Tja, dan staat blog 48 al op de website, en blog 47 laat op zich wachten.zoveel blogs, dat je de tel soms even kwijt bent. Dit blijft dus wel gewoon nummer 47, al is de verschijning na 48. Het gemiddelde van een blog per week lijk ik overigens niet te redden. Net niet.
Ik wil het hebben over bloed, zweet en tranen. Alles in de meest letterlijke zin van het woord. Verhuizen, klussen en zelfs tuinieren leiden tot bloed. Gisteren jog gutste het rode vocht uit mijn scheenbeen. Wat er precies gebeurde weet ik niet meer, maar ik vrees dat mijn grond hakker in mijn been is geslagen. Wat je in Nederland met een schep doet, voer je hier uit met zwaarder materieel. Wat ik het meest gebruik is een soort grondbeitel. Op een veertig centimeter lange steel, een zware ijzeren kop, met een scherpe punt naar beneden. Verdomd scherp. Toch leidt niet alleen het onbekwaam omgaan met dit gereedschap tot bloedverlies. Het lulligste zijn de steekvliegen. Met name wanneer ik ploeter en zweet, in de schaduw, slaan die krengen toe. Nauwelijks te onderscheiden van die andere familie van ze, die de hele dag je lichaam af jassen. Wanneer een steekvlieg toeslaat bijt hij in je vel. Meestal dus een korte pijn. Probleem is echter, dat ze soms zo bijten, dat er een klein stroompje bloed loopt. Dat trekt weer de gewone vlieg aan. Vervolgens zijn er diverse onnozele plantjes, die (wanneer zij in aanraking komen met de menselijke huid) de huid letterlijk open trekken. Dan zijn er nog de opengekrapte muggenbeten en alle andere verwondingen. Het valt mij wel op, dat je hier zo bloed, wanneer je iets doet. Ik kan er niet zo mee zitten. Wanneer bloed vloeit kan dat alleen maar goed voor de bloeddruk zijn, denk ik altijd maar. En waarom zullen ook volwassenen niet in hun sprookjes geloven? Nee, die eeuwige kriebel is veel irritanter. En het kan goed kriebelen hier. Mijn hemel. Met middeltjes probeer je het ergste tegen te gaan, maar niets is lekkerder dat vol met de nagels en flink veel kracht heel snel over de gevoelige plekjes te schuren.
Zweet... Een algemeen gemeengoed hier. Aangezien het enkele maanden, overdag, flink boven de twintig graden is zoekt het lichaam een manier oververhitting tegen te gaan, met aks gevolg een zweetbad. Overigens lijkt de transpiratie niet bij iedere Turk de oververhitting tegen te gaan. De afgelopen week alleen al diverse onduidelijk knokpartijtjes aan mijn blik voorbij zien gaan. Maar ook op andere manieren lijken de Turken snel hun frustraties, agressie, of oververhitting graag te uiten. Naast fysiek geweld is ook het verkeer een prima uitlaatklep. Ga eens in spitstijd in een grote Turkse stad (die je niet kent!) rijden... Wel, het kost enige moeite een dergelijk avontuur zonder blikschade (of erger) te overleven. Daar ik veelal in de slachtofferrol verkeer moet ik behoorlijk gewiekst tussen al het andere blik door. Transpiratie levert mij dat niet op. Behalve dat mij bekend is hoe het hier werkt, heeft mijn Dacia een goed werkende airco. Neen, bij mij heeft zweet écht de functie de oververhitting tegen te gaan, al moet ik toegeven snel last te hebben van het lichaamsvocht. Bij hoge temperaturen gaat mijn warmteregulatie al aan de slag en parelt mijn voorhoofd. In een passieve toestand. Het mag duidelijk zijn dat bij enige activiteit mijn lichaam er uit ziet of ik een oliegevecht (worstelen) aan ga. Een voordeel is dat mijn afwatering over het algemeen geen onaangename geuren verspreidt. In Nederland transpireerde ik duidelijk minder, daar het milde klimaat warme dagen meer als uitzondering, dan als regel aanbiedt. Hier echter is het in het vroege voorjaar overdag al warm. In de zomer blijft de temperatuur mijn huidopeningen open houden. Mijn zweetklieren maken overuren, zeker in de wetenschap dat ik weinig echt op mijn kont zit en duidelijk diverse vormen van activiteit verkies. De zichtbaarheid in mijn kleding is over het algemeen wat dat betreft gelukkig wel weer beperkt. Echter, bij toenemende zwaarte van de activiteit worden de natte plekken duidelijker zichtbaar en nemen in omvang toe. Het vervelende is dat het er snel op lijkt of ik, als een kleuter, mijn urine niet onder controle heb. Juist in mijn kruis wordt het transpiratievocht snel zichtbaar, bij forse inspanning. Het meest extreme was tijdens onze verhuizing. Momenten dat mijn broek volledig doorweekt was.
Veel klussen onderneem ik met ontbloot bovenlijf. Veel Turken daarentegen houden het op het dragen van T-shirts, dan wel overhemden. Een werkdag kost al snel vier tot vijf shirts, indien men niet werkt in een door airco gekoelde omgeving. De echte buitenwerkers blijven de hele dag in het zelfde kloffie. En wanneer je geen verschoning placht te regelen, toch transpireert, ga je echt stinken. Soms zo erg dat hun nabijheid mij een lichte kokhals neiging geeft. Een geur, die ik nog ken uit mijn tijd dat ik in de psychiatrie werkte, waar sommige patiënten dagenlang het water schuwden en het verdomden andere kleding aan te trekken. Een zeer penetrante geur, die je hier ook bij "normale" mensen ruikt. Gezien de warmte, de inspanningen en het aantal figuren die leiden tot lichte braakneigingen kan ik bijna wel stellen, dat de Turk over het algemeen een zeer proper volkje is.
Een ander aspect van transpiratie is dat het diverse soorten insecten trekt. Zoals de al eerder genoemde steekvlieg is met kop en schouders de nummer 1. De mug volgt als een goed tweede. Maar wat te denken van al het andere stekend materieel? Miskito's, wespen en wat al niet meer. Echte stekers, waarvan het gif je huid doet opzwellen, en waar de transpiratie pijnlijk in snijdt, wanneer het zoute lichaamsvocht het steekgaatje overvloeit. Voordeel is wel, dat dit aantal insecten minder voor komt en iets makkelijke op afstand te houden is.
Tranen tot slot. Het leven in Turkije brengt ook tranen. Soms van verdriet, al komt dat gelukkig sporadisch voor. Een enkele keer van geluk. Soms voel ik spontaan de zoute druppels uit mijn ooghoeken rollen, wanneer ik iets moois en wat vertederend is waar neem. In dat opzicht biedt het land voldoende voeding voor een aantal zoute tranen. Toch wint de emotie het op huilgebied. Wat dat betreft ben ik een sentimentele zak, overigens net als mijn vader (een formele man die om de kleinste dingen kon janken). En dan zijn er heel wat aanleidingen. De televisie of film scoren hoog. Een foto of bewegend beeld uit Nederland, mijn directe oude omgeving, kan leiden gesnuif en gedrup. Mensen geven de grootste aanleiding. Wanneer ik mijn stiefdochters van het vliegveld haal, of uitzwaai houd ik het niet droog. Het weerzien van bepaalde mensen doen de tranen barsten. Tranen van emotie. Tranen die je altijd probeert te verstoppen. Omdat anderen dat willen, je anderen niet wil belasten, je jezelf toch groot wil houden. De meeste tranen, in Turkije, worden niet vergoten... Emotie en geluk....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten