2018

Ja, het jaar 2018 loopt ten einde. Weer een jaar voorbij en op de een of andere manier is dat altijd weer een reden om terug te kijken. Wat er allemaal voor spectaculairs is gebeurt, welke bekende mensen overleden zijn, de sportvelden van het jaar, het woord van het jaar en noem maar op. Ondertussen zenden we de beste wensen naar familie en vrienden. Met altijd het beste voor het nieuwe jaar. Met dat laatste doe ik ook mee. Vroeger maakte ik mijn eigen kaarten, printte ze, of liet ze zelfs drukken. Tegenwoordig maak ik nog wel een kaart, maar worden ze verspreid via de mail, WhatsApp, Messenger en Facebook. Tijden veranderen. Maar het jaar... Wat brengt een jaar? Min of meer het zelfde als wat alle jaren brengen. Toch koesteren we hoop op een beter jaar, iets wat meestal valse hoop is. Ieder jaar ontvallen ons dierbaren, gebeurt min of meer dezelfde ellende en kennen we dezelfde vreugde en tegenslag. 2018 is dan ook geen opzienbarend jaar. Een jaar, bijna als alle anderen. Natuurlijk, we hebben Loulou verloren door een slangenbeet, maar dat maakt het jaar nog niet.

Wanneer ik op mijn leven terug kijk zijn er eigenlijk maar drie jaren, die ik echt als een bijzonder jaar weet te duiden. En in alle drie de gevallen gaat het om positieve jaren.

1976: mijn meest geweldige jaar en het jaar waarin ik het meest meemaakte. Het jaar dat ik de middelbare school verliet..., wel zonder diploma. Het jaar dat ik met de auto van mijn moeder op vakantie ging en moest werken om terug te komen. Mijn korte periode in Rotterdam waar ik alles deed wat verboden was. En het jaar dat ik het ouderlijk huis verliet en in "van Ouds het Raadhuis" ging wonen. Bovendien was het een van de warmste (Nederlandse) zomers uit mijn bestaan.

2010: het jaar waarin ik (eindelijk) trouwde. Het trouwen stond behoorlijk centraal, maar het huwelijksfeest zelf was ook absoluut memorabel. Het jaar ook, dat ik in de politiek echt actief werd, met een raadszetel. Het jaar dat ik werkloos raakte en nooit meer aan een reguliere baan zou komen. Onze geweldige huwelijksreis naar Cuba. Ook verloren we dat jaar Joop. Behalve de omstandigheid van zijn dood, was het vooral ook het moment, kort voor ons trouwen. Voor de begrafenis zijn we naar Curacao afgereisd.



2014: in een heel ander opzicht een memorabel jaar. We werden grof uit de politiek geflikkerd, ik raakte mijn laatste inkomen kwijt, maar konden ook niet meer in ons huis blijven. Het leven keerde 180 graden. Vrij spontaan reden we naar Turkije. Gedurende een week, samen met onze levende have. 2014 was een absoluut keerpunt en tenslotte werd Reina ook nog ernstig ziek. En ondanks dat dit jaar zoveel negatieve aspecten kende en een volledig nieuw leven inluidde, zaten we wel in Turkije...



Van de 62 jaar kan ik dus maar drie echt opvallende jaren benoemen. Natuurlijk zijn er veel dingen in mijn leven gebeurt, heb ik veel meegemaakt, vereist, verliefd geweest, ellende en verdriet gekend, maar nooit was dat te koppelen aan een kalenderjaar, de drie genoemde jaren uitgezonderd.

Ondanks alles kijk ik met een goed gevoel terug op mijn leven. Natuurlijk hoop ik nog een poos mee te gaan, maar tot nu toe mag ik niet klagen. Al met al heb ik best een kleurrijk leven achter mij liggen. Dat geeft overigens wel aan, dat er ook een zekere kentering lijkt te zijn. Of dat de leeftijd is, of de omstandigheid..., geen idee. Ergens vind ik mijn leven wat saai en gezapig geworden. Het gevoel dat ik dingen mis, maar ook minder zin heb in bepaalde zaken. Financieel hebben wij het krap en ik merk dat het ontbreekt aan perspectief weer een "luxe" leventje te kunnen leiden. Een baan zit er ook niet meer in. Gelukkig heb ik nog het schilderen en ook mijn hobby's. Vervelen doe ik mij niet, maar er zijn ook vele zaken waar ik niet meer op kan en mag hopen. Wat dat betreft moet ik wel blijven dromen. En ik blijf dromen... Dus, misschien wordt volgend jaar toch weer een goed jaar. Laten we het hopen, dat er weer wat leven in de brouwerij komt. En daarom wens ik iedereen fijne feestdagen en bovenal een heel goed 2019!