De laatste voetbalwedstrijd, welke ik geheel gezien heb, in het echt, moet ergens halverwege de jaren zestig zijn geweest. Het was een wedstrijd in het Telstar stadion, tegen wie weet ik niet meer. Ik was met Jan Wiebe van Veen en zijn vader, en broers. Het was een grote opgaaf. Vond er weinig aan en heb het ook niet meer herhaald. Drukte op de tribune en een hoop herrie. Het was wel mooi zo.
Tot vandaag. FC Göcek. En ik ben helemaal enthousiast. Eigenlijk een beetje toeval. Onze vriend, Caner, speelt in dit elftal. Hij had aangekondigd dat de wedstrijd plaats zou vinden. Helemaal vergeten, maar we waren op tijd op de markt. Aangekomen daar zag ik die jongens op het veld staan. Oeps, de voetbalwedstrijd. Dus, na de markt, wij de tribune op. Ondanks dat het een amateurclub is, staat er een redelijk forse tribune. We zijn bij de ouders van Caner gaan zitten en ook zijn zusje Gaye was over gekomen uit Istanbul.
De tribune was half leeg. Opvallend was dat de helft van het publiek kleine nootjes zat te kanen, waarvan de schilletjes de grond van de tribune bezaaiden. Op het veld gebeurde niet veel. de wedstrijd zou om twee uur beginnen. Niet dus. Gedoe en ik begreep dat de scheids de lijnen niet goed vond. Meten en met een zak kalk nieuwe lijnen uitzetten. Het strafschopgebied werd een beide zijden uitgebreid. Bij het doel van de tegenpartij werden dezelfde handelingen getroffen.
Om half drie begon de match. De tribune was een stuk voller en rond het veld stond ook heel wat publiek. Even buiten de zijlijnen stonden diverse Jandarma's in groepjes van twee. Ook bij de tribune. Ik schat zo'n tien man. Grappig, bij een amateurwedstrijd zo veel "politie". Beide elftallen kwamen zich voor de tribune opstellen. de arbitrage in het midden. Opvallend was dat de grensrechters beiden vrouw waren. Uit Nederland ken ik dat niet, terwijl ik toch heel wat beelden van amateur voetbalgeweld heb voorbij zien gaan op de televisie.
Amper na het fluitsignaal begon het geschreeuw van de supporters. Heel wat opgewonden standjes. Nummer 10 van de tegenpartij liep te kloten, liet zich vallen, kreeg een strafschop mee, en het werd bijna knokken op het veld. Aha, dat was dus de stemming tussen de lijnen. Inderdaad. De scheidsrechter floot wanneer het niet nodig was, en niet wanneer hij wel moest fluiten. Iets wat voor diverse opstootjes tussen de diverse spelers zorgde. Op een uitermate rommelig moment (het leek wel of er 22 spelers zich in het strafschopgebied bevonden) werd er gescoord. Door de tegenpartij. Gejoel vanaf de tribune. Inmiddels waren er al drie gele kaarten gevallen, waarvan twee geheel om onduidelijke redenen.
Het spel werd langzaam ruiger en ruiger. Heel wat spelers kwamen op het groene tapijt terecht. Het EHBO mannetje is absoluut de persoon geweest, die vandaag het meest gerend heeft. Dat heeft hem dan ook groot applaus opgeleverd.
In het laatste kwartier van de eerste helft scoorde de thuisclub. Zo waar met een prachtig schot, waarvan ik aanvankelijk dacht dat het hartstikke mis ging, maar nee hoor, hij zeilde langs de keeper het doel in. De tribune was niet meer te houden en ik stond even hard mee te juichen en te joelen. "We" stonden gelijk!
Na de pauze kwam alles het veld weer op. Ondertussen zaten we nog steeds in het warme zonnetje, nootjes te vreten en water te drinken. Ons dorp begon duidelijk beter voetbal te laten zien, en de tegenpartij bleef zich vrij agressief opstellen. Nummer 15, van die gasten, werd met een rode kaart het veld uit gestuurd. De reden was wat onduidelijk, maar het was al eerder een ettertje gebleken. Net als nummer 10. Er werd wel meer gevoetbald, maar resultaten bleven uit. Spelers werden op de grond gekwakt en de meute liep als een blok heen en weer. Amper een kwartier voor einde scoorde Göcek nog een keer. 2-1! Terecht, naar mijn mening, want ze speelden wel de beste partij. De gasten werden hierop nog agressiever en ja hoor, ettertje nummer 10 kreeg ook rood. Het aantal gele kaarten overigens was niet meer te tellen, het publiek niet meer te houden. Een paar honderd coaches en enthousiaste supporters. Daartussen herkende ik vele dorpsgenoten.
Tegen het einde van de wedstrijd ging de zon schuil achter de berg. En na een prachtige aanval scoorde onze jongens voor de derde maal! Een goede aanval, juist afgewerkt. Een terechte overwinning.
Met bijna tien minuten extra speeltijd klonk het eind signaal. En masse kwamen de thuisspelers naar de tribune en voerden een showtje op. Het publiek werd helemaal gek. Op de achtergrond ging de scheidsrechter richting kleedkamer..., omgeven door zes Jandarma's. Overigens ook tijdens de wedstrijd dreigde de Jandarma nog een keer in te grijpen, maar de agressie bleef toen net binnen de perken. Nu was duidelijk waarvoor de heren gekomen waren. Overigens in de pauze moesten zij nog even optreden op de tribune. Naar ik vernam inzake een beschonken toeschouwer.
De show was over. De laatste spelers gingen richting (nog afgebouwde) kantine/kleedruimte en de mensen verlieten in hoog tempo de tribune. Auto's en scootertjes reden weg op een nogal chaotische manier. De wedstrijd zat er op. Ook wij liepen naar onze auto. Een beloofde wedstrijd, maar eigenlijk niet meer verwacht. We hebben genoten en fanatiek de wedstrijd uit gekeken. De laatste echte wedstrijd zag ik destijds op Cuba. Met een grote kuil in het veld. Ook hier echter een heel andere voetbalsfeer, als in Nederland. Turken zijn snel op hun teentjes getrapt, ook op het veld, maar het is ook zo weer goed. Het publiek bestaat uit heethoofden, maar na afloop vertrekken ze in alle kalmte.Ik ga nog eens echt van voetbal houden....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten