Zo was ik een keer voor mijn werk in België geweest en moest 's middags een lezing bijwonen, we waren laat en zo kwam ik vooraan in een Carré-opstelling te zitten, geheel aan de linkerkant. Al snel zat ik te knikkebollen. Vrijwel de gehele zaal aanwezigen sprak er lang over, dat ik in slaap was gevallen. Toch heb ik het hele verhaal gehoord, maar kon eenvoudigweg mijn ogen niet langer open houden.
In de tijd dat ik nog jonger was en bij vrienden op visite ging kwam het ook met enige regelmaat voor, dat ik langzaam wegzakte in een soort van " half slaap".
De periode dat ik dagelijks forensde was niet zonder gevaar, uitgezonderd de periode in de trein. Wel werd ik tweemaal in Breda wakker in plaats van op station Blaak (Rotterdam) uit de stappen. Nee, in de auto was het soms linke soep, vooral omdat het niet altijd mogelijk was tijdig een parkeerplaats op te zoeken. Overigens staat het, negatieve, record op de terugreis na een dagje Antwerpen. Op de A4 viel ik ter hoogte van Leiderdorp "in slaap" en werd pas weer helder bij de openbare verlichting bij de afslag Leimuiden. We zaten wel met vier man in de auto.
Het is iets, waar ik last van heb, maar absoluut niet trots op ben. Misschien heb ik er wel een zeker schaamtegevoel over.
Ja, overal kan ik zo maar in slaap vallen, dan wel dat mijn ogen dicht vallen. Soms kan ik het verbergen, alhoewel het vaker voor komt, dat ik dénk dat ik het kan verbergen. En daarbij laat ik op mijn omgeving geen goede indruk achter. Ooit verweet een lief mij op haar borsten in slaap te zijn gevallen, tijdens het bedrijven van de liefde. Opvallend, want wanneer ik fysiek actief ben heb ik er nooit last van. Wanneer ik schrijf of schilder wel. Dan kan ik ook opeens mijn penseel laten vallen of doelloos over het canvas laten glijden. Schrijven en schilderen is natuurlijk ook minder fysiek en vooral een psychische activiteit.
Een mens zit raar in elkaar, zo ook ik. Geen idee hoeveel mensen hier last van hebben. En evenmin hoe je het noemt. Het lijkt een beetje op narcolepsie. Het is het vast niet. Überhaupt wil ik er geen etiket op plakken. Zinloos, want ik vrees dat er niet veel mee veranderd. Inmiddels heb ik er redelijk mee leren leven. Wel realiseer ik mij dat ik überhaupt makkelijk en veel kan slapen. Slapeloosheid door omgevingsfactoren is mij dan ook vreemd, zoals dat ik een keer in een Boeing 747 heb staan slapen tegen de toilet deur.
Ik kan dus veel en vaak slapen, maar ben geen lang slaper. 'S nachts ben ik er regelmatig uit en tegen uitslapen kan ik ook slecht. Ik heb zelfs enkele periodes gekend van vrij weinig slaap. Tijdens mijn vakantiereizen in Thailand en Costa Rica bijvoorbeeld. Ik sliep gemiddeld iets van vier à vijf uur. Het waren beide ik groepsreizen. Telkens bleef ik tot het laatste wakker. Alles wilde ik mee maken, en dan was ik er om vijf/zes uur weer uit. In Thailand heb ik,mals enige van de groep, het ochtendritueel mee gemaakt dat de Boeddhistische monniken in rijen door de stad liepen met hun bedelpotten. Indrukwekkend in het nog diffuse ochtendgloren, zittend op het stoepje voor het hotel.
In Costa Rica daarentegen zat ik in alle vroegte voor m'n logde en zag hoe het terrein in bezit genomen werd door dieren, die je normaal nooit zag, of zelden. Een soort mini hertje op een paar meter, een gordeldier op nog geen meter afstand. Onbeweeglijk zat ik daar, volop genietend.
Na deze reizen moest ik inderdaad wel extra "vechten" op bepaalde (noodzakelijke) momenten wakker te blijven en pakte ik de eerste weken vrijwel iedere mogelijkheid aan korte slaapjes te doen, ter aanvulling van de reguliere nachtrust.
Bij andere vakanties en reizen heb ik de ervaring van de super korte nachten niet. Bovendien maak ik dan wel mijn middagdutjes. Heerlijk, soms maar tien minuten en dan was ik er weer helemaal.
Al die jaren gaat het 't zelfde, alhoewel ik tegenwoordig te horen krijg dat het met mijn leeftijd te maken heeft. Dat kan ik in ieder geval uitsluiten.
En nu..., nu heb ik wel weer behoefte aan een klein tukje....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten