Telkens wanneer wij naar Fethiye rijden, naar Dalaman of gewoon afzakken naar Göcek zeggen we het tegen elkaar; wat leven wij hier toch mooi. En wanneer ik alleen afdaal mummel ik het in mijzelf. Natuurlijk is het hier geheel anders dan Nederland. De vegetatie. Zelfs in de winter overheerst het groen. Daartussen geweldige herfsttinten. Alleen de populieren staan bladerloos recht op en tornen overal bovenuit. Maar door de zon hebben de takken een schitterend effect tegen de stralend blauwe luchten. Straks maken de meeste herfstkleuren weer plaats voor fris groen, zonder dat de takken volledig kaal worden. Het is niet alleen de vegetatie die telkens zinnenprikkelend over komt. Onderweg gaan wij voorbij aan kleine kloven, rotspartijen en afgravingen (dan wel grondverzakkingen). Juist nu de zon relatief laag staat zijn de lichteffecten geweldig en groots. En ieder uur ziet alles er geheel anders uit. Het hele landschap verandert met de stand van de zon. Dat is goed te zien aan de kust. Het licht op het water en de zon op de bergen en baai bij Fethiye. Lage nevel, berg, mist. Soms alleen wolken rond de top, of er vlak onder. Vaag, als een Japanse prent, of strak als getekend met een heldere inktpen. Nee, werkelijk geen dag is het zelfde. Voor Yaniklar, op de pas, is een uitzichtpunt. Wat kleine eilandjes en de landtong van Fethiye. Telkens weer de aanblik als uit een sprookje. Dagelijks vertoont dit uitzicht andere kleuren. In de winter, zomer en voorjaar. En in de herfst natuurlijk. In feite heb ik dit punt nog nooit twee keer er het zelfde uit gezien.
Maar, het meest bijzondere zijn toch wel de vergezichten. De topper is wanneer je uit de tunnel bij Gocek komt. OP een bepaald moment, tijdens de afdaling naar het dorp zie je achter de heuvels een grote berg, met sneeuw op de toppen. De berg lijkt zich er vlak achter te bevinden, maar ligt ruim 90 kilometer achter Fethiye, dus ruim 130 kilometer vanaf dit punt, maar op de een of andere manier lijkt ie dichtbij. Voorbij Yaniklar kan je dezelfde berg ook goed zien, en dan lijkt ie juist heel ver weg te zijn. En dat is natuurlijk geweldig. Vanaf de tunnel kan je dus een berg op een afstand van Haarlem naar zeker Rotterdam, uitstekend zien. Ga eens na, je staat op de V&D van Haarlem en je kijkt in de verte, daar zie je dan Rotterdam! Nee, wij zijn al blij, wanneer je Amsterdam een beetje kan zien. Dat heeft natuurlijk alles te maken met ons vlakke land. Daardoor echter dat wij juist weer zo enorm kunnen genieten van al die vergezichten, waar wij hier mee geconfronteerd worden.
Vanaf het balkon van mijn schoonzus kan je Rhodos zien liggen. Ruim tachtig kilometer ver. Meestal niet erg helder, maar er zijn van die dagen dat je bijna de kleuren van de bergen ziet. In de avond zie je veelal de lichten van Rhodos stad helder. En overal, tussen de heuvels door zie je hoge bergtoppen op grote afstanden. Zeker omdat wij Hollanders zijn, maar die vergezichten zijn iedere keer weer een groot genot.
In mijn leven ben ik ook regelmatig in Zwitserland en de Alpen geweest. Ook daar heb je schitterende vergezichten en prachtige bergen. Toch is dat anders en ondanks het overweldigende karakter maakt het daar minder indruk. Zelf ben ik van mening, dat dit te maken heeft met het ontbreken van de zee. Hier in Turkije zitten we aan de kust. Daardoor heb je de uitgebreide vlakte van de zee, heuvels en daarna bergen. In de Alpen is alles hoog, behalve wanneer je op een top bivakkeert, zoals bij de JungFrau Joch.
Hier zij de dagen gevuld met oogstrelende beelden. Vergezichten en vegetatie, de combinatie van de afwisseling in het landschap en de natuur. Ja, ieder moment kunnen wij hier genieten van onze omgeving. In Nederland kende ik dat nog wel, wanneer ik op mijn scootertje naar vriend Jan reed, langs de duinen en de ruïne van Brederode. Op zoek naar wilde herten en reeën, runderen en paarden. Op die weg genoot ik ook wekelijks, maar verder was het oogstrelende in Nederland, dagelijks, beperkt tot details, welke je onderweg tegen kon komen. En dat is toch echt anders dan hoe het hier is. Misschien speelt ook mee, dat de zon hier zo veel vaker schijnt. Op dit moment zitten we in de periode van de donkere dagen voor Kerst. In Nederland..., daar wordt het rond de klok van 9 uur echt licht en ruim voor vijf uur dienen de lichten weer ontstoken te worden. Hier is de dageraad om zeven uur en wordt het pas echt donker om half zes (we hebben wel de pech dat de zon vanaf 3:15 al schuil gaat achter de berg). Alleen het verschil in daglicht tijd maakt al veel uit. Maar ook de somberheid van de vele bewolking, regen en mist ontbreekt hier. Meer dan drie dagen bewolking hebben we hier nog nooit gehad, zonder dan ook de zon weer te zien. En zelfs nu kan je in de volle zon heerlijk buiten zitten en voel je de kracht van de zon. Al deze componenten maken het leven hier toch wel heel plezierig. Natuurlijk speelt het mee, dat wij er ook oog voor hebben. Er zijn zat mensen die de schoonheid, waarmee zij omgeven worden, niet opmerken. Ik begrijp dat nauwelijks wanneer ik weer onderweg ben en geniet. Geniet van de natuur en de vele (wisselende) vergezichten. Op dit moment zit ik te typen met een stille glimlach. Zelfs wanneer ik er over schrijf..., zelfs dan geniet ik er nog van. Ik wens wat dat betreft iedereen dat gevoel van genieten. Maar nu beperk ik mij, uit nood, maar tot iedereen een goede en gezellige Kerst te wensen. Volgend jaar wens ik iedereen zo'n moment van genot toe, genot dat ze halen uit hun omgeving.... Een vergezicht in 2016!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten