. Ook de tweede dag was voornamelijk
thuisgebonden. Dingen een plaatsje geven, lampjes regelen, boodschapjes doen en
kennis maken met onze buren. Dit hadden wij de eerste dag al gedaan, maar
ditmaal werden wij uitgenodigd voor de borrel. Aardige mensen uit Zweden,
gastvrij en redelijk dranklustig. Dat past wel bij ons. Minder bij het
landelijk politieke beleid alhier. Dat bleek niet echt een probleem. Wel leidde
dit tot mijn eerste Turkse kookkunsten; een eenpansgerecht met bulgur. Omdat
onze buren andere plannen hadden bleef het wel een maaltijd voor twee. Nog
geslaagd ook.
Ondanks
dat ik de hele dag bezig was geweest, wederom met de nodige pauzes, lijken de
dagen om te vliegen. Dag twee zat er alweer zo goed als op. Wij vleiden ons
neer op het luchtmatras, maar later de deze nacht miste ik mijn dierbare. Zij
bleek een koelere nachtplek te hebben opgezocht, eerste op de waranda, daarna
in de woonkamer. Dat was de tweede nacht alweer. Of volgde die tweede nacht op
de derde dag? Besef van tijd vervliegt nu al na een paar dagen. Feit is dat ik
haar twee nachten kwijt was.
 |
| Baai van Gocek |
Omdat
er ook spijkers met koppen geslagen moesten worden zijn wij met schoonzus Wilma
naar Fethye gereden, langs diverse tweedehands winkels. Bepaald niet te
vergelijken met de kringloopwinkel in Nederland. Dus hebben we ons toch een
nieuwe koelkast aangeschaft. Wel nog een oud tafeltje en vier bruine plastic stoeltjes.
Hoe snel normen kunnen verschuiven….
Op
de terugweg hebben we de waaier opgehaald en nog wat spulletjes van de berg mee
genomen, waarmee er al enige huislijkheid aan het ontstaan is. Inmiddels had ik
al muziek en mij eerste cd gedraaid: HAIR. Verder scharrel ik wat door de tuin
en heb ik die dag wat lampen opgehangen en enkele felle pitten voorzien van wat
gezelliger licht, zoals een goed Hollander betaamd. Even in de hangmat en
verder vermaakte ik mij prima, ware het niet op het al aangepaste tempo. Reina
zorgde voor de avonddis en eindelijk beschikten wij over internet… een moeizame
verbinding via de Wi-Fi van de buurman. Soms moet je tegen de muur zitten voor
een beetje internet. Maar alles op zijn tijd en de situatie zal zich zeker
verbeteren. Communicatie met de wereld is weer mogelijk, en dat is in deze tijd
toch een essentieel onderdeel van ons bestaan.
De
vierde dag hebben we de laatste spullen naar boven gebracht, ons even als
toeristen gedragen en een biertje gedronken op het terras, maar bovenal ben ik
redelijk vroeg in de ochtend op pad gegaan met de aanhanger, om de koelkast op te halen. De verkoper zag
waarschijnlijk voor het eerst van zijn leven sjorbanden, want na honderd meter
schoof het apparaat al over de kar. Uit zicht gestopt en alles even echt goed
vastgemaakt om de komende dertig kilometer veilig te overbruggen. En ik sta nog
niet voor de deur, of mijn zwager stond achter mij. Dus konden Hassan en ik
snel het pronkstuk naar binnen tillen.
Nu
ben ik dus al in de war. De dag van aankomst aten we in het dorp. Dag 1 bij
Wilma op de berg, dag 2 kookte ik, dag 3 kookte Reina. Op de een of andere
manier zit ik dus nog bij ons derde dag. Dag 4 heb ik namelijk wederom in de
pannen geroerd. Dag vier was trouwens eindelijk een zeer passieve dag. Aan het
eind van de ochtend wilde ik even liggen en vervolgens heb ik drie uur
geslapen. En gedroomd. Het laatste fragment was een orgasme in een hokje in een
klooster. Op het punt van het orgasme opende ik de deur en er kwam zoveel vocht
uit mij dat ik de vier glurende nonnen bevochtigde. Tja, dan wordt het tijd om
op te staan. Dat deed ik ook maar, alhoewel er verder niet veel uit mijn handen kwam. Nog even
lekker gelezen in de hangmat en gekookt. Ik begrijp de titel van Remco Campert steeds
beter: het leven is verukkelijk…
 |
| de winkelstraat |
De
volgende dag stond weer in het teken van de activiteit. Tenminste… bij een
temperatuur van 32 graden is er niets aan de hand, maar bij een
gevoelstemperatuur van 42 graden moet je toch iets rustiger aan doen. Dat hebben
we al twee dagen en duurt waarschijnlijk nog een dag. Volgende week schijnt het
weer “gewoon” warm te worden. Op zich heb ik daar overigens geen enkel probleem
mee. Zo begon de dag met de gang naar de bakker en een kopje koffie. Overigens
na weer een nacht apart slapen, daar het balkon mij te krap is.
Na
wat gerommel heb ik van een oud pallet en oud hout een tafel gemaakt (naar een
idee van Reina!). Met karton de ontbrekende delen afgeschermd en ons plastic
kleedje op maat vastgeniet. Vervolgens nam Reina haar naaimachine en
vervaardigde vier gordijnen, welke inmiddels ook al hangen. Na wat gelezen te
hebben ben ik even in de hangmat gaan liggen. Volslagen in slaap gevallen…
Gewekt door het stugge geblaf van Noah en op mijn horloge kijkend werd
duidelijk dat het inderdaad etenstijd was. Reina was overigens weg. Een vreemde
gewaarwording, daar ik dit alhier niet eerder mee heb mogen maken. Veelal ben
ik diegene die even weg is.
Al
met al zitten onze eerste vijf dagen er op; de eerste werkweek… Nou ja, van het
weekend gaan we gewoon door, want dat fenomeen kennen we hier niet. Vandaag
trouwens nog wel telefoon van de RABObank gehad. De meneer gaf aan dat hij een
positief advies uit zal geven, opdat de woning verhuurd mag worden. Zal het
leven dan nu echt langzaam een positieve wending krijgen? Vast wel!
Noah, blaffen, hangmat,
 |
| De volledig gerecycelde tafel |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten