dinsdag 6 oktober 2015

In den vreemde: de rekening (53)

Eerder heb ik al een uitleg gegeven over het betalen van de elektra rekening bij de pinautomaat. Immers in Göcek liet de meteropnemer altijd een print achter, zijnde de rekening.

Recent kwam ook op ons adres in Gökceovacik de meteropnemer. Maar, we ontvingen geen print. In mijn beste Turks dus om dat papiertje vragen. Het antwoord was kort: Muhtar. Nu wist ik dat Göcek over een muhtar beschikt, maar blijkbaar dit dorp ook. Gezien de hoofdbeweging bij het korte antwoord moest ik er vanuit gaan dat er namelijk hier ook zo een functie bestaat. En weg was de meteropnemer.



Enkele dagen later sprak ik de zwager van onze huisbaas; Ibrahim Bakak. Ibrahim heeft lang in Duitsland gewoond, wat voor de communicatie alhier een opsteker is. Ibrahim woont naast de moskee. Ibrahim vertaalde het woord muthar met Burgermeister. Ik denk dat wij het beter kunnen vertalen met dorpsoudste. En vanaf onze waranda woont de muhtar in het tweede huis. Is hij daar niet, is hij in zijn nieuwe huis, een stukje achter de moskee.

Ik, op het brommertje, op zoek naar het tweede huis. In de ruime voortuin stonden een paar grote zwarte ketels op rokende vuren. Twee vrouwen, in dorps dracht, liepen met hout te zeulen. Over het hek vroeg ik: "Muhtar?" De jongste vrouw, uitermate stevig gebouwd, gaf met een hoofdknik aan dat de andere vrouw de vrouw van de muhtar was; de muhtarin. Ik stap af, schuif het metalen hek opzij en wandel op beide dames af. Om te beginnen stelde ik mij voor als "nieuwe" bewoner van het huis van Mustafa. Nou, dat was al heel wat, een gebaar wat bijzonder gewaardeerd werd. Dat maak ik tenminste op uit de mimiek van beide vrouwen, die van een onweersblik naar een zonnige uitstraling over ging.

Met de hand gebaarde de oudste van de twee mee te lopen. Langs het huis een stukje de heuvel op. Het tweede huis, waar ik moest zijn, bleek in de rij erachter te staan. Een korte wandeling langs kippen, hout, hekjes, rommel, antiek, etc. Zelfs het Openlucht Museum in Arnhem vertoont niet zoveel bijzonderheden en bezienswaardigheden van het oude Nederland, als dat ik op deze vijftig meter tegen kwam.

Het huisje van de muhtar is een klein huisje. Een waranda, vanwaar je rechtstreeks in de woonkamer kijkt, volgepropt met grote, statige en kitscherige banken. Aan de buitenzijde van de overkapping een oude groene waslijn. Veel knijpers en onder een aantal knijpers een stapel papiertjes. Verder war doekjes en kleine rommel. Mevrouw nam een stapeltje van de lijn en overhandigde mij dit. Aangezien de papiertjes erg dun waren bleek het een forse stapel.zij verdween en ik stond buiten. Legde de stapel op de tafel en bladerde er doorheen. Tot ik een tweede stapel zag liggen, onder een losse watermeter. Deze velletjes zagen er nieuwer uit, dan de al half verbleekte rekeningen van de eerste stapel. Nu zag ik ook de datum. Inderdaad was het tweede hoopje de recente rekening. De stapel weer door. De muhtarin had inmiddels afscheid genomen en daar stond ik. Het nummer boven onze meter had ik op een papiertje geschreven, maar kwam ik nergens tegen. Op naam van mijn huisbaas, Mustafa Sandiroz, kwam ik een stuk of vijf rekeningen tegen, waarop bij eentje het nummer 95 genoteerd stond. Die nam ik uiteindelijk maar uit de stapel en schoof het in mijn broekzak. Behalve de naam van mijn huisbaas kwam ik nog enkele namen meerdere keren tegen, waarvan soms de voornaam verschilde, soms overeen kwam. Türkmen, Bakak waren de bekendste en meest voorkomende namen. Een heus imperium van een paar families dus, dat dorp waar wij wonen. Blijkbaar ook heel normaal, in Turkije. In de slipstream van alle rekeningen zag ik ook de naam van onze Nederlandse achterbuur. Ik ken hem als Ton. De naam op het papiertje toonde een chique Nederlandse naam en Ton bleek ook maar een afkorting.



Met mijn papiertje naar mijn brommertje en naar huis. Daar opende ik het deurtje van de elektrometer en jawel nu zag ik een overeenkomend nummer. Met enige trots kon ik de conclusie trekken dat ik de juiste er tussenuit heb weten te halen.

Op het brommertje naar Göcek. Sta ik bij de pinautomaat (niet bij iedere automaat kan je ook betalen), is deze buiten werking. Ook onze waterrekening kon ik niet voldoen. Alles buiten werking. Vandaag dus maar weer naar beneden, zodat ik misschien  vandaag wél mijn rekeningen kan voldoen...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten