25 augustus 2019 verblijven wij 5 jaar in Turkije. Destijds
vertrokken met auto en aanhanger, drie honden, een kat, en een minimum aan
huisraad. Een economische vlucht uit ons eigen land, om toch een enigszins
menswaardig bestaan te kunnen leiden.
Dat is gelukt. Nu vijf jaar verder, in onze derde Turkse
woning, hebben we alles redelijk op orde. Daarnaast een klein appartement in
Nederland, waar vooral mijn vrouw zeer regelmatig verblijft. Kijkend naar de Turkse
woning, welke wij momenteel huren, geeft dit de indruk dat we rijk zijn. Ja,
rijk van binnen, maar niet in de knip. Van die rijkdom genieten we. We hebben
er hard voor gewerkt. Er is een zwembad met en mooi terras en de tuin heeft een
geweldige uitstraling. Kortom, het mag best een paradijsje genoemd worden, wat
wij hier gecreëerd hebben,
En toch ben ik verdrietig. Natuurlijk, het leven in Turkije
biedt niet wat onze voorkeuren heeft. We missen cultuur, een stuk gezelligheid
en afwisseling. Desalniettemin is dat niet wat mij verdrietig maakt. Er speelt
een liedje door mijn hoofd: Vriendschap is een illusie, een pakketje schroot
met een dun laagje chroom…van Het Goede Doel, uit 1982.
Sinds wij hier “wonen” zijn er maar weinig mensen, uit
Nederland, langs geweest. De dochters, een aanvankelijke kennis (wier vrouw wij
met hun eerste komst nog niet eens kenden), die inmiddels wel een vriend
geworden is en de vrouw van een ex-collega. Verder een vriendin, die in Turkije was en even langs
geweest is, evenals de ex van mijn vrouw. Maar vrienden, of mijn familie…
Redenen kan ik niet echt verzinnen. En wat ik aan redenen
heb vernomen zijn, in mijn ogen, vooral drogredenen. Om te beginnen, een retourtje Turkije is
rechtstreeks en relatief goedkoop (voor 250 euro kan je, met een beetje
slimheid, een retour hebben).We halen en brengen van het vliegveld, hier 30 km
verderop. Hier zijn in principe geen
extra kosten, wanneer je dat niet wilt, of kan betalen. De genoemde redenen kan
ik dan ook niet als plausibel labelen. Meestal zijn het vage reacties of blijft
men gehuld in stilte, maar altijd is er een (onderhuidse) sfeer van: bekijk het
maar, ik kom niet. Dat doet mij veel pijn. Als vrienden van mijn vrouw mij niet
mogen, of omgekeerd, is dat geen reden. Iets dergelijks mag een echte
vriendschap niet in de weg staan. In Nederland ga je ook om met de relaties van
je vrienden. Een vriend van mij woonde op Curaçao. Ik mocht zijn vrouw niet en
het klikte ook niet. Toch ben ik blijven komen. Ik kwam voor hem, niet voor
haar. Wanneer ik bij hen was zorgde ik er voor dat het gezellig bleef. Daarbij
ben ik van mening dat de relatie van jou vriend absoluut niet ook jou
vriend(in) hoeft te zijn. Bij een goed vriendschap accepteer je de partner.
Eén vriendenstel zou komen en hadden het al in hun meer
jaarlijkse planning gezet. Nog een jaar, dan zouden ze komen… Het heeft niet zo
mogen zijn, daar beiden voordien overleden. Een andere vriend hadden we zelfs
een ticket aangeboden… We hebben hem niet gezien. Mijn familie stelt mij
evenzeer teleur. Alleen van mijn oudste broer kan ik mij indenken, waarom hij
niet komt.
Iedereen is natuurlijk vrij te gaan en te staan waar ze
willen, maar wanneer ik hoor dat vrienden wel naar Griekenland gaan of zijn
geweest, en soms zelfs Rhodos, hier 100 km vandaan, dan doet dat toch zeer.
Hier hebben wij niemand gezien. Niemand heeft bij ons
gelogeerd, niemand in een logement dicht
bij ons (wanneer je het niet prettig vindt bij iemand in huis te zitten). Zon,
zee en oude cultuur is hier genoeg. Wandelen en ritten maken is allemaal
mogelijk. Allemaal omstandigheden waar men zo graag naar op vakantie gaat en wat
men opzoekt. Maar hier blijft het stil.
Mijn verdriet is ook gebaseerd op een forse teleurstelling. Wat stelt familie
voor, wat stelt vriendschap voor? Is het echt uit het zicht, uit het hart? Gaan
we zo fragmentarisch met elkaar om tegenwoordig? Is vriendschap dan inderdaad
een illusie? Heb ik wel vrienden, en is het niet zo dat mijn vrienden mij op de
een of andere manier gedogen? Of ben ik zo’n eikel, dat ik wel zo trouw aan
vriendschap hecht. Dat ik wel met regelmaat van mij laat horen… Ik kan er de vinger niet opleggen. Maar dat
kutliedje blijft de laatste tijd maar door mijn hoofd spelen. En ja, het zou
gewoon heel tof zijn wanneer mijn (onze) vrienden eens langs komen. Hier logeren,
of even verderop. Dat ik het gevoel heb dat men mij ook als vriend ziet. Je
hoeft elkaar niet iedere dag te bellen of te schrijven, maar laat überhaupt
eens wat van je horen uit eigen beweging. Mijn familie is klein. Van een broer
hoor ik af en toe wat, maar verder blijft het stil. Mijn neef en nicht laten
ook niets horen. Ben ik dan zo een enorme lul? Je zou het haast gaan denken… Mijn verdriet brengt twijfel. Twijfel in de
mens, vooral in hen waarvan je denkt dat ze dicht bij je staan. Vriendschap…
inderdaad een illusie?
Er zijn meer mensen dan vrienden. Voor mij blijf je een bijzonder mens. Een vriend kan veel waarde hebben maar dat ik van jou heb mogen leren is voor mij van onschatbare waarde.
BeantwoordenVerwijderenEen heftig stukje Ernst, maar het is inderdaad zo. Wij hebben dat ook zo ervaren en nu nog steeds. Wij missen jullie wel en zijn echt niet in staat om al 2 jaar weer niet op vakantie te gaan. Het leven in Nederland is echt heel duur en nog duurder dan het al was. Lieve groetjes van ons.😘
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Sabine, Ilkay en kids.
Verwijderen