De bomen blijven
veelal groen. Zelfs op slechte dagen schijnt de zon wel even. Overdag de
temperatuur van een gemiddelde Nederlandse zomerdag, maar in de avond geurt het
dorp naar hout, wat men in de houtkachels en openhaarden verstookt, omdat het
frisjes is. In de verte toornt een hoge bergtop boven het landschap uit. Vanaf
de boulevard met palmen zie ik hoe de top zich in sneeuw gehuld heeft.
In de ochtend warmt het landschap op. Auto's rijden af en aan. Kinderen
lopen of fietsen naar school. In zekere zin is er sprake van een schooluniform.
Meisjes dragen geruite rokken, grijs met een rode inslag. Op de middelbare
school alleen grijs. Moslimmeisjes, die het geloof openlijk aanhangen, mogen
langere rokken dragen. Langzaam komt het dorp tot leven. Toch is het dorp
anders. Soms zelfs doodstil op de winkelstraat, alwaar men in hun winkeltje zit
te wachten op de klandizie, die maar niet wil komen. Veel terrassen zijn
afgesloten, het meubilair binnen opgeslagen. Ook van het grote aantal
supermarktjes is een deel gesloten en verlaten. Op een enkele (veelal Engelse)
toerist na geen buitenlanders meer. Voor een paar euro inkomsten houdt de een
moedig het winkeltje open, terwijl anderen voor ruim drie maanden gesloten
zijn.
De dagen zijn korter. Even zes uur begint het licht over het land te
vallen, maar om half zes is het donker. De zon warmt de wereld op. In de zon
zitten is zelfs een warme bezigheid. Desondanks ligt het dorp er meestal wat
verlaten bij.
In de ochtend de vaste rituelen en kopjes koffie. Afhankelijk van het weer
is het boodschapjes doen, in het kantoor internetten, of thuis vegen. Iedere
dag veeg je het huis en dweil je de stenen vloeren. Voor twintig euro hebben we
een kleed gekocht. Geeft iets warmte op de kille tegels. Wanneer we erg vroeg
op zijn ontsteken we de kachel. Een grote gasfles met omhulsel. Toch geeft het
een aangename warmte en gezelligheid. Na de koffie is het soms tekenen, soms de
afwas, of was. Er is altijd wel iets te doen. Alles in een gestaag tempo. Soms
rijden we naar Fethiye. Om door de stad te lopen, naar het ziekenhuis te gaan,
dan wel een verblijfsvergunning regelen. Dan rijden we de stad af. Vooral veel
zoeken en wanneer we niet zoeken is het wachten.
Thuis zit ik veel te tekenen. Dan ben ik lekker bezig. Wanneer het droog is
(en de zon schijnt) zit ik op het terras. Bij regen, of kil weer, teken ik aan
de zelfgemaakte tafel. Het ritme van de dag is niet spectaculair. Soms komt er
iemand langs. Over het algemeen is het rustig en zien we niet zo veel mensen.
Haast lijkt hier niet te bestaan. Naast het terras staan een sinaasappelboom en
twee mandarijnenstruiken. Dagelijks eten we mandarijnen. Massa's. Straks zijn
de sinaasappels aan de beurt. Het land brengt veel gezondheid met zich mee;
overal groeit fruit. Zo voor het pakken.
Tegen de avond doe ik weer (of voor het eerst) een boodschap. Dan trekken
we ons binnen terug. Maken het gezellig, nemen een bakje chips en een biertje
dan wel Cola. Zachtjes speelt er een muziekje. Na het voeren van de dieren even
languit op de bank. Iets wat ik hier wel mis; een goede bank. Wat we nu hebben
zijn drie losse elementen. Nee, echt lekker zitten we niet. Het is allemaal wat
Spartaans.
Wat later wordt er gekookt. Met goedkope middelen toveren we de lekkerste
happen. Soms eten we vroeg, soms later. Wel tot tien uur. Daarna ben ik meestal
alleen beneden. Via de laptop kijken we een filmpje, of ik teken. Soms lees ik.
De avond brengt mij meestal stuiptrekkingen. In armen en benen. Nu het
vochtiger is wat meer. Het kan ook aan mijn gewicht liggen. Vorig jaar rond
deze tijd woog ik 84 kilo. Nu 74. Ik weet niet of ik er blij mee ben. Het is
vooral vervelend, die pijn en de stuiptrekking achtige bewegingen om de pijn te
drukken.
Soms doe ik 's avonds de afwas. Afwassen is hier helemaal niet erg. Vegen
zie ik ook niet als een noodzakelijk kwaad. Ik doe het graag. Evenals het doen
van de was. Bovendien hebben we geen televisie. Er is geen nood het acht uur
journaal niet te kunnen zien. Al voor de
afwisseling is het lekker soms een DVD te draaien. En bijna iedere avond doe ik
mijn "bomgordel" (elektrische rugverwarming) om. Voordat ik kan
slapen duurt het even. Meestal word ik na een uur weer wakker. Mijn hernia
speelt dan op. Dat is nu meer. Wellicht doordat het niet alleen af koelt, maar
ook vochtig is. Daar reageert mijn lijf op.
Heel anders is het leven als in Nederland eigenlijk niet, en toch ook wel
weer. Het ritme is anders, maar er begint ritme in te komen. Wat dat betreft
ben ik blij hier te zitten. Het ontstressen bevalt me. Dan nog kom ik tijd te
kort. De dagen slijten voorbij. Tekenen lukt aardig, maar schilderen kost mij
nog moeite. Alles is nogal basic. Soms denk ik aan de tijd dat ik het ouderlijk
huis verliet. Ook toen begon ik met wat oude spullen. Hier is alles zelfgemaakt
of erg simpel. Toch heeft dat iets en ik
kan er aan wennen. Weer vanaf een begin op bouwen. Nogmaals, een terug naar vroeger.
Zelfs mijn gewicht. Nu dus tien kilo lichter. Van mijn pubertijd tot even mijn
veertigste woog ik 70 kilo. Alleen die
pijn iedere keer. Daar word ik Gallisch van. Mijn armen en benen zijn niet meer
.
Ondanks het rustiger leven baal ik van de last van mijn rug. Verder gaat
alles z'n gangetje. Ik denk nauwelijks aan Nederland. Wel aan de mensen daar.
Dan weer rijden we door het dorp, loerend naar huizen. Kijken we we goedkoop
iets beters kunnen vinden. Wie weet gaat het lukken. Heel veel maakt het niet
uit. Nee, dat is geen ontevredenheid hoor. Dat is omdat ik eigenlijk wel lekker
leef. Niet opzienbarend. Maar was het leven in Nederland dat wel? Feitelijk ook
niet. De omgeving en het klimaat zijn wat anders. Alles gaat rustig en lijkt
meer ontspannen. Nu langzaam kijken of we het Spartaanse iets kunnen
verminderen. Dat weer maakt het leven wat makkelijker. Het enige waar ik nog
echt aan moet werken is mijn Turks. Ook dat zal er wel van komen... Op z'n
tijd. Ik neem die tijd gewoon. Ik denk
aan het programma: ik vertrek. Ik ben vertrokken, maar met andere ambities.
Niet te hoog en realistisch. Tot nu toe komt dat toch redelijk uit. De donkere
dagen voor Kerst zijn nu de zonnige dagen en de mandarijnenoogst. Prima toch....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten